Ή θα τελειώσουμε με την ηττοπάθεια ή θα μας τελειώσει αυτή

Γράφει ο Γιάννης Κίτσος, Οικονομολόγος – Σύμβουλος χρηματοοικονομικού και στρατηγικού σχεδιασμού

Την περασμένη εβδομάδα βιώσαμε δυο γεγονότα πολύ θλιβερά για την χώρα μας. Το ένα αφορά τα ηττοπαθή παράσιτα που ελέγχουν ιδεολογικά τη χώρα από τα χρόνια κυρίως της μεταπολίτευσης. Τα βλέπουμε τόσο στο κοινοβούλιο, ως αντιπολίτευση, όσο και πάλι στους δρόμους της Αθήνας να διαδηλώνουν – τρόπος του λέγειν. Τους βλέπουμε και στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο να υπερασπίζονται και να διαδίδουν την τούρκικη προπαγάνδα.

Και αυτά τα παράσιτα, δυστυχώς, επηρεάζουν αρνητικά ένα ακόμη πιο θλιβερό για την χώρα γεγονός. Στην περίπτωση αυτή βέβαια πέραν των διεθνιστικών αυτών παρασίτων παρασύρονται και ξεθαρρεύουν και κάποιοι οικουμενιστές – θέλω να πιστεύω άθελα τους. Και αυτό είναι ακόμα πιο επικίνδυνο. Τόσο γιατί αφορά την ασφάλεια της χώρας όσο και γιατί κάποιοι συνεχίζουν να ζουν στην Νεφελοκοκκυγία.

Το άλλο, λοιπόν, γεγονός αφορά την απόφαση του Ερντογάν για μετατροπή της Αγίας Σοφίας, του για περισσότερο από 1.000 χρόνια πιο εμβληματικού και μεγαλειώδη Χριστιανικού ναού, σε τζαμί! Αυτό βέβαια αποτελεί την κορύφωση μιας ακολουθίας από πολλά άλλα αναπάντητα από τη δική μας πλευρά γεγονότα, όπως της παραβίασης των συνόρων μας από αέρος και θάλασσας, της εργαλειοποίησης του λαθρομεταναστευτικού κ.α.. Όσο εσύ δεν βάζεις όρια σε εκείνον που σου επιτίθεται τόσο εκείνος θα διεκδικεί.

Ειλικρινά, δεν ξέρω τι είναι χειρότερο από τα δυο. Η εικόνα που περνάς σε εκείνον που σου επιτίθεται ότι αδυνατείς να ελέγξεις την Πανεπιστημίου από μερικές εκατοντάδες αναρχομπάχαλους, ή ότι δεν απαντάς έμπρακτα στις εθνικές του προκλήσεις…

Αρχικά – και ρωτάω ήρεμα και πρώτα αυτούς που πιστεύουν σε συναίνεση – τι διαφορετικό περιμένετε να δείτε από όλα αυτά τα παράσιτα; Για μια πενταετία, ανεχθήκατε να χρησιμοποιούν τα άθλια αυτά παράσιτα που δεν έχουν κάνει ποτέ τους την παραμικρή προσπάθεια, που δεν είναι ικανοί να γίνουν ούτε γραφιάδες, αλλά απαιτούν μισθό πρωθυπουργού, υπουργού, βουλευτή ακόμη και προέδρου εταιρείας, που μέσα από το κράτος δικαίου αποδεικνύεται ότι κυλιούνται απ’ τον ένα βούρκο στον άλλο και περιμένουν από εσάς να πληρώνετε τα χρέη τους, που θεωρούν την επιθυμία τους ισοδύναμο της δουλειάς σας και την ανάγκη τους αξιότερη γι’ ανταμοιβή από την προσπάθεια σας.

Τους ψηφίσατε. Τους δώσατε την ευκαιρία να κυβερνήσουν. Εκείνους που απαιτούν να τους υπηρετείτε, που απαιτούν να κάνετε σκοπό της ζωής σας να τους υπηρετείτε, που απαιτούν από τη δύναμη σας να γίνει ο άβουλος, άμισθος, στερημένος κάθε δικαιώματος κι ανταμοιβής σκλάβος της ανικανότητας τους, που διακηρύσσουν ότι εσείς είστε γεννημένος για τη σκλαβιά εξαιτίας της ευφυΐας σας, ενώ εκείνοι είναι γεννημένοι να εξουσιάζουν χάρη στο θείο δώρο της ανικανότητας τους.

Αφήσατε να κάνουν καθεστώς αυτοί που διατείνονται ότι δικός σας προορισμός είναι μόνο να δίνετε και δικός τους μόνο να παίρνουν, ότι δικό σας προορισμός είναι να παράγετε και δικός τους να καταναλώνουν, ότι δεν δικαιούστε ούτε υλική ούτε πνευματική ανταμοιβή, ούτε πλούτο ούτε αναγνώριση, ούτε σεβασμό ούτε ευγνωμοσύνη.

