Παράλληλοι μονόλογοι, συγκλίνοντες προβληματισμοί

Γράφουν οι: Μωυσοπούλου Κατερίνα, Φοιτήτρια Πολιτικών Επιστήμων ΑΠΘ, Ραδιοφωνική Παράγωγος και Μαρκόπουλος Χ. Θωμάς, Επικοινωνιολόγος, Blogger, Φοιτητής Διεθνών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

Η ”ασύμφορη συμφωνία”, για την Ελλάδα, την ΠΓΔΜ και τα Νότια Βαλκάνια

Πριν μερικούς μήνες ήρθε στο πολιτικό προσκήνιο μια νέα συμφωνία της ελληνικής κυβέρνησης, μέσω των διαδικασιών και πρακτικών διακυβέρνησής, που αυτή ακολουθεί. Συγκεκριμένα μιλάμε για τη – γνωστή πλέον σε όλους – Συμφωνία των Πρεσπών, η οποία προβλέπει την μετονομασία των Σκοπίων από «ΠΓΔΜ» σε «Βόρεια Μακεδονία». Πρόκειται για μια Συμφωνία αρκετά θαρραλέα εκ μέρους της κυβέρνησης Τσίπρα. Οι αντιδράσεις μεγάλες και ο αντίλογος ακόμα μεγαλύτερος. Όχι όμως αδίκως. Για να λέγεται η αλήθεια και μόνον η αλήθεια, πρέπει να υπάρξει κοινή παραδοχή, ότι αυτή η Συμφωνία σίγουρα δε συμφέρει την Ελλάδα και το «πρόσωπο» της στην διεθνή, εξωτερική πολιτική σκηνή. Αντίθετα, μάλιστα, είναι μια Συμφωνία που φέρνει την Ελλάδα σε δυσχερέστερη θέση και την βάζει σε άγνωστα και επικίνδυνα μονοπάτια, σε καιρούς βέβαια που δεν γνωρίζουμε αν είναι σε θέση να διαχειριστεί, αλλά ακόμα και να αντέξει κάτι τέτοιο.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα ένα – ένα. Πολλοί είναι εκείνοι που δικαίως θα αναρωτηθούν : «Μα αν τα Σκόπια λέγονται Βόρεια Μακεδονία, εμείς πλέον είμαστε οι Νότια Μακεδονία;» Κάποιες φορές αναρωτιέμαι, με ποιο δικαίωμα τα Σκόπια διεκδικούν αυτόν τον όρο; Με ποιο δικαίωμα θέλουν να αποκαλούνται Βόρεια Μακεδονία όταν η ιστορία τους δεν μπορεί να αποδείξει κάτι τέτοιο; Πρόκειται για ένα κρατίδιο που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την ιστορία της αρχαίας ελληνικής Μακεδονίας. Στα Σκόπια κατοικούν Σλάβοι, Βούλγαροι και Αλβανοί. Εθνικότητες, δηλαδή, που δεν σχετίζονται με την ιστορία της Μακεδονίας. Ένα άλλο ζήτημα που όσο και αν ρωτήσω τον εαυτό μου, ποτέ δε θα μου δοθεί η απάντηση, είναι ο όρος «μακεδονική γλώσσα». Μακεδονική γλώσσα είναι τα σλάβικα, τα βουλγάρικα και τα αλβανικά; Και εμείς που είμαστε Μακεδόνες γιατί μιλάμε ελληνικά; Ένα ακόμα βασικό σημείο στη συμφωνία, είναι η χρήση του ονόματος για εμπορικούς σκοπούς. Δηλαδή τα προϊόντα το Σκοπιανών θα λέγονται «βορειομακεδονικά» ή «μακεδονικά»; Αυτό μπορεί να αποφέρει μεγάλο οικονομικό ανταγωνισμό μεταξύ των δύο χωρών, καθώς και η δύο θα σπεύσουν να καταχωρήσουν ορισμένα εγχώρια προϊόντα τους με αυτόν τον όρο. Και μιας που γίνεται αναφορά στα προϊόντα, τι θα γίνει με τον μακεδονικό χαλβά; Θα παραμείνει η ονομασία του ως έχει και θα είναι ακόμα ελληνικός; Τελευταίο άφησα αυτό που με έχει προβληματίσει περισσότερο από όλα. Και δεν είναι άλλο από το περιεχόμενο των βιβλίων της ιστορίας που διδάσκονται στα σχολεία. Που θα πάει μια ιστορία τόσων αιώνων; Πως μπορεί τόσο εύκολα να διαγραφεί από τα σχολικά βιβλία; Ποια ιστορία θα μάθουν οι επόμενες γενιές, αν αφαιρούνται κομμάτια αυτής από τα σχολικά βιβλία;

