Ποιοί – και γιατί – “εργαλειοποιούν” το Παλαιστινιακό…
Γράφει ο Θανάσης Κ.
— From the river to the Sea, Palestine shall be free!
“Από τον (Ιορδάνη) ποταμό ως τη (Μεσόγειο) θάλασσα, όλη η Παλαιστίνη (πρέπει) να απελευθερωθεί”!
Αυτό είναι το σύνθημα της Χαμάς!
Αυτό φωνάζουν σήμερα χιλιάδες αριστερόστροφοι και φιλελέφτ στις δυτικές πρωτεύουσες…
Πρόκειται για ένα σύνθημα που ΔΕΝ επιζητά “Δικαιοσύνη” για την Παλαιστίνη,
ούτε οδηγεί στη “λύση των δύο κρατών”.
Πρόκειται για σύνθημα που απαιτεί στην πραγματικότητα την εξάλειψη του Ισραήλ από το χάρτη!
Και την τελική επικράτηση του Ισλαμοφασισμού πάνω σε όλες τα κοσμικά καθεστώτα της περιοχής.
Πρόκειται για σύνθημα εφιαλτικό, το οποίο στηρίζεται πάνω σε αλλεπάλληλα ιστορικά ψεύδη και στρεβλώσεις.
Για παράδειγμα, ακούμε συνεχώς για “εκατομμύρια Παλαιστινίων προσφύγων” που 75 χρόνια τώρα προσπαθούν να “ελευθερώσουν την πατρίδα τους” και να επιστρέψουν στα σπίτια τους από τα οποία εκδιώχθηκαν.
Εδώ όμως υπάρχουν μερικά σκοτεινά σημεία:
* Πρώτον, ΔΕΝ πρόκειται για “εκατομμύρια”. Το σύνολο του πληθυσμού της γεωγραφικής περιοχής που ονομάζουμε σήμερα “Παλαιστίνη” ήταν το 1947, πόσο νομίζετε;
Άραβες και Εβραίοι μαζί, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, το 1947 δεν ξεπερνούσαν τα 2 εκατομμύρια!
Για την ακρίβεια ήταν 1,845 εκατομμύρια άνθρωποι. Όλοι μαζί!
Από αυτούς τα δύο τρίτα – 1,237 εκατομμύριο – ήταν Άραβες και το ένα τρίτο – 608 χιλιάδες – Εβραίοι. Η πληθυσμιακή σχέση μεταξύ Αράβων και Εβραίων της Παλαιστίνης ήταν 2 προς 1.
Υπάρχει το εύλογο ερώτημα λοιπόν, πώς διώχθηκαν “εκατομμύρια” Παλαιστινίων από τα σπίτια τους τότε, όταν το σύνολο των Αράβων της περιοχή δεν ξεπερνούσε το 1,237 εκατομμύρια. Και ποιοί τους “έδιωξαν”;
* Δεύτερον, από το σύνολο του Αραβικού πληθυσμού της Παλαιστίνης τότε, οι 400 χιλιάδες θα ζούσαν στο Ισραηλινό κρατίδιο που δημιουργήθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη, οι 725 χιλιάδες θα ζούσαν στη Αραβικό κρατίδιο που προβλεπόταν να δημιουργηθεί, ενώ 100 χιλιάδες θα ζούσαν στην “ανεξάρτητη διεθνή Ιερουσαλήμ” (μαζί με 100 χιλιάδες Εβραίους)
Στην “Παλαιστίνη” τότε ΔΕΝ έγινε κάποια “εισβολή”. Την περιοχή αυτή τη “διαμέλισε” με απόφασή του ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, τον Νοέμβριο του 1947. Δεν ήταν ενιαία πληθυσμιακά. Δεν υπήρχε “Παλαιστινιακός λαός”, υπήρχαν – σύμφωνα με τον ΟΗΕ, τότε – Άραβες και Εβραίοι, που πήραν ο καθένας ένα κρατίδιο.
Ας δούμε τώρα, κάτι άλλο πολύ ενδιαφέρον:
Πόση ήταν γεωγραφικά όλη αυτή η έκταση…
* Το σύνολο της Παλαιστίνης είναι σε έκταση όση περίπου η Πελοπόννησος και η Αττικοβοιωτία! Μαζί…
Εδαφικά το Εβραϊκό κρατίδιο ήταν λίγο μεγαλύτερο, αλλά είχε περισσότερη έρημο. Το υπόλοιπο ήταν το Αραβικό, ενώ υπήρχε και η “διεθνής” περιοχή της Ιερουσαλήμ.
