Πόσα ακόμη άχρηστα δάκρυα;
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας
Ένας ακόμη νέος άνθρωπος χάθηκε στο βωμό του οπαδισμού; Θα μπορούσε η εξήγηση να είναι τόσο απλή αλλά δεν είναι. Στην περίπτωση του φιλάθλου της ΑΕΚ, τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα.
Καταρχάς, δεν πρόκειται για μια από τις “συνηθισμένες” εγχώριες συμπλοκές χούλιγκανς, τις προγραμματισμένες και προεχεδιασμένες, σαν να πρόκειται για μάχη καταλύτης οχυρού του αντιπάλου. Ούτε βέβαια το συμβάν αφορά ξεκαθάρισμα λογαριασμών συμμοριών που κρύβονται πίσω από το πέπλο του οπαδικού εξτρεμισμού.
Εδώ μιλάμε για μια προαναγγελία θανάτου, σταλμένη από την Κροατία, εδώ και μέρες, αφότου απαγορεύθηκε από την ΟΥΕΦΑ η αμοιβαία μετακίνηση φιλάθλων. Όλοι γνώριζαν ότι κάποια στιγμή θα βρεθούν Κροάτες φασιστικής απόχρωσης στην Αθήνα και σε συνεργασία με τους αδερφοποιημένους, αντίστοιχης ιδεολογίας, οπαδούς ελληνικής ομάδας, θα έκαναν αισθητή την παρουσία τους!
Κανείς δεν σκέφτηκε εγκαίρως να αποτρέψει στα ελληνικά σύνορα την είσοδο αυτού του ιδιότυπου κομβόι μίσους. Κανείς δεν διανοήθηκε να ζητήσει εξηγήσεις για το σκοπό της επίσκεψής τους. Κανείς δεν θέλησε να τους αποτρέψει να κατέλθουν στην Αθήνα. Κανείς, δεν προέβλεψε έστω να υπάρξει αυξημένη ασφάλεια στη Νέα Φιλαδέλφειας ώστε να καταστεί αδύνατη η εκτέλεση του πλάνου τους.
Βασική προϋπόθεση εύρυθμης λειτουργίας μιας, κοινωνίας είναι να παραμένει ισχυρό το αίσθημα ασφαλείας. Όταν αποφεύγουμε να το διατηρούμε ισχυρό, είτε από φόβο ιδεολογικού στιγματισμού, είτε για να μην αναδεικνύονται τα λειτουργικά μας κενά πριν φθάσουν στο απροχώρητο, τότε το μόνο που κστορθώνουμε είναι να αφήνουμε ανοιχτό το πεδίο στον εξτρεμισμό και στον φόβο που σπέρνει γύρω του.
Κανείς δεν πρόκειται να αναλάβει πλήρως την ευθύνη για το θάνατο του 29χρονου παλικαριού. Με περισπούδαστο ύφος θα μιλήσουμε για την οπαδική βία, θα θρηνήσουμε για τον άδικο χαμό, ρίχνοντας κι άλλα άχρηστα δάκρυα, και θα περιμένουμε καμιά ΕΔΕ να μας ενημερώσει για το ότι αγγίζουμε την τελειότητα ή τουλάχιστον το ότι ξεφύγαμε λίγο από αυτή αποτελεί περιπτωσιολογία κι όχι απόδειξη δομικών αδυναμιών.
Ένα ατιμώρητο ζεϊμπέκικο για την υποκρισία μας…
Ένα τιμωρημένο ζεϊμπέκικο και ένα επίσης απαγορευμένο τάμα στη Πάτμο, τα οποία όμως δεν είχαν καμμία συνέπεια.
Ντροπή στον πρωθυπουργό, δύο φορές ντροπή για τον αρχηγό της αστυνομίας, που τοποθετήθηκε με ιδιαίτερες προϋποθέσεις, δήθεν και τρεις φορές ντροπή στον υπουργό που κρύβεται πίσω από τα επιχειρησιακά λάθη.