Στο όνομα της πατρίδας και των συμφερόντων της, ο νέος ΠτΔ των Ελλήνων!

Γράφει η ”Κρινιώ Καλογερίδου” (Βούλα Ηλιάδου), Συγγραφέας

Όταν είσαι μέλος μιας κυβέρνησης που απέχει πολύ απ’ το να απολογηθεί για το δια ταύτα των πράξεών της και ξεχειλίζει ακόμα από αισιοδοξία… χριστουγεννιάτικη για την πορεία διακυβέρνησής της, έξι μόλις μήνες από την άνοδό της στους θώκους της εκτελεστικής εξουσίας, επόμενο είναι – σαν μέλος αυτής της κυβέρνησης – να έχεις την αίσθηση της αιωνιότητας στην καρέκλα που θα σ’ έχουν βάλει.

Πολύ περισσότερο όταν συγκρίνεις το δημοσκοπικό σου ζενίθ με το ναδίρ της Αξιωματικής αντιπολίτευσης, κομματικά και κοινοβουλευτικά, και την πενιχρή κοινοβουλευτική της παρουσία με τη δική σου ισχυρή κυβερνητική, που κάνει εμφανέστερη τη νοοτροπία του ωχαδελφισμού στους βουλευτές των άλλων κομμάτων, οι οποίοι περιορίζονται όλο και πιο συχνά στον ρόλο της γλάστρας ή των χειροκροτητών στις ομιλίες των αρχηγών τους.

Ωστόσο το ”τα πάντα ρει” του Ηράκλειτου ισχύει και στην περίπτωση των εχόντων την εξουσία και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνά η νυν κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη παρασυρμένη απ’ τα δημοσκοπικά ευρήματα που αποτυπώνουν συγκυριακά τις προτιμήσεις του κόσμου.

Σε κάθε περίπτωση, βέβαια – για να είμαστε ειλικρινείς – η κυβέρνηση εξακολουθεί να χαίρει της εμπιστοσύνης του κόσμου σε θέματα Εσωτερικής πολιτικής. Ενός κόσμου, που στη μεγάλη του πλειοψηφία – συμπεριλαμβανομένων και μη ψηφοφόρων της – στηρίζουν τις επιλογές της στην Ασφάλεια και τη Δημόσια Τάξη, στην Παιδεία, την Υγεία και, φυσικά, την Οικονομική Πολιτική, η οποία αναζωογόνησε μέσα σ’ ένα εξάμηνο τα μικρομεσαία κοινωνικά στρώματα, που φυτοζωούσαν στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ από τη βαριά φορολογία…

Χαίρει ή θα χαίρει ασφαλώς της εμπιστοσύνης σε θέματα ‘‘χαμηλής πτήσης”, που έχουν να κάνουν με την καθημερινότητα του πολίτη (φορολογικές ελαφρύνσεις, αυξήσεις στους συνταξιούχους, μείωση του ΦΠΑ των τροφίμων (που θα αρχίσει απ’ τον Ιανουάριο), αύξηση στο επίδομα γέννας, επιτυχής εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου (θέμα υγειονομικού ενδιαφέροντος).

Κοντά σ’ αυτά η νέα κυβέρνηση έφερε ή θα φέρει εις πέρας επιτυχώς και την πολυπόθητη διασφάλιση της ασφάλειας των πολιτών με την επιβολή του δόγματος Χρυσοχοΐδη ”Νόμος και Τάξη”, τις βελτιωτικές παρεμβάσεις στα υπουργεία Υγείας, Παιδείας και Ανάπτυξης, τον περιορισμό των διαδηλώσεων απ’ τον Ιανουάριο του 2020 για την απρόσκοπτη διακίνηση πολιτών και τροχοφόρων.

Με τα μέχρι στιγμής δεδομένα η κυβέρνηση φαίνεται να έχει κερδίσει το στοίχημα της κοινωνικής ειρήνης, γιατί φροντίζει να διαμορφώσει ευρύτερες κοινωνικές συμμαχίες, πριν να φέρει για ψήφιση στη Βουλή έναν νόμο.

Στην εφαρμογή, ωστόσο, πολλά μπορούν να ανατραπούν γύρω απ’ τον νόμο αυτόν, μέχρι και να μείνει ανεφάρμοστος ακόμα (όπως έγινε παλιότερα με τον αντικαπνιστικό), αν δεν εντατικοποιεί τους ελέγχους το σχετικό υπουργείο σε τακτά διαστήματα και επί μόνιμης βάσης.

Μια που αναφερθήκαμε στον ως άνω νόμο, θα πρέπει να πούμε πως η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη φαίνεται να έχει κερδίσει το στοίχημα της εφαρμογής του αντικαπνιστικού σε ευρύτατη κλίμακα, διακομματικά.