Συνολικά το αρχικό κρατίδιο του Ισραήλ που ιδρύθηκε από την απόφαση 181 του ΟΗΕ του 1947, ήταν το 56% της συνολικής περιοχής της Παλαιστίνης, δηλαδή όσο τεσσερισήμισι από τους έξη νομούς της Πελοποννήσου.
Ενώ στο Αραβικό κρατίδιο δινόταν έκταση ίση περίπου με ενάμιση νομό της Πελοποννήσου συν η Αττική και οι Βοιωτία.
Οι Εβραίοι δέχθηκαν την απόφαση (όχι χωρίς σοβαρές διαφωνίες μεταξύ τους), ενώ οι Άραβες συνολικά την απέρριψαν και στις 15 Μαίου του 1948, επιτέθηκαν στο νεο-ίδρυθέν Εβραϊκό κράτος για να το διαλύσουν.
Αλλά δεν τα κατάφεραν.
Στον “Πόλεμο της Ανεξαρτησίας” του Ισραήλ (1948-49) οι Ισραηλινοί νίκησαν σε όλα τα μέτωπα και διεύρυναν τα όρια του κρατιδίου τους, ώστε να γίνουν πιο “βιώσιμα”. Γιατί προηγουμένως κανένα από τα κρατίδια που δημιουργούσε η απόφαση 181 των Ηνωμένων Εθνών δεν είχε βιώσιμα σύνορα.
Τότε καταργήθηκε και η “διεθνής περιοχή” που είχε δημιουργηθεί γύρω από την Ιερουσαλήμ, η οποία διχοτομήθηκε ανάμεσα στους Εβραίους και τον “Αραβικό τομέα” που προσαρτήθηκε από την Υπεριορδανία.
Η οποία έπαψε να είναι “υπερ”-Ιορδανία και έγινε έκτοτε “σκέτο” Ιορδανία (αφού προσάρτησε και τη δυτική όχθη, εκείθεν του Ιορδάνη ποταμού).
Αυτά είναι τα σύνορα του 1949 που χονδρικά υπάρχουν ως σήμερα.
* Πόση είναι ή έκταση που προσάρτησαν τότε οι Ισραηλινοί, για να γίνει “πιο βιώσιμο” το κράτους τους;
Όση ενάμισης νομός της Πελοποννήσου!
Περί αυτού πρόκειται…
Κι έτσι προέκυψε το Ισραήλ στη σημερινή περίπου έκτασή του – όσο περίπου η Πελοπόννησος..
Πόσοι Άραβες μετακινήθηκαν από τα σπίτια τους μεταξύ 1947-49;
Αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον:
* Πριν το Πόλεμο του 1947, όταν οι Άραβες απέρριψαν τον αρχικό διαχωρισμό της Παλαιστίνης από τα Ηνωμένα Έθνη, κάλεσαν τους Άραβες ομοεθνείς τους, που προορίζονταν να ζήσουν στο ισραηλινό κρατίδιο, να φύγουν και να περάσουν στον “αραβικό τομέα”, ώστε να μπορέσουν ευκολότερα οι αραβικοί στρατοί να επιτεθούν μετά στους Εβραίους.
Οι Εβραίοι από την πλευρά τους, τότε ζήτησαν από τους Άραβες να παραμείνουν στο κράτος τους.
Οι περισσότεροι δεν τους άκουσαν κι έφυγαν.
Από τις 400 χιλιάδες Άραβες περίπου που προορίζονταν να ζήσουν στο Ισραήλ, οι 250 χιλιάδες περίπου έφυγαν, ενώ 150 χιλιάδες παρέμειναν στο Ισραήλ.
Οι Άραβες που παρέμειναν στο Ισραήλ εξ αρχής, σήμερα φτάνουν τα 2 εκατομμύρια. Δηλαδή αυξήθηκαν 13 φορές! Ενώ ο εβραϊκός πληθυσμός του Ισραήλ – μετά από πολλές μεταναστεύσεις από διάφορα μέρη του κόσμου – αυξήθηκε από 600 χιλιάδες τότε σε 7,5 εκατομμύρια σήμερα. Αυξήθηκαν κατά τι λιγότερο από 13 φορές σε σχέση με το 1947.
Οι Άραβες που έφυγαν από το Ισραήλ τότε, ονομάζονται “Παλαιστίνιοι” σήμερα – ενώ οι Άραβες που έμειναν τότε, σήμερα ονομάζονται όπως τότε: Άραβες του Ισραήλ. Συμμετέχουν στην πολιτική και κοινωνική ζωή του Ισραήλ, εκλέγουν βουλευτές, καθηγητές Πανεπιστημίου, ανώτατους δικαστές κλπ.
