Ένας αγρότης 95 ετών μας αφηγείται και αναρωτιέται για τους νεκρούς μας

Γράφει η Ελένη Παπουτσή,  Εκπαιδευτικός – Πολιτισμολόγος Ευρωπαϊκού Πολιτισμού

«Πριν από 70 χρόνια προβλέπαμε μόνοι μας τον καιρό- όσο μπορούσαμε- και βλέποντας τον ήλιο καταλαβαίναμε τι ώρα είναι. Συνήθως  προβλέπαμε  τον  σωστό καιρό  από τεχνάσματα και εμπειρίες. Είχαμε ανάγκη να τα μάθουμε, για το εισόδημά μας και τις ζωές μας,  γιατί αλλιώς θα πεθαίναμε από πείνα, από φωτιές, από  πλημμύρες.

Ανάλογα λοιπόν με τον καιρό κανονίζαμε να μη πάμε στον κάμπο και πνιγούμε, η να σκεπάσουμε τη σταφίδα μας η τα σύκα μας  η να τα αποθηκεύσουμε να μη τα πάρει το νερό. Έπρεπε να προβλέψουμε να μαζέψουμε τις ελιές μας για να μη τις κάψει ο πάγος (όπως ιδιωματικά λένε οι αγρότες  στη Μεσσηνία)

Αυτό ήταν το εισόδημα της χρονιάς για τη ζωή της οικογένειας. Για τις φωτιές κανονίζαμε να καθαρίσουμε τα χωράφια μας εγκαίρως και ακόμα και στα κοιμητήρια δεν ανάβαμε καντήλια και κεριά για να μη  πιάσουν φωτιά από ξερά χόρτα  που ήταν ίσως κοντά.

Έτσι προλαβαίναμε. Υπήρχαν όμως   αγροφύλακες που δεν είχαν τις κατάλληλες εμπειρικές γνώσεις και με τις αστραπές και βροντές κρύβονταν   κάτω από δέντρα, οπότε απανθρακώνονταν.

Υπήρχαν όπως πάντα  και αστάθμητοι παράγοντες που πιάναμε  φωτιά. Όπως σκουπίδια, γυαλικά κλπ μέσα στη ζέστη.

Τότε τι κάναμε; Χτυπούσε η καμπάνα  και όλοι σύσσωμοι με κουβάδες και  με ό,τι είχαμε, τη σβήναμε.  Άνθρωποι όσο θυμάμαι δεν κάηκαν ποτέ. Τότε που οι γνώσεις ήταν λίγες και ο κόσμος πεινούσε. Το ένστικτο επιβίωσης όμως και η αγάπη στον συνάνθρωπο ήταν αυξημένα.

Οι γυναίκες με τα μικρά  παιδιά καλύπτονταν σε ασφαλή μέρη πριν εξαπλωθεί η φωτιά. Κάποιος   δάσκαλος η χωροφύλακας η αστυφύλακας συντόνιζε εμάς τους άντρες και τις γυναίκες που μπορούσαν να βοηθήσουν. Έλεγε πώς πρέπει να κινηθούμε, γιατί στον πανικό μας μπορεί να κάναμε λάθος.

Γιατί σήμερα με τόση ενημέρωση, τόση πληροφορία, τόσα ηλεκτρονικά, τη μετεωρολογική επιστήμη, να πεθαίνουν άνθρωποι από φωτιές και  πλημμύρες  επειδή ολιγώρησε ένα συντονιστής -κράτος   που μας χλευάζει,  που μας πατάει στο λαιμό  για να μας παίρνει τους δυσβάστακτους φόρους, να λεηλατεί   και να διορίζει» ;

Ακόμα και αυτοί οι άνθρωποι της φύσης  απορούν και αναρωτούνται. Γιατί αυτοί τους οποίους  πληρώνουμε ως κράτος,  δεν μερίμνησαν καθόλου για τις ανθρώπινες ψυχές σαν να μην είναι οι ίδιοι άνθρωποι; Αν ήταν μέσα δικοί τους θα έκαναν τα ίδια; Γιατί δεν παραιτούνται αφού δεν μπορούν  τίποτα να κάνουν σωστό; Γιατί  τόση αλαζονεία και  εξάρτηση από την εξουσία και την ανημποριά τους; Διαφέρει αυτή η εξάρτηση από αυτή των ναρκωτικών;