Αυτό δημιούργησε τρόπον τινά ένα είδος κοινωνικής συμμαχίας, όπου η πλειοψηφία της κοινωνίας δείχνει να έχει πάρει ζεστά το όλο θέμα και να υποστηρίζει φανατικά την ανάγκη εφαρμογής του νόμου αυτού. Πέραν αυτού άρχισε να ανακάμπτει ξανά ο δείκτης εμπιστοσύνης της προς την κυβέρνηση και, γενικότερα, την πολιτεία. Κάτι που είναι πολύ ευοίωνο για το κράτος και τους θεσμούς.

Και είναι ευοίωνο, γιατί όλα αυτά μαζί συνθέτουν ένα πολύτιμο παζλ κοινωνικής προσαρμοστικότητας και ειρήνης πάνω στο οποίο θα εφαρμόσει αύριο το μεταρρυθμιστικό του πρόγραμμα ο ΚΜ, που βιάζεται να δει την οικονομία να κάνει το άλμα μπροστά, για να τραβήξει δημοσκοπικά και τα θέματα Εξωτερικής πολιτικής (συμπεριλαμβανομένου και του μεταναστευτικού), που έχουν ”καθίσει” ή είναι έτοιμα να πυροδοτήσουν εκρηκτικές καταστάσεις…

Στα δεδομένα δημοσκοπικά ευρήματα που έχουν να κάνουν με την Εσωτερική πολιτική σκηνή, μικρό σχετικά μερίδιο ενδιαφέροντος – τουλάχιστον για τον απλό κόσμο – έχει η επιλογή του ΠτΔ. Για την ΝΔ, όμως, και τον πρωθυπουργό αρχηγό της είναι ένα ακανθώδες θέμα, που μπορεί να έχει θετικές ή αρνητικές επιπτώσεις και σ’ άλλα κυβερνητικά…

Και είναι ακανθώδες γιατί, για να επιλέξεις κάποιον καινούργιο για Πρόεδρο, πρέπει να αποκλείσεις τον παλιό, τον οποίο φαίνεται να υποστηρίζει αναφανδόν η ”Καραμανλική” πτέρυγα του κόμματός σου συμμορφούμενη προς τας υποδείξεις του ”πατερούλη” της παράταξης να ψηφίσει ”δαγκωτό” Πάκη.

Έπειτα πρέπει να βρεις ταυτόχρονα κάποιον ισάξιο ή και καλύτερό του από ένα ευρύτερο πολιτικό φάσμα, με ικανή δημοφιλία, που να είναι σύμβολο ενότητας και να συνδυάζει ήθος, πατριωτισμό και ανεξάρτητο πνεύμα, για να μην παίζει το ρόλο του ανδρείκελου της κυβέρνησης το οποίο υπογράφει από υποχρέωση ό,τι του δώσουν…

Ο Προκόπης Παυλόπουλος τα συνδύαζε όλα αυτά στα πέντε χρόνια που βρισκόταν στο ύπατο αξίωμα της χώρας. Όλα, πλην ενός, του τελευταίου, της ανεξαρτησίας του. Γιατί ήταν τέτοια η συνεξάρτησή του με την κυβέρνηση Τσίπρα και τόση η σκόνη αντίδρασης που σήκωσε η ευθυγράμμισή του μ’ αυτήν στο ”Μακεδονικό” και το μεταναστευτικό, ώστε ξέπεσε στα μάτια του κόσμου.

Ναι, στα μάτια του κόσμου έδειχνε πλέον ”ανδρείκελο”, που ήθελε να ξεπληρώσει – με την πειθήνια συμπεριφορά του στα ”δύσκολα” της αριστερής κυβέρνησης – τα γραμμάτιά του προς αυτήν για την εκλογή του στο ύπατο αξίωμα της χώρας…

Στα μείον της επανεκλογής του είναι επίσης η μη ψήφισή του για ΠτΔ από τον Κυριάκο Μητσοτάκη το 2015, επί διακυβέρνησης Σαμαρά, όταν μόνος από το κόμμα του ο νυν πρωθυπουργός αρνήθηκε να τον ψηφίσει δικαιολογώντας απόλυτα την αρνητική τοποθέτησή του, που είχε να κάνει με το όχι τόσο πετυχημένο πολιτικό παρελθόν του.

Η αρνητική εικόνα που εξέπεμψε με την απραξία του ενώπιον του ξυλοδαρμού της Λιάνας Κανέλλη σε τηλεοπτική εκπομπή – το καλοκαίρι του 2012 – από τον Ηλία Κασιδιάρη, τα γεγονότα του 2008 με το κάψιμο της Αθήνας απ’ τους μπαχαλάκηδες και τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από αστυνομικό, που ανέδειξαν την ανεπάρκειά του στο πόστο του υπουργού Εσωτερικών-Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη, το καλωσόρισμα στους μετανάστες και η… εύκολη υπογραφή του στη ”συμφωνία Πρεσπών” για την εκχώρηση του ονόματος, της γλώσσας και της εθνότητας της Μακεδονίας μας στους παραχαράκτες της ελληνικής ιστορίας δεν ξεχνιούνται.

