Τα “μαγαζάκια” τιμωρούνται από τους πολίτες ΚΑΙ το Νόμο
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος. Συγγραφέας
Κάθε μέρα και μια νέα αποκάλυψη. Κάθε μέρα και ένα νέο κεφάλαιο στην πιο καλοστημένη σκευωρία της μεταπολίτευσης. Κάθε μέρα και μια νέα πτυχή της ολοκληρωτικής αντίληψης με την οποία η… πρώτη φορά Αριστερά αντιλήφθηκε την πρόσβαση στην εξουσία και το πόσο θα ήθελε να μπορούσε να παρακάμψει κάθε θεσμικό πλαίσιο, κάθε δικλείδα ελέγχου για να την αξιοποιήσει για σπίλωση των πολιτικών αντιπάλων και προσωπικό όφελος.
Το “μαγαζάκι” δεν ήταν καθόλου μαγαζάκι. Όσο υποτιμούσαμε την ικανότητα τους να διοικήσουν, να διαχειριστούν τα προβλήματα, τόσο αυτοί αποδείκνυαν αξιόπιστοι “αρχιτέκτονες” ενός διευρυμένου σχεδίου με εμπλεκόμενους την κορυφή της πολιτικής πυραμίδας, δικαστικούς κύκλους, επιχειρηματίες και δημοσιογραφικά παπαγαλάκια. Ένα οικοδόμημα έτοιμο να δημιουργήσει, να υποστηρίξει και να διαδώσει το μεγαλύτερο δυνατό ψέμα.
Αυτό λοιπόν το διαπλεκόμενο παραμάγαζο είχε, έχει και θα έχει ιδιοκτήτη. Ο Τσίπρας δεν γίνεται δηλώνει διαρκώς αμέτοχος του “αίματος”. Όταν η χώρα επί ένα εξάμηνο βυθίστηκε στα όρια της χρεοκοπίας για να εξετάσει ο Βαρουφάκης τα όρια των δανειστών, εξαντλώντας τελικά τα δικά μας, ο Τσίπρας κρύφτηκε από το νέο μνημόνιο που υπέγραψε και εξοβέλισε το πρώην… asset του, λες και ο Γιάνης δεν ήταν εξαρχής ξεκάθαρος στους στόχους και τα μέσα του κι ολόκληρος πρωθυπουργός υπήρξε θύμα της πανουργίας του. Καλό το παραμύθι, αλλά δεν διαθέτει δράκο με φλόγες!
Και τώρα, υποκρίνεται ξανά τον ανήξερο. Ο… παγκοσμίου κλάσης, κατά τη Δούρου, ηγέτης, κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου, όταν ο πιο στενός του συνεργάτης, ο αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης, μέλη του δικαστικού σώματος, φιλικά προς το κόμμα του μέσα μαζικής ενημέρωσης, – όλοι σε επαφή με τους “διεφθαρμένους” επιχειρηματίες -, ύφαιναν τον ιστό μιας τεράστιας διαπλοκής. Δεν είχε ιδέα για όσα συνέβαιναν. Αυτός απλά… κυβερνούσε.
Δεν είμαι θιασώτης της άποψης ότι οι κορυφαίοι πολιτικοί, οι πρωθυπουργοί κρίνονται αποκλειστικά από τον λαό. Κανείς δεν πίστευε σε αυτή τη δογματική λογική, πριν το σκάνδαλο Κοσκωτά και την αθώωση του Ανδρέα Παπανδρέου για μία ψήφο! Το σκάνδαλο ήταν δεδομένο, εμπλεκόμενοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι σε όλα τα επίπεδα. Όμως εκείνη η οριακή αθώωση και η γρήγορη επάνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία δημιούργησε την επιχειρηματολογία για πρωθυπουργός που πρέπει να μένουν στο δικαστικό απυρόβλητο.
Εσφαλμένα τότε κάποιοι απέδωσαν εκείνη τη νέα νίκη, κυρίως στην αθώωση του ηγέτη του Κινήματος. Λησμονούν όμως ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έπεσε ποτέ κάτω από 40% και η διαφορά του με την ΝΔ δεν ξεπέρασε το 5-6%. Η πιθανότητα γρήγορης εναλλαγής στην εξουσία ήταν, έτσι κι αλλιώς, πολύ πιθανή μετά από δύσκολη δημοσιονομικά περίοδο με μέτρα συγκράτησης των ελλειμμάτων που έφτιαξε η Αλλαγή.
