Στοχαστικές προσαρμογές…
Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα
Βγαίνω χθες το πρωί από το σπίτι μου και βλέπω τέσσερις τουρίστες. Και ακούω ένα μικρό «μάγκα» από το απέναντι μπαλκόνι να φωνάζει: «Τρέχα μαμά, τουρίστες». Οι άνθρωποι είχαν ανοικτά τα κινητά τους και ακολουθούσαν το gps και σίγουρα ο προορισμός τους ήταν η Ακρόπολη, γιατί την έβλεπαν από το δρόμο που περπατούσαν αλλά έπρεπε να τα βγάλουν πέρα με τα στενά της Πλάκας. Ωστόσο η έκπληξη του μικρού, μου θύμισε εκείνο το ανέκδοτο που λέγαμε στη δεκαετία του ’90 «Αλβανός τουρίστας».
Δε χωρεί αμφιβολία ότι τα πράγματα είναι δύσκολα. Και αν θα είναι για την Ελλάδα -που χάρη στον Μητσοτάκη έλεγξε την διασπορά του Covid-19- φαντάζομαι πόσο χειρότερα θα είναι για τις άλλες τουριστικές χώρες, περί τη Μεσόγειο, που είχαν σημαντικά προβλήματα επειδή δεν αντιμετώπισαν από την αρχή και με αποτελεσματικά μέτρα τη διάδοση του ιού.
Πολλοί φίλοι με τους οποίους συζητάμε το ζήτημα, μου λένε ότι διαβάζοντας στα διεθνή έντυπα σχετικά άρθρα και σχετικές έρευνες δημιουργείται η εντύπωση ότι οι άνθρωποι από δω και στο εξής θα είναι πολύ διστακτικοί να ταξιδέψουν. Θα είναι πιο διστακτικοί το να αφήνουν τη χώρα τους και το σπίτι τους όπου μπορούν ευκολότερα να αντιμετωπίσουν μια δύσκολη κατάσταση από το να πάνε σε μία άλλη για να κάνουν διακοπές. Η ιδέα ότι μένουμε στη χώρα μας και μένουμε ασφαλείς εμφανίζεται όλο και πιο τακτικά στα διεθνή μέσα κοινωνικής δικτύωσης και κυρίως σε λογαριασμούς ανθρώπων που βρίσκονται γύρω στα εξήντα.
Αν επικρατήσει αυτή η αντίληψη, η οικονομία μας θα έχει να αντιμετωπίσει πρόσθετα προβλήματα καθώς ο τουρισμός εξελίχθηκε σε «μονοκαλλιέργεια». Στην περιφέρεια εγκαταλείφθηκαν οι αγροτικές εργασίες και οι άνθρωποι στράφηκαν στον τουρισμό. Χωρίς πρόγραμμα; Ναι και χωρίς εμπειρία, αλλά με την πεποίθηση ότι η θάλασσα, ο ήλιος και ο Ξένιος Ζευς θα φέρουν κόσμο. Έχτισαν ξενοδοχειακές μονάδες με στόχο να αποκτήσουν την οικονομική άνεση που δεν τους έδωσε η γεωργία ή η κτηνοτροφία. Αυτό συνέβη γύρω στο ’70, κυρίως από την πρώτη γενιά που εκμεταλλεύτηκε τα παραθαλάσσια κτήματά της.
Σήμερα έχουν αναλάβει οι επόμενες γενιές και η κρίση του Covid-19 τις «αναγκάζει» να βρουν νέους τρόπους προσέλκυσης τουριστών. Περιβάλλον, διατροφή, καλλιέργειες, περίπατοι, σπορ σε βουνά και θάλασσα; Χωρίς να ξεχνάμε ότι το brand name της Ελλάδας σ όλο τον κόσμο είναι ο πλούτος του πολιτιστικού της αποθέματος. Και αυτό χρειάζεται γενναία προβολή. Βλέπω στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τη γιγαντιαία διαφήμιση που κάνει η Τουρκία με πρώτη εικόνα την Αγία Σοφία και εξοργίζομαι.
Εν τω μεταξύ, επειδή θα δεχθούμε τους λιγότερους τουρίστες από το 2000 και μετά, μήπως μπορούν οι επιχειρηματίες του τουρισμού να χαμηλώσουν τις τιμές τους; Αν θέλουν να έχουν Έλληνες πελάτες. Δε γίνεται σε δύο μήνες να βγουν όλα τα σπασμένα του κορονοϊού …