Δεν ξεχνιούνται και δεν ”ισοφαρίζονται” με κορώνες πατριωτισμού, λόγους και λογύδρια, εξάρσεις εθνολαϊκιστικές και μεγαλοστομίες διθυραμβικές. Το τιμόνι της πατρίδας πρέπει να το κρατά στα χέρια του ένα ελεύθερο πνεύμα, ένας γνήσιος πατριώτης, που να μπορεί να κοιτάζει τον λαό στα μάτια και να του λέει ευθαρσώς αυτό που πιστεύει κι όχι αυτό που θέλει να ακούει εκείνος ή αυτό που του θέλει η κυβέρνηση να πει.

Να μπορεί να λέει, μ’ άλλα λόγια, και ”ΟΧΙ” σ’ αυτήν που τον εξέλεξε, εάν του στέλνει προς υπογραφή νομοσχέδια τα οποία τα θεωρεί βλαπτικά για το εθνικό ή κοινωνικό συμφέρον…

Το 2015 ο Κυριάκος Μητσοτάκης μάς έκανε να τον προσέξουμε όταν διαφοροποιήθηκε απ’ τη γραμμή του κόμματός του αρνούμενος να ψηφίσει για Πρόεδρο Δημοκρατίας τον σημερινό, λόγω του πολιτικού παρελθόντος του.

Ευελπιστώ ότι δε θα δυσαρεστηθεί και ο ίδιος, τώρα – όπως δε δυσαρεστήθηκε, τότε, κι ο Σαμαράς – όταν βρεθεί άλλος ή άλλοι που δε θα ψηφίσουν την πρότασή του. Η ψήφος για την επιλογή ΠτΔ πρέπει να είναι ψήφος συνείδησης, σε κάθε περίπτωση…

Θα κλείσω την κριτική μου για τον συγκεκριμένο υποψήφιο υπενθυμίζοντας στα κέντρα εξουσίας που επιχειρούν απ’ τις εφημερίδες και τις ιστοσελίδες τους να τον εξιδανικεύσουν, προκειμένου να ανεβάσουν τις μετοχές του στον κατάλογο των υποψηφίων για την Προεδρία της Δημοκρατίας και να ασκήσουν πίεση κατά κάποιο τρόπο στον πρωθυπουργό που θα κάνει την επιλογή, ότι η επιχείρηση ”λοβοτομή” σε βάρος της ευθυκρισίας μας δε θα πιάσει.

Αντίθετα μας βοηθά να θυμηθούμε και άλλα σε βάρος του, όπως το τι ακολούθησε την αποτυχημένη πολιτική του το 2008. Γιατί το κάψιμο της πρωτεύουσας ήταν που ”γέννησε” στη συνέχεια τις πλατείες των αγανακτισμένων και νομιμοποίησε τις ορδές του ”Δεν πληρώνω” και των ‘‘μπουτούδων’‘ στο Σύνταγμα, οι οποίες έκαναν πολιτική καριέρα αργότερα ως ΟΧΙτσες στον αγώνα του ΣΥΡΙΖΑ να επιβάλει τα νέα ήθη, τις αριστερές ιδεοληψίες και τις αυταπάτες του αρχηγού του στον ανώριμο πολιτικά λαό.

Με την παραπάνω διασύνδεση, νομίζω πως γίνεται αντιληπτό ότι ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν είναι σε καμιά περίπτωση σύμβολο ενότητας, όπως τον παρουσιάζουν κάποιοι υποστηρικτές του εντός και εκτός Κοινοβουλίου. Είναι για τους περισσότερους Έλληνες ταυτισμένος με την Ελλάδα του ’15 και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ταυτισμένος συνειρμικά με τον τραγέλαφο του δημοψηφίσματος του ”ΝΑΙ” και του ”ΟΧΙ”. Με τη Βαρουφάκεια περίοδο και την μόνιμη απειλή του Grexit. Με τις… 17ωρες διαπραγματεύσεις του Τσίπρα και τον άμεσο κίνδυνο που διέτρεξε η χώρα μας να μετατραπεί σε Βενεζουέλα της Ευρώπης, κοινώς σε ”Μαδουριστάν”….

Τέλος, σ’ αυτούς που επικαλούνται την ελληνοτουρκική κρίση για να προβάλουν την αναγκαιότητα της παρουσίας του στον Προεδρικό θώκο, τις κρίσιμες αυτές στιγμές, έχω να πω ότι ο κ. Παυλόπουλος δεν μας έχει δείξει στα πέντε χρόνια που βρίσκεται στην Ηρώδου του Αττικού ότι μπορεί να κάνει τίποτε άλλο από το να στέλνει μηνύματα και να κάνει τηλεφωνήματα.