Όλα αυτά είναι κάποιες σκέψεις, που σίγουρα δεν ταλανίζουν μόνο το δικό μου μυαλό. Κάποιες σκέψεις και υποθέσεις που ποτέ δε θα βρούνε απάντηση. Το σίγουρο όμως είναι ένα. Η Μακεδονία είναι μόνο μια και είναι ελληνική. Και σε αντίθεση με τους γείτονές μας, εμείς έχουμε στοιχεία να το αποδείξουμε και αυτά δεν είναι άλλα από την ιστορία μας. Μία ιστορία με βαρύ παρελθόν και πολύ αίμα. Μια ιστορία ανεξίτηλη, που για κάποιους δυστυχώς, ούτε μπορεί να διαγραφεί, αλλά και ούτε να παραλειφθεί. Όσο έχουμε την ιστορίας να μας θυμίζει ποιοι είμαστε και από που προερχόμαστε δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα και κανέναν.

Γιατί θα πάω στο Συλλαλητήριο για την Μακεδονία!

Γιατί πρέπει και θέλω να πάω – και να πάμε όλες και όλοι – στο Συλλαλητήριο για την Μακεδονία στο Σύνταγμα την Κυριακή το μεσημέρι… θα μιλήσω σαν 26χρονος. Ξεκάθαρες κουβέντες από μένα. Γνωρίζω πως τα συλλαλητήρια δεν λύνουν τα προβλήματα. Γνωρίζω όμως πως πιέζουν έμμεσα για την λύση τους. Πιέζουν τις ηγεσίες. Δεν έχω στο μυαλό μου ότι θα τρέμουν οι γλουτοί κάποιων το βράδυ της Κυριακής και δεν με αφορά, μα θέλω να εκφράσω την σκέψη και την ψυχή μου.

Γιατί είμαι νέος και ενεργός πολίτης. Είμαι πολίτης του σήμερα και του αύριο. Δεν είμαι ο ”καναπεδάτος” και δεν θα κρυφτώ πίσω από την οθόνη του αγαπημένου μου υπολογιστή. Δεν θεωρώ ως σκεπτόμενος νεαρός πως η άσκηση των πολιτικών και ιδεολογικών μου καθηκόντων εξαντλείται στις κάλπες μια φορά κάθε Χ χρόνια. Θεωρώ απόλυτο καθήκον την παρέμβαση των απλών πολιτών στις κοινωνικές και εθνικές εξελίξεις. Δεν κουνώ ειρωνικά όμως και το δάχτυλο σε εκείνους που με σοβαρά επιχειρήματα μου λένε ότι δεν θα ρθουν. Σέβομαι τους φόβους τους. Θα βρεθούμε μαζί σε άλλα μετερίζια. Αρκετοί φίλοι μου απέχουν, κανείς δεν θα πάψει να είναι φίλος μου. Διότι γουστάρω τον απλό, λαϊκό, καθημερινό κόσμο. Δεν τον θεωρώ δευτεράντζες. Έχει φωνή που πρέπει να ακούγεται και σκέψεις που πρέπει να εκφράζει. Δεν έχω καμιά γαλαζοαίματη καταγωγή και από όσο γνωρίζω ελάχιστοι στην πατρίδα μας έχουν. Στην Θεσσαλονίκη και την Αθήνα μα και άλλες πόλεις, πριν μερικούς μήνες, σε όσα Συλλαλητήρια για την Μακεδονία πήγα, είδα πλάι-πλάι αμόρφωτο κόσμο με καθηγητές πανεπιστήμιου. Πλάι-πλάι 15χρονα παλικαράκια με 80χρονες γιαγιάδες. Πλάι-πλάι καλοντυμένες κυρίες με κουρελήδες του δρόμου. Όλοι εκεί, μαζί! Ενοχλεί τους φιλεleft και τους θολό-κουλτουριάρηδες όλο αυτό, δεν πειράζει, τους αγαπάμε και αυτούς και…ξύδι. Ε, μα πια…

