Η γκρίζα κυβέρνηση ή Πού το πάει ο Ερντογάν;

Γράφει ο Γιάννης Χαραλαμπίδης, Φιλόλογος – Ιστορικός

Δεν υπάρχει παρέα να σταθώ τον τελευταίο καιρό που να μην καταλήξει αργά ή γρήγορα (συνήθως γρήγορα) στο αγωνιώδες ερώτημα: “Λέτε να γίνει τίποτα με την Τουρκία; Πού το πάει ο Ερντογάν;”. Αν μπορώ να δώσω μια τηλεγραφική απάντηση, αυτή είναι: “Όπου τον φτάνει ο Τσίπρας”. Δηλαδή;

Ο Ταΐπ Ερντογάν μπορεί να είναι ένας οπωσδήποτε επηρμένος ηγέτης, μπορεί να εφαρμόζει απροκάλυπτα ολοκληρωτικές μεθόδους και να εμφανίζει συχνά πια συμπεριφορές απώλειας ελέγχου, αλλά διατηρεί ακέραια την αίσθηση επιτηδειότητας και τυχοδιωκτισμού που έχει αναπτύξει το τουρκικό πολιτικό σύστημα στην μετά-Κεμάλ εποχή, δηλαδή από τα τέλη του Μεσοπολέμου. Το γεγονός ότι ο Τούρκος πρόεδρος παίζει το δοκιμασμένο αυτό σύστημα με τους δικούς του στόχους ή την δική του στρατηγική, δεν αλλάζει το ίδιο το σύστημα. Και βασική παράμετρος αντίληψης της πραγματικότητας σε αυτό το πλαίσιο είναι ο καιροσκοπισμός και η ετοιμότητα εκμετάλλευσης των παραθύρων ευκαιρίας που αφήνει η ασυλλόγιστη συμπεριφορά άλλων παικτών. Άρα, στην προκειμένη συγκυρία η τουρκική ηγεσία είναι πολύ τυχερή, έχοντας απέναντί της την σημερινή ελληνική κυβέρνηση.

Οι Τούρκοι, που παρά τα παρ’ ημίν λεγόμενα, μόνο μπουνταλάδες δεν είναι, διέγνωσαν εγκαίρως τα εσωτερικά χάσματα που προκαλεί στον κυβερνητικό συνασπισμό της Ελλάδος ο τυχοδιωκτισμός των μερών του. Ένας κύριος εταίρος με μηδενική ευαισθησία σε θέματα εθνικής σημειολογίας και ένας δεύτερος εταίρος με μόνο του χαρτί μια ρητορική εθνικιστική υπεραναπλήρωση της κουρελιασμένης του αντιμνημονιακής συνείδησης. Τέλειο σκηνικό για σπέκουλα από τον επιτήδειο γείτονα. Η Τουρκία εμφανίζεται να υφίσταται ένα συχνό bullying από ένα φαφλατά υπουργό άμυνας της Ελλάδος, ο οποίος λίγο-πολύ χαρακτηρίζεται ακραίος ακόμα κι από τους Ευρωπαίους εταίρους της χώρας του. Ο Πάνος Καμμένος κατέστησε εαυτόν πομπό οξύτητας σε στιγμή κατά την οποία ο συνεταίρος του στην κυβέρνηση επιθυμεί μηδενικούς κλυδωνισμούς. Οι Τούρκοι εκμεταλλεύτηκαν την αντίφαση με καίρια στοχευμένες ενέργειες ανατροφοδότησης της έντασης από το λεκτικό στο πρακτικό επίπεδο, μόνο που λεκτικό είναι το δικό μας, ενώ το πρακτικό το δικό τους παιχνίδι.

