Θα βρει λύσεις η Ευρώπη ή βλέπουμε την διάλυση της σε αργή κίνηση;
Γράφει ο Δημήτρης Τζελέπης, Φοιτητής Γλώσσας Φιλολογίας και πολιτισμού παρευξείνιων χωρών
Στην αρχή του νέου millennium είχαμε τον Πούτιν να γίνεται πρόεδρος της Ρωσίας, τον Ερντογάν να είναι δήμαρχος Κωνσταντινούπολης, τον Μακρόν να είναι ακόμη φοιτητής και τον Τραμπ να είναι ένας πετυχημένος επιχειρηματίας. Και ήταν όλα καλά σε Ευρώπη και Αμερική.
Μετά από χρόνια όμως όλα ανετράπησαν και ο καθένας από αυτούς άρχισε να θέτει υποψηφιότητα για την προεδρία της χώρας του. Ο Ερντογάν από το 2002 που ίδρυσε το AKP, ο Τραμπ το 2016 εξελέγη πρόεδρος της Αμερικής και ο Μακρόν πριν έναν χρόνο νίκησε την Λεπέν στην Γαλλία.
Ο καθένας όμως έχει την δική του ατζέντα, ο Μακρόν για την Ευρώπη και για την ευρωζώνη, ο Ερντογάν θέλει να γίνει ο προστάτης όλων των μουσουλμάνων στα Βαλκάνια και όχι μόνο αυτό αλλά να ικανοποιήσει και τις φιλοδοξίες του στην ευρύτερη περιοχή της Συρίας. Ο Πούτιν είναι ο σύγχρονος τσάρος.
Ξαφνικά ο Πούτιν, ο Τραμπ άρχισαν να βρίσκουν υποστηρικτές και στην Ευρώπη. Μία Ευρώπη που είναι ζαλισμένη εδώ και δέκα χρόνια. Δεν μπορεί να βρει λύσεις για κανένα σημαντικό θέμα, προσπαθεί μέσω του διαλόγου και της αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας να επιβληθεί σε άλλα κράτη.
Δεν είναι όμως έτσι. Οι επιλογές Ορμπάν, Σαλβίνι, Ντι Μάιο, το Brexit, οι χώρες του Βίζεγκραντ , η Αυστρία δείχνουν κατά που τείνει να γύρει η Ευρώπη, εάν δεν προχωρήσουν όλοι μαζί σε τολμηρές αλλαγές. Το πιο βαθύ σκοτάδι και η διάλυση της δεν είναι μακριά, μπορεί να την βλέπουμε και σε αργό ρυθμό.
Οι λαϊκιστές δεν κόπασαν όπως και ο άνεμος του λαϊκισμού. Μπορεί η Λεπέν να ηττήθηκε, αλλά η Ιταλία μας υπενθύμισε ότι ακόμη έχει δρόμο η Ευρώπη να διανύσει για να τελειώσει με τους λαϊκιστές.
Η Ευρώπη θέλει λύσεις εδώ και τώρα και όχι μία Γερμανία να προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες με το φάντασμα του Σόιμπλε να κρατιέται πάνω από το υπουργείο οικονομικών «Όλαφ Σόιμπλε» που λένε και τα μέσα ενημέρωσης της Γερμανίας.
Πιο δύσκολα θα γίνουν τα πράγματα εάν σπάσει και το «ρήγμα του Ατλαντικού» και με αυτό έχει απειλήσει πολλές φορές ο Τραμπ. Στον πόλεμο του Σουέζ το 1956 δεν στήριξε η Αμερική και άδειασε την Αγγλία, στην κρίση των πυραύλων είδαμε ποιες θα είναι οι μεγάλες δυνάμεις η Αμερική και η ΕΣΣΔ και ακόμη μία φορά το 2003 στην εισβολή του Ιράκ μερικές χώρες δεν στήριξαν την εισβολή.
Το «ρήγμα του Ατλαντικού» έχει αποφευχθεί, αλλά κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος με τον Τραμπ. Με έναν πρόεδρο που όλο απειλεί και βλέπει την προεδρία του σαν να διοικεί μία επιχείρηση και ότι πρέπει να διαπραγματεύεσαι μέχρι που να βρεις το κατάλληλο deal .
Μπορεί η Ευρώπη να ψάχνει βηματισμό, αλλά είναι δύσκολο να τον βρει και να είναι και κοινός.
Η κατάσταση είναι περίπλοκη και άσχημη.