Σήμερα, μια διάθεση ψευδεπίγραφης ευαισθησίας, κοινωνικής ομόνοιας και προεκλογικών ανοιγμάτων, μοιάζει να επιβάλλει και πάλι αυτό το σκεπτικό. Ο Τσίπρας αρκεί να αναλάβει τις πολιτικές ευθύνες για όσα ανάρμοστα και κατάπτυστα έγιναν, να προτρέψει τους εμπλεκόμενους συντρόφους του να είναι πιο προσεκτικοί (ίσως για να μην πιαστούν τόσο εύκολα στη φάκα!), κι όλα καλά;
Ο πρώην πρωθυπουργός οφείλει να λογοδοτήσει τόσο για την εξευτελιστική διαδρομή του πρώτου κυβερνητικού του εξαμήνου, όσο και για το παρακρατικό κύκλωμα που επέτρεψε να λειτουργεί ή και εξέθρεψε στον κόρφο του. Το χρωστάμε στους πολίτες που ταλαιπωρήθηκαν και ταπεινώθηκαν από τα capital controls και επωμίσθηκαν το βάρος των τότε νέων φορολογικών επιβαρύνσεων. Το χρωστάμε στους πολιτικούς που στιγματίστηκαν από τη λάσπη περί παράνομων οικονομικών συναλλαγών με κατασκευασμένα στοιχεία και πλαστές μαρτυρίες.
Η ανοχή δεν εκλαμβάνεται ως δείγμα καλοσύνης αλλά αδυναμίας. Η δικαιοσύνη δεν στηρίζεται στην πρόωρη, η μη, “συνταξιοδότηση” ενός πολιτικού γιατί τότε μια επάνοδος του Τσίπρα στην εξουσία θα σημαίνει δικαίωση και όλων των προαναφερθέντων πρακτικών. Η εξονυχιστική εξέταση όλων των δεδομένων και ο καταλογισμός ευθυνών δεν αποτελεί εκδικητική συμπεριφορά αλλά ισόρροπη τιμωρητική στάση που καθησυχάζει τους πολίτες και ενισχύει το κλίμα εμπιστοσύνης.
Με συγχωρείτε αλλά δεν είστε ακριβής.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου αντιμετώπισε τρεις κατηγορίες.
Για ηθική αυτουργία σε απιστία κατ’ εξακολούθηση σε βαθμό κακουργήματος (για τις καταθέσεις των ΔΕΚΟ στην Τράπεζα Κρήτης και τη ρύθμιση των χρεών του επιχειρηματία Σωκράτη Καλκάνη): Αθώος με ψήφους 7 προς 6.
Για παθητική δωροδοκία σε βαθμό κακουργήματος: Αθώος με ψήφους 10 προς 3.
Για αποδοχή προϊόντων εγκλήματος από ιδιοτέλεια σε βαθμό κακουργήματος: Αθώος με ψήφους 8 προς 5.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CE%B1%CE%BB%CE%BF_%CE%9A%CE%BF%CF%83%CE%BA%CF%89%CF%84%CE%AC#%CE%97_%CE%B5%CF%84%CF%85%CE%BC%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1
Οι μόνοι που ποινικώς ενέπλεξαν τον Ανδρέα Παπανδρέου στο σκάνδαλο Κοσκωτά, ήταν οι σωματοφύλακες του Κοσκωτά, που το αφερέγγυο των κατηγοριών τους αποδείχθηκε στο ίδιο το Ειδικό Δικαστήριο, και από ομολογία του ίδιου του Μαμανέα, ενός εκ των σωματοφυλάκων του Κοσκωτά.
https://www.iapopsi.gr/sachlamares-koykoyloforon-kai-mi-apo-ta-pampers-stin-trochilati-valitsa/
Αυτά προς αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας ως προς την ποινική εμπλοκή του Ανδρέα παπανδρέου στο σκάνδαλο Κοσκωτά.
Τα θυμάμαι, αγαπητέ. Τελείωνα το σχολείο τότε. Πσρακολουθούσα και τον Γιαννόπουλο στο Κανάλι 29. Σε ένα κείμενο 400-500 λέξεων δεν θα γραφτούν οι λεπτομέρειες της δίκης. Δεν είναι αυτό το θέμα του άρθρου. Αν είχε καταδικαστεί για το θέμα της Τράπεζας Κρήτης, κανείς δεν θα θυμόταν τις υπόλοιπες κατηγορίες. Άλλωστε η αναφορά μου στη δίκη ήταν για να επισημάνω ότι το ΠΑΣΟΚ έδειχνε να πηγαίνει για νίκη το ’93 ανεξαρτήτως της τότε απόφασης.
Αυτό είναι ακριβές. Η σκοτεινή πλευρά της εξουσίας αναδεικνύεται στην πρώτη φορά που η Αριστερά αντιλαμβάνεται την πρόσβασή της σε αυτήν και προσπαθεί να παρακάμψει κάθε θεσμικό πλαίσιο για πολιτικά και προσωπικά κέρδη. Η διαπλοκή και η ανεξαρτησία του δικαστικού συστήματος αποτελούν κρίσιμα ζητήματα για την υποστήριξη της δημοκρατίας και τον έλεγχο της εξουσίας.