Σκέψεις καραντίνας

Γράφει ο Αλέξανδρος Κουτσαντώνης

Είμαι ένας άντρας 58 ετών. Δεν είμαι τίποτα σπουδαίο αλλά όχι και ένα τίποτα. Μία μετριότητα, ένας μορφωμένος άνθρωπος, Γυμνασιάρχης σε μία επαρχιακή πόλη. Ένας μικροαστός.

Διακατέχομαι από αρχές και αξίες, με ανώτερη την πατριδοφιλία. Για τον λόγο αυτό, ακόμα και σήμερα είμαι ενεργό μέλος του ελληνικού στρατού και υπηρετώ στην εθνοφυλακή, αφού  διαμένω σε ακριτικό νησί. Σε όλη μου την ζωή πάντα πίστευα και πιστεύω ότι αν χρειαστεί θα πολεμήσω κάθε εχθρό, ακόμα και αν το κόστος είναι η ζωή μου. Πολλές φορές είχα νιώσει τον φόβο να με κυριεύει, μήπως δε μπορέσω στο τέλος να το κάνω και δειλιάσω. Γι’ αυτό μετά από καιρό κατάφερα να προετοιμαστώ ψυχολογικά αν χρειαστεί να κάνω την υπέρτατη θυσία για αυτό που αγαπώ πιο πολύ, την Ελλάδα.

Όλα αυτά έμοιαζαν με φαντασίες και ασκήσεις του μυαλού. Ποτέ δεν πίστεψα πραγματικά ότι θα γίνει πόλεμος.

Και όμως δύο μέρες πριν ο πρωθυπουργός της χώρας ανήγγειλε ότι έχουμε πόλεμο.

Πόλεμο; Και ο εχθρός, οι Τούρκοι; Όχι. Είναι λέει αόρατος αλλά όχι ανίκητος. Πάει καλά; Εγώ έχω κράνος, μπάλασκες  όπλο, σφαίρες να πολεμήσω, αλλά ποιον να πυροβολήσω;

Ο εχθρός, ο ιός, είναι αόρατος αλλά όπως λένε βρίσκεται σε ανθρώπους. Να ο εχθρός! Να τους πυροβολήσω τότε; Όχι, γιατί δεν έχουν όλοι τον ιό (εχθρό), ίσως ναι ίσως όχι. Από μακριά τότε και αγαπημένοι.

Τελειώσαμε λοιπόν; Νικήσαμε;  Όχι γιατί ο εχθρός μπορεί να βρίσκεται μέσα μου, δηλαδή ο εχθρός είμαι εγώ; Να αυτοπυροβοληθώ τότε για να νικήσουμε; Όχι γιατί μπορεί και να μην έχω τον ιό.

Μπέρδεμα μεγάλο! Πού τελικά είναι ο εχθρός; Το σκέφτηκα, το πάλεψα το ξανασκέφτηκα. Τελικά ο εχθρός είμαστε όλοι. Εγώ, εσείς. Είμαστε όλοι εμείς που αφήσαμε ένα τίποτα, που φαίνεται μόνο στο ηλεκτρονικό μικροσκόπιο να καταστρέψει μέσα σε λίγους μήνες τον μεγαλύτερο τεχνολογικό πολιτισμό που έφτιαξε το ανθρώπινο είδος. Να καταστρέψει το καλύτερο σύστημα υγείας που είχε ποτέ η ανθρωπότητα, να καταστρέψει με εντυπωσιακή ταχύτητα την πιο αναπτυγμένη  ιατρική επιστήμη και οικονομία που είχε ποτέ ο πλανήτης. Ναι, εμείς, είμαστε ο εχθρός. Εμείς, που ξοδεύουμε δισεκατομμύρια δολάρια για ζωοτροφές και την ίδια ώρα το 1/3 της ανθρωπότητας πεθαίνει από την πείνα.

Ναι, εμείς, που ξοδεύουμε για έναν καφέ τα ημερομίσθια τριών παιδιών που δουλεύουν σαν σκλάβοι σε φάμπρικες της κακιάς ώρας.

Ναι, εμείς, αφήσαμε να γεμίσει το ίντερνετ πορνό και το θεωρήσαμε ελευθερία.

Ναι, εμείς, που δεχθήκαμε το αισχρό και το τιποτένιο ως δικαίωμα.

Ναι, εμείς, που δεχθήκαμε ως δημοκρατικό δικαίωμα  κίναιδοι να κάνουν παρέλαση με την εικόνα του Ιησού στα εσώρουχα τους.

Και αφού, βρήκα τον εχθρό κατάλαβα ότι δεν μπορώ να νικήσω.

Γι’ αυτό και σήκωσα τα χέρια μου ψηλά και το βλέμμα μου ψηλότερα, στο γαλάζιο του ουρανού και ακόμα πιο πέρα στο σκοτεινό διάστημα για να βρω τον Κύριο και Θεό μου και να φωνάξω:

«Κύριε δίκαιη η τιμωρία σου αλλά σε παρακαλώ μη μας εξευτελίσεις.»

Ήμαρτον Κύριε. Ήμαρτον!