Έτσι, η τουρκική ηγεσία πετυχαίνει μικρά αλλά ιδιαίτερα θετικά αποτελέσματα σε έναν ανέλπιστα πρόσφορο χώρο, το Αιγαίο. Το καθεστώς άτυπης γκριζοποίησης των Ιμίων, για πρώτη φορά μετά το 1996 μετεβλήθη ουσιαστικά σε βάρος μας, καθιστώντας την παρουσία μας εκεί ασθενέστερη έως και ανύπαρκτη μετά το επεισόδιο σύγκρουσης των σκαφών ακτοφυλακής των δύο χωρών. Στον επόμενο τόνο, η Τουρκία, που προφανώς έχει στο έπακρο αυξήσει την ευαισθησία των “αισθητήρων” της, επέτυχε την σύλληψη δύο Ελλήνων στρατιωτικών που κάνοντας ένα τοπογραφικό λάθος παρασύρθηκαν μέσα στο τουρκικό έδαφος. Ήδη η τύχη των δύο Ελλήνων στρατιωτικών συνδέεται από επίσημα τουρκικά χείλη έστω και έμμεσα με εκείνη των οκτώ φυγάδων Τούρκων αξιωματικών, που διακαώς η διακυβέρνηση Ερντογάν επιθυμεί να πάρει στα χέρια της.

Και τώρα, οι τουρκικοί αισθητήρες δούλεψαν ξανά άψογα. Ένα ουσιαστικά ασήμαντο επεισόδιο ανάρτησης σημαίας σε μια βραχονησίδα που βρίσκεται δυτικότερα της Σάμου(!) έγινε χρήσιμη πρώτη ύλη στο εργαστήριο παραγωγής της τουρκικής ισχύος. Η γκριζοποίηση για πρώτη φορά μπορεί να προχωρήσει με απτό τρόπο από την ζώνη των Ιμίων πολύ βορειότερα και δυτικότερα, και ουσιαστικά να επιβεβαιωθεί στην πράξη όλη η θεωρητική ως τώρα τουρκική φάμπρικα αμφισβήτησης. Το γεγονός ότι έσπευσε να κάνει δηλώσεις σχετικά με το επεισόδιο ο ίδιος ο πρωθυπουργός Μπιναλί Γιλντιρίμ είναι απολύτως ενδεικτικό της σημασίας που αποδίδει στο όλο παίγνιο η Τουρκία. Είναι ξεκάθαρο πια, ότι η προβληματική και τυχοδιωκτική πολιτεία των συνεταίρων Τσίπρα και Καμμένου, με το εμφανές σε όλους κενό συναρμογής τους δημιουργεί από μόνη της ευκαιρίες για τους αντιπάλους μας. Δηλαδή, η ελληνική κυβέρνηση δουλεύει άθελά της προς το συμφέρον των επιβουλέων της πατρίδας μας. Η ελληνική κυβέρνηση με την αριβιστική της αντίληψη γκριζοποιεί την εθνική κυριαρχία.

Ο Ερντογάν, προφανώς, θα συνεχίσει να καιροφυλακτεί και να προσπαθεί να μεγιστοποιεί τα οφέλη του από κάθε ευκαιρία που θα του δίνεται. Ο μηχανισμός έχει τεθεί σε λειτουργία, τα δολώματα έχουν πέσει στο νερό και τα ψάρια αρχίζουν να τσιμπάνε. Ένα μέτρο θα μένει ακάλυπτο, δέκα θα σπεύδουν να καλύψουν οι γείτονες. Μέχρι να αλλάξει αυτός που μοιράζει το παιχνίδι από τη δική μας πλευρά. Μέχρι, δηλαδή, να καταστεί σαφές ότι το περιθώριο εκμετάλλευσης έκλεισε. Για να γίνει αυτό είναι ιδιαίτερα πιθανόν να χρειαστεί να καταβάλουμε κόστος. Και όσο διευρύνεται το κενό ισχύος μας, τόσο διευρύνεται και το κόστος που μπορεί να απαιτηθεί για να το καλύψουμε στο μέλλον. Αντέχουμε;

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.