* Πέμπτον, οι Άραβες του Ισραήλ που έφυγαν μετά τον Πόλεμο Ανεξαρτησίας από τις περιοχές που προσάρτησε τότε το Ισραήλ – ίσες με ενάμιση νομό της Πελοποννήσου – φτάνουν περίπου τις (πρόσθετες) 200 χιλιάδες. Και αρχικά πήγαν κυρίως στην Ιορδανία.
Απ’ όπου εκδιώχθηκαν αργότερα – από τους Ιορδανούς αυτή τη φορά…
Έχουμε λοιπόν, συνολικά 250 χιλιάδες Άραβες που έφυγαν από το Ισραήλ πριν τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας κι άλλες 200 χιλιάδες που έφυγαν από τα εδάφη που προσάρτησε το Ισραήλ όταν νίκησε τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας του (που τον ξεκίνησαν οι Άραβες). Το σύνολο είναι 450 χιλιάδες περίπου – μικρότερο του μισού εκατομμυρίου! Ίσως και πιο κοντά στις 400 χιλιάδες…
Δεν είναι “εκατομμύρια”!
Αραβικές πηγές δίνουν συνήθως συνολικό αριθμό “Παλαιστίνιων προσφύγων” γύρω στις 700 χιλιάδες τότε. Αλλά το νούμερο αυτό είναι “φουσκωμένο”, αφού υποθέτει ότι έφυγαν ΟΛΟΙ οι Άραβες που βρίσκονταν στο Ισραήλ αρχικά, ενώ στην πραγματικότητα έφυγαν λίγο παραπάνω από τους μισούς. Αν έφυγαν όλοι οι Άραβες τότε, ΠΟΥ βρέθηκαν τα 2 εκατομμύρια Αράβων του Ισραήλ σήμερα;
* Έκτον, επίσης πολύ σημαντικό που περιέργως αποσιωπάται:
Την ίδια εποχή έγινε και το αντίστροφο: Με τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας του Ισραήλ, έφυγαν αναγκαστικά και πολλοί Εβραίοι από Αραβικές χώρες: Από την Αίγυπτο, από τη Συρία, από την Ιορδανία, από το Ιράκ από την Υεμένη κλπ. Γιατί εκεί δεν μπορούσαν να ζήσουν πια.
Αυτοί ποτέ δεν λογαριάστηκαν ως “πρόσφυγες” στο Ισραήλ. Πήγαν και ενσωματώθηκαν στο νέο Εβραϊκό κράτος. Και πρόκοψαν…
Όπως πρόκοψαν τελικά (παρά κάποιες δυσκολίες) και οι Άραβες που έμειναν στο Ισραήλ…
Αντίθετα οι 450 χιλιάδες Άραβες που έφυγαν από τα εδάφη του Ισραήλ συνολικά παρέμειναν “πρόσφυγες”, ζούσαν επί δεκαετίες σε στρατόπεδα προσφύγων, συγκρούστηκαν με – και συχνά σφαγιάστηκαν από – αδελφούς Άραβες, ενίοτε σφαγιάστηκαν και μεταξύ τους και λογαριάζονται ως σήμερα “πρόσφυγες”.
Με την ίδια λογική, από τη Μικρά Ασία έφυγαν και ήλθαν στην Ελλάδα το 1922 γύρω στο ενάμιση εκατομμύριο Έλληνες πρόσφυγες!
100 χρόνια αργότερα, πάνω από τους μισούς Έλληνες έχουν σήμερα τουλάχιστον ένα πρόγονο από τη Μικρά Ασία.
Αλλά οι Μικρασιάτες πρόσφυγες ενσωματώθηκαν στην Ελληνική κοινωνία. Και πρόκοψαν όπου πήγαν. Δεν παρέμειναν πρόσφυγες “τέσσερις” γενιές πιο κάτω…
* Συμπέρασμα: Το Ισραήλ δεν δημιουργήθηκε ως αποτέλεσμα “εισβολής” τω Εβραίων. Αλλά με δύο μείζονες αποφάσεις της Διεθνούς Κοινότητας – μια το 1920 από την Κοινωνία των Εθνών και μια το 1947 από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.
— Στη δημιουργία του ΔΕΝ πρωτοστάτησαν οι “αποικιοκρατικές” δυνάμεις. Πρωτοστάτησε κυρίως η Σοβιετική Ένωση και οι (σοσιαλιστκές) χώρες του μετέπειτα σοβιετικού συνασπισμού.
— Στην Αμερική υπήρξε τότε εσωτερική κόντρα για να υποστηριχτεί το Σχέδιο διαμοιρασμού της Παλαιστίνης του 1947.