Σ’ όλη σας τη ζωή ακούτε να σας κατηγορούν όχι για τα λάθη σας, αλλά για τις υψηλότερες αρετές σας. Βλέπετε να σας μισούν όχι για τα σφάλματα σας, αλλά για τα κατορθώματα σας. Βλέπετε να σας καταφρονούν για τα χαρίσματα που συνθέτουν την περηφάνια σας. Σας αποκαλούν εγωπαθείς, για το θάρρος σας να ενεργείτε σύμφωνα με την κρίση σας και ν’ αναλαμβάνετε την πιο αποκλειστική ευθύνη της ζωής σας. Σας αποκαλούν αλαζόνες, για το ανυπότακτο μυαλό σας. Σας αποκαλούν απάνθρωπο, για την ακλόνητη ακεραιότητα σας. Φτάσανε στο σημείο να σας πουν ακροδεξιούς για την αγάπη στην πατρίδα σας κ.α..

Το ερώτημα που τίθεται σε σχέση με τα όλα τα παραπάνω είναι πότε θα απαλλαγούμε από την ηττοπάθεια των παρασίτων; Πότε θα απαλλαγούμε από την ηττοπάθεια και ενοχές που τόσα χρόνια μας εμφυτεύουν συστηματικά όλα αυτά τα παράσιτα;

Η χειρότερη αμαρτία σας είναι ότι αποδεχτήκατε μια ενοχή που δεν σας αξίζει – μια ενοχή που την αποδέχεστε σ’ όλη σας τη ζωή. Πληρώνετε συνεχώς λύτρα εκβιασμού – από τους υπερβολικούς φόρους της ελληνικής σοβιετίας μέχρι το ατελείωτο μπούλινγκ της αριστερής προπαγάνδας -, όχι για τα σφάλματα σας, αλλά για τις αρετές σας. Θελήσατε να κουβαλήσετε το βάρος μιας τιμωρίας που δεν σας αξίζει. Όμως οι δικές σας αρετές είναι αυτές που κρατούν τον άνθρωπο στη ζωή. Ο δικός σας ηθικός κώδικας είναι αυτός που συντηρεί την ανθρώπινη ύπαρξη. Η κινητήρια δύναμη του ανθρώπου είναι ο ηθικός του κώδικας. Ο δικό σας ο ηθικός κώδικας.

Οι κίνδυνοι και προκλήσεις δεν πέρασαν! Είναι μπροστά μας! Συνεχίζετε να πιστεύετε στ’ αλήθεια ότι ο Ενρτογάν επιθυμεί την τήρηση των νόμων; Κάνετε λάθος! Αυτό που θέλει είναι η παραβίαση τους. Πρέπει να καταλάβετε ότι δεν έχετε να κάνετε με μια παρέα καλοκάγαθων προσκόπων – και τότε ίσως συνειδητοποιήσετε ότι δεν είναι η κατάλληλη εποχή για ευγενικές χειρονομίες. Επιδίωξη του είναι η επέκταση!

Πιστεύετε ότι τα διεθνιστικά παράσιτα, οι «η θάλασσα δεν έχει σύνορα» και οι «να μην είμαστε μοναχοφάιδες» όσες εθνικές κορόνες και εάν ξεστομίζουν για δημιουργία και μόνο εντυπώσεων θα ενδιαφερθούν ποτέ για την πατρίδα; Όλοι αυτοί οι κομπλεξικοί που προπαγανδίζουν για ακροδεξιά αισθήματα όποιον τολμά να ξεστομίσει την αγάπη του για την πατρίδα, την εκκλησία και το έθνος; Κάνετε και εδώ λάθος! Το ενδιαφέρον τους είναι μόνο το κόμμα!

Ο Πιερ Ζιλ, Γάλλος φυσιοδίφης του 16ου αιώνα, απεσταλμένος του Γάλλου βασιλιά Φραγκίσκου του Α’, στην Κωνσταντινούπολη επί Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή, αναζήτησε την εκκλησία των Αγίων Αποστόλων, που λέγεται ότι μόνο η Αγία Σοφία την ξεπερνούσε σε λαμπρότητα, αλλά δεν βρήκε το παραμικρό ίχνος της, ούτε τα θεμέλια. Στους Αγίους Αποστόλους δεν άφησαν ούτε τα θεμέλια!!! Τι περιμένουμε για να αμυνθούμε απέναντι στις συνεχείς τουρκικές προκλήσεις, Ελληνισμός και Δύση; Να ψάχνουμε να βρούμε και της Αγίας Σοφίας τα θεμέλια;;;

Όπως θα έγραφε και ο Καραγάτσης για το θλιβερό αυτό γεγονός, για τον Ελληνισμό και τη Δύση, «… οι ψυχές ανάβουν, τα νεύρα τεντώνονται στο έπακρο· ο ρυθμός γίνεται γοργός, ασθματικός, έξαλλος. Νιώθει κανείς πως κοντεύει στο ακρότατο όριο, που θα ακολουθηθεί από το οριστικό τέρμα».

Όπως θα έγραφε ο Ανδρέας Καρκαβίτσας για την σημερινή μας ηττοπάθεια, «έτσι γίνεται στην ιστορία. Οπώχει μαχαίρι τρώει πεπόνι. Όπου δεν έχει, κυττά κι αναχαράζεται. Εκείνοι που στέκουν όξω από τον αγώνα ού στεφανούνται. Το είπε ο πρόγονος σας μια φορά. Μα σείς, απόγονοι, το ξεχάσατε. Κι αντίς να στεφανωθήτε, φάπες εφάγατε». Ή θα τελειώσουμε με την ηττοπάθεια ή θα μας τελειώσει αυτή!