Ο Αλέξης της γενιάς μας, ο Τσίπρας της… Αριστεράς
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος (αναρτημένο στο μπλογκ Μαχητικοί Πολίτες στις 31 Μαΐου 2012)
Ομολογώ ότι φυσιογνωμικά και σημειολογικά μού ήταν συμπαθής, ο Αλέξης. Όταν επιλέχτηκε ως υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων, στα τριάντα του, σηματοδότησε τη δυναμική ανάδειξη μιας άλλης γενιάς πολιτικών. Αυτής που τα μεγάλα κόμματα, μέσα στο πλέγμα των εσωκομματικών ισορροπιών τους, αδυνατούν να προωθήσουν. Όταν λίγο αργότερα ανέλαβε την ηγεσία ενός κόμματος επιβεβαίωσε τη δυνατότητα ανάληψης κεντρικών ρόλων από αυτή τη γενιά πριν τη θανατηφόρα… ωρίμανση της. Με μια άνετη, επικοινωνιακά φιλική, συχνά αντικομφορμιστική παρουσία κέρδιζε θετικές εντυπώσεις, ακόμα κι αν ο ιδεολογικός λόγος του δεν σου φάνταζε ιδιαίτερα ελκυστικός.
Οι άνθρωποι της γενιάς μου θυμούνται τον Αλέξη από τα πρώτα του συνδικαλιστικά βήματα στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν με γοργούς ρυθμούς αναπτύσσονταν το κύμα καταλήψεων των σχολείων. Ως μέλος του ενιαίου τότε «Συνασπισμού», προερχόμενος όμως από το ΚΚΕ, πρωτοστατούσε στις μαθητικές διεκδικήσεις, διανθίζοντας το λόγο μου με αρκετές δόσεις από τη συνηθισμένη αριστερή φρασεολογία, που άρχιζε να ψηλαφεί ως «δόκιμος», λόγω ηλικίας, της ΚΝΕ. Από εκείνο το άγουρα μαχητικό πιτσιρίκι μέχρι τον σημερινό ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ, έτρεξε πολύ νερό. Αυτό που μοιάζει να μην έχει αλλοιωθεί είναι η υπερφίαλη ιδεολογική προσέγγιση της πραγματικότητας.
Όσο κι αν η επικοινωνία διαδραματίζει πλέον έναν εξαιρετικά κομβικό ρόλο στο πολιτικό γίγνεσθαι, δεν αρκεί από μόνη της για να μετατρέψει σε λύση μια πρόταση. Ένα χαμόγελο, μια άνετη γλώσσα του σώματος, ένας σταθερός και εύηχος λόγος δεν μπορεί να μεταφέρουν ευκολότερα το μήνυμα δεν αποτελούν όμως το ίδιο το μήνυμα. Και το μήνυμα που πρεσβεύει σήμερα ο Τσίπρας παρά την αγωνιώδη προσπάθεια ωραιοποίησης (με τις συνιστώσες να υπαναχωρούν υποκριτικά από τις διαχρονικές θέσεις τους!) του δεν απέχει και πολύ από τις αρχικές αδιέξοδες και ξεπερασμένες συνταγές της απαρχής της πολιτικής του διαδρομής.
Οι ίδιες ανεδαφικές και εν πολλοίς καταστροφικές προτάσεις για επανακρατικοποιήσεις επιχειρήσεων, αύξηση της φορολογίας, φθόνο και κατατρεγμό στον πλούτο και την ιδιοκτησία, από αδιαφορία έως κατανόηση στις επεκτατικές τάσεις των γειτόνων, ένα απαλό χάδι στην λαθρομετανάστευση και την εγκληματικότητα που δημιουργεί, μια ανοικτή αγκαλιά για κάθε αντιεξουσιαστική κίνηση ακόμα κι αν αγγίζει τα όρια της τρομοκρατίας.
Με πρόσχημα το μνημόνιο και την υπαρκτή ανάγκη εξορθολογισμού της φορομπηχτικής πολιτικής και της άκρατης λιτότητας δεν μπορεί να καθαγιάζονται ανασκευαζόμενες κάτω από το όνειρο ανάληψης της εξουσίας, όλες οι ιδέες και οι προτάσεις που θέλουν τη χώρα ένα οικονομικά εκμοντερνισμένο σοβιέτ, έναν εθνικά απομονωμένο και σχεδόν ενδοτικό γεωγραφικό χώρο, έναν κοινωνικά ανασφαλή και χωρίς ταυτότητα πολυπολιτισμικό χυλό.