Η Ελλάδα όμως βρίσκεται επ’ απειλή πολέμου και δεν της φθάνουν πλέον τα… τυπικά του ανώτατου άρχοντα για να την καθησυχάσουν. Χρειάζεται κάποιον με κύρος στο Εξωτερικό, με καλή γνώση της Ιστορίας και της διπλωματίας και ικανότητα παρεμβατισμού σε γεγονότα και καταστάσεις ακόμα και έξω από το πρωτόκολλο των καθηκόντων του, αν αυτό του επιτάσσει το συμφέρον της πατρίδας.

Η ερώτηση τώρα, ‘‘γιατί επιμένει στην υποψηφιότητα Παυλόπουλου ο κ. Τσίπρας”, νομίζω ότι είναι εύκολο να απαντηθεί. Γιατί είναι φως φανάρι ότι το κάνει με την προσδοκία ότι θα τον ψηφίσουν και βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας γυρνώντας την πλάτη τους στον υποψήφιο που θα υποδείξει ο Πρόεδρός της και πρωθυπουργός τους.

Κι αυτό, όπως ελπίζει ο Τσίπρας, θα φέρει αναταράξεις στο κυβερνών κόμμα και θα κλυδωνίσει το γερό του χαρτί, τον πρωθυπουργό, που θα πρέπει να καταπιεί το κινίνο των ”ανταρτών” βουλευτών του ή να πάει άμεσα σε εκλογές αμφίβολης εξέλιξης.

Κι αυτό γιατί η μη ψήφιση του δικού του υποψηφίου από μεγάλη μερίδα βουλευτών του θα σημάνει εσωτερική αντιπολίτευση μέσα στο κόμμα του και, ως εκ τούτου, μόνιμη αιτία εσωστρέφειας και ρήξης.

Θα δημιουργήσει επιπλέον μεγάλα προβλήματα στο μέλλον, όταν αφυπνισθεί η ευρισκόμενη τώρα σε χειμερία νάρκη Αξιωματική αντιπολίτευση και με την τέχνη της ”εισπήδησης”, που την κατέχει καλά ο κ. Τσίπρας, δημιουργήσει κομφούζιο στο κυβερνών κόμμα (στην προσπάθειά του να προσεταιριστεί βουλευτές του), πράγμα που δε θα αφήνει ήρεμο τον πρωθυπουργό για να κυβερνήσει απερίσπαστος, ψύχραιμος και με τεταμένη την προσοχή του στο κυβερνητικό έργο.

Κι αυτό είναι το άπαν για εκείνον και τους Έλληνες ενόψει των κυρίαρχων προβλημάτων της χώρας, όπως η κοινωνική και εθνική συνοχή, το μεταναστευτικό και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, που απαιτούν στο ύπατο αξίωμα της χώρας έναν ”Περικλή”, έναν ”Μεταξά” κι έναν ”Ελευθέριο Βενιζέλο” στο ίδιο πρόσωπο.

Απαιτούν στις κρίσιμες στιγμές για τη χώρα έναν Πρόεδρο-σύμβολο της Ελλάδας και των Ελλήνων, που να διαθέτει τη δημοκρατικότητα του αρχαίου Περικλή, την διορατικότητα και τον πατριωτισμό του Ιωάννη Μεταξά (ο οποίος θυσίασε το 1940 τη φασιστική ιδεολογία του για το καλό της πατρίδας γυρίζοντας την πλάτη στον Άξονα, για να συνταχθεί με τους Συμμάχους) και τις διπλωματικές ικανότητες του θριαμβευτή των Σεβρών (1920) και προγόνου του Κυριάκου Μητσοτάκη, Ελευθέριου Βενιζέλου!..

Οι στιγμές είναι κρισιμότερες από ποτέ, καθώς εξελίσσονται νέα, αλλεπάλληλα επεισόδια του ελληνικού δράματος τόσο στο μεταναστευτικό, όσο και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, που μας κρατούν σε εθνική αγωνία.

Στις Πρέσπες, ένα χρόνο πριν, εκχωρήθηκαν στους Σκοπιανούς αναίσχυντα τα ασημικά της πατρίδας μας από τους άφρονες που μας κυβερνούσαν. Στο όνομα της πατρίδας και των συμφερόντων της, ας μην είναι η νέα κυβέρνηση του ΚΜ και ο νέος ΠτΔ των Ελλήνων, αυτοί που θα εκχωρήσουν τα αιγαιοπελαγίτικα χρυσάφια της σε τιμή ευκαιρίας στη Χάγη…