Το όνομα και η ουσία του όρου Μακεδονία είναι δικό μας. Είναι Ελληνικό. Το 1904-1908, το 1912, το 1913, αλλά και το 1914-1919, το 1944-1949 κλπ χιλιάδες Έλληνες μάτωσαν σκληρά και άλλοι τόσοι άφησαν την ζωή τους στα χώματα του Κιλκίς μου, της Καστοριάς, της Καβάλας, της Θεσσαλονίκης μας. Γιατί ο αγαπημένος μου Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος είχε πει ότι «Η Μακεδονία ανήκει σε αυτόν που θα την πάρει» και ναι, μας ανήκει, πώς να το κάνουμε. Μας ανήκει πολιτιστικά και ιστορικά! Σέβομαι τον κάθε καλόπιστο βόρειο σλάβο ή αλβανό γείτονα μας. Γνωρίζω τα βάσανα και τους καημούς του. Θέλω να δω τα Βαλκάνια ΝΑΤΟικά και Ευρωπαϊκά, θέλω να δω τα Βαλκάνια ισχυρά και δεμένα μεταξύ τους, αλλά δεν θέλω να χάσω αυτό που μου ανήκει 100%! Καθότι, ω Παναγία μου, δεν θέλω να χαρίσω μια συγκέντρωση εκατοντάδων χιλιάδων δημοκρατών – πατριωτών συμπολιτών μου σε μια αρμάδα ακροδεξιών – λαϊκιστικών τύπων. Θέλω μαζί με τους δεκάδες χιλιάδες πολίτες που εκφράζουμε το μέγα κίνημα του δημοκρατικού – ευρωπαϊκού τόξου να είμαι εκεί σαν μια μεγάλη όμορφη παρέα. Να βγάλουμε το συναίσθημα μας. Να περάσουμε καλά! Διαμαρτύρομαι – ως οφείλω σαν απλός Πολίτης – για τους περίεργους κυβερνητικούς χειρισμούς. Ο κ. ΠΘ και το επιτελείο του ένα κρίσιμο Εθνικό Θέμα το θυσιάζουν για Κομματικό Συμφέρον. Δεν επεδίωξαν την κοπιαστική μα ρεαλιστική Εθνική Συνεννόηση, αλλά την παραμονή τους στην εξουσία για μερικούς μήνες ακόμη. Δεν δέχομαι ακόμη ακόμη, την λύση στο συγκεκριμένο πρόβλημα να την δώσουν εκείνοι οι λίγοι, οι εθνομηδενιστές που επί 25 χρόνια αποκαλούν την FYROM ως ”Μακεδονία” (…for God’s sake!).

Κλείνοντας, είμαστε οι πολλοί, εκείνοι είναι οι λίγοι και πρέπει να το δείξουμε. Να αντιληφθούν όλοι πως δεν μπορεί να παρθούν αποφάσεις σε Εθνικά Ζητήματα ενάντια στην θέληση της δυναμικής πλειοψηφίας των πολιτών. Η αλαζονεία ορισμένων εκ των κυβερνώντων έχει φτάσει στο μη περαιτέρω. Ο κόσμος θεωρώ ότι δεν είναι τελικά τόσο βλαξ όσο νομίζουν ορισμένοι ότι είναι. Πρέπει να δείξουμε όλοι μαζί, ενωμένοι, ξανά και σε μεγαλύτερο επίπεδο ότι κουραστήκαμε, ότι ως εδώ φτάνει, αλλάξτε πορεία ή… φύγετε! «Στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα!» άλλωστε, όπως έλεγε και ο Παύλος Κ. Μπακογιάννης. Αυτά από μένα φίλη/φίλε, θέλω να σε δω την Κυριακή το μεσημέρι… ήρεμα και πολιτισμένα, όλοι μαζί.