Στον Μελιγαλά θα πάνε; Τι πρέπει να κάνουν οι γονείς;
Γράφει η Ελένη Παπουτσή, Εκπαιδευτικός – Πολιτισμολόγος (Ευρωπαϊκού Πολιτισμού)
Το υπουργείο απαιδευσίας προτρέπει τα σχολεία να επισκέπτονται τα μουσεία Εθνικής Αντίστασης, Μπελογιάννη, θα κάνει και μουσεία Άρη, μουσείο < γουναράδικα>, μουσείο μαδούρο-κομαντάτε, μουσείο Τσε και μύγας τσε τσε. Για αυτό φέρνουν τα παιδιά στο σπίτι να υπογράψουν οι γονείς βεβαιώσεις, ότι συμφωνούν για την επίσκεψη σε αυτά τα μουσεία.
Πολλοί νέοι γονείς οι οποίοι είναι αντίθετης ιδεολογίας, δεν επιτρέπουν στα παιδιά τους να πάνε επίσκεψη σε αυτούς τους χώρους. Είναι πολύ εύκολη μια τέτοια απαγόρευση. Όπως πολύ εύκολη είναι και η παραίνεση να πάνε, με τη συνοδεία επαίνων για το τάδε αριστερό μουσείο από αλαφροΐσκιωτους γονείς .
Το πιο δύσκολο, πιο χρονοβόρο, και το πιο αποτελεσματικό για τη ψυχολογία του παιδιού, είναι να διαφωτίσουν οι γονείς τα παιδιά, και να τα αφήσουν να πάνε μαζί με τα άλλα, για να μη νοιώθουν περιθωριακά, και να μη λένε ότι κάτι τους έλλειψε. Αν δεν πάνε , είναι πολύ εύκολο να επηρεαστούν θετικά μ αυτά που θα ακούσουν για τον τάδε χώρο.
Αν όμως οι γονείς τα διαφωτίσουν, θα δουν τον χώρο και θα ξέρουν να αντιμετωπίσουν την κάθε άποψη μέσα απτήν δική τους εμπειρία.
Π.χ. Για το μουσείο Εθνικής Αντίστασης, τους λέμε ότι δεν έχει καμία σχέση με τους αριστερούς, αλλά με τους Έλληνες που ήθελαν να απελευθερωθούν. Ό,τι οι αριστεροί το καπηλεύτηκαν για να υπάρχουν πολιτικά όπως συνηθίζουν ,γιατί δεν έχουν να δείξουν στην πράξη κάτι θετικό το οποίο ν απορρέει απτήν ιδεολογία τους.
Με την ίδια άνεση θα πάνε στον χώρο του Μελιγαλά, (τον οποίο καπηλεύονται τα κόμματα του άλλου άκρου σ τον ίδιο παρανομαστή με τους κομμουνιστές). Φυσικά θα ξέρουν χωρίς υστερίες την αλήθεια η οποία δεν αμφισβητείται βλέποντας τα μνήματα. Είναι χρήσιμο οι σφαιρικοί γονείς να τα προτρέψουν να πάνε στο μουσείο του Λένιν, αφού τους έχουν μάθει ποιος ήταν και τι έκανε ο Λένιν, και να αναρωτηθούν γιατί πάει να δει τόσος κόσμος, αφού αρνητικά μόνο έκανε. Με τις ίδιες αναζητήσεις να πάνε και στην Καμπότζη, και σε άλλους παρόμοιους χώρους. Βιώνουν τη ψυχολογία του κόσμου έτσι.
Με αυτόν τον τρόπο δε γίνονται παιδιά της γυάλας, αλλά διαμορφώνουν σφαιρικότητα και εμβρίθεια , και δεν πείθονται οπτόν καθένα που θα τα πλησιάσει και θα τους τα παρουσιάσει ως κάτι ιδεατό.
Επίσης στην εφηβεία τους που αμφισβητούν την κάθε μορφή εξουσίας ,δεν θα πάνε κόντρα στους γονείς σε αυτό το πεδίο που βλέπουν ότι τους <πονάει>
Εκτός όλων αυτών, αν εμείς με τις πεποιθήσεις μας δεν πηγαίναμε ως φοιτητές να δούμε το φεστιβάλ της ΚΝΕ, πώς θα ξέραμε τι λένε; Ότι είναι εναντίον της αλληλεγγύης, εναντίον της φύσης, κατά της πνευματικότητας, και μόνο υπέρ του συμφέροντος και της ύλης; (Δε τα γράφουν όλα αυτά στα βιβλία τους επίσημα. Τα καλύπτουν για να τα σερβίρουν ανάλογα με την κάθε περίπτωση ) Πώς θα ξέραμε να τους πολεμήσουμε με τα όπλα που μας έδωσαν;