— Η Βρετανία, στην Εντολή της οποία ανήκε η περιοχή ως τότε, ΔΕΝ το ψήφισε…
Μετακινήσεις πληθυσμών έγιναν προς όλες τις κατευθύνσεις και πρόσφυγες υπήρχαν απ’ όλες τις πλευρές. Αλλά μόνο οι πρόσφυγες της μίας πλευράς παραμένουν – και αναγνωρίζονται – σήμερα ως “πρόσφυγες”…
Κι όχι απλώς αναγνωρίζονται μόνον αυτοί, αλλά και διογκώνονται…
Η εδαφική έκταση του προβλήματος, το αριθμητικό μέγεθος των θιγομένων ανθρώπων και ο αριθμός των νεκρών από τη διαμάχη που ξεκίνησε τότε και από τις συγκρούσεις που ακολούθησαν όλες τις επόμενες δεκαετίες, είναι τάξεις μεγέθους μικρότερα από αντίστοιχες μετακινήσεις πληθυσμών, προσφυγικές ροές και ανθρώπινα θύματα από άλλες συγκρούσεις: από τη Μικρά Ασία και τα Βαλκανικά κράτη ως το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές και την Αφρική. Μέχρι σήμερα…
Γιατί, άραγε να διαιωνίζεται τόσο πολύ και να παίρνει διεθνείς διαστάσεις ένα πρόβλημα που αφορά μια μικροσκοπική περιοχή και έχει σχετικά περιορισμένα θύματα σε σχέση με άλλες πολύ πιο μεγάλες ανθρωπιστικές κρίσεις που ταλαιπώρησαν τον κόσμο;
Και μάλιστα στην μόνη περιοχή της Μέσης Ανατολής που ΔΕΝ έχει πετρέλαιο;
* Είναι προφανές ότι ένα πραγματικό πρόβλημα που θα μπορούσε να έχει λυθεί πολλές φορές και με πολλούς τρόπους ως τώρα έχει εργαλειοποιηθεί πλήρως. Και μάλιστα από πολλές πλευρές.
–Εργαλειοποιήθηκε από τους ίδιους τους Άραβες για να λύσουν τα προβλήματά τους – και μεταξύ τους και με τη Δύση συνολικά.
–Εργαλειοποιήθηκε και από τις παγκόσμιες υπερδυνάμεις για να διευρύνουν τις σφαίρες επιρροής τους ή για να βάλουν περιφερειακή σφήνα στις συμμαχίες των αντιπάλων τους.
— Οι μεγάλοι εχθροί των Αράβων το 1947 ήταν οι Σοβιετικοί. Αυτοί επέμεναν να δημιουργηθεί το κράτος του Ισραήλ τότε κι αυτοί έσωσαν το Ισραήλ στον Πόλεμο του 1948-49 με τσεχοσλοβάκικα όπλα…
–Ο μεγάλος εχθρός των Παλαιστινίων και των υπολοίπων Αράβων μετά το 1949 ήταν ο Ιορδανός μονάρχης Αμπντάλλα. Αυτός προσάρτησε τη Δυτική όχθη το 1950. Και οι Παλαιστίνιοι εξτρεμιστές τον δολοφόνησαν ένα χρόνο αργότερα.
–Ο μεγάλος εχθρός της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, το Σεπτέμβριο του 1970 ήταν ο Ιορδανός Μονάρχης Χουσείν (εγγονός του δολοφονημένου από Παλαιστίνιους Αμπτάλλα). Και οι μάχες που έγιναν τότε ήταν ανάμεσα στον Ιορδανικό στρατό αφενός και στις ηνωμένες δυνάμεις Παλαιστινίων και Σύρων.
Υπήρξαν Άραβες ηγέτες που είτε προσπάθησαν να έλθουν σε συμβιβασμό με το Ισραήλ είτε προειδοποίησαν ότι η αδιαλλαξία των Αράβων της Παλαιστίνης οδηγούσε στην καταστροφή τους. Αυτοί είτε δολοφονήθηκαν (όπως ο Αμπντάλλα και ο Ανουάρ Σαντάτ) είτε παραμερίστηκαν (όπως ο Πρόεδρος της Αλγερίας) είτε αναγκάστηκαν να αναδιπλωθούν (όπως ο ίδιος ο Αραφάτ, μετά το 1994).
Η μόνη πραγματική ελπίδα για την επίλυση του Παλαιστινιακού είναι διπλή:
— Να ηττηθούν οι αδιάλλακτοι
— και να ξεπεραστεί η εργαλειοποίηση του προβλήματος.
Το δεύτερο πήγε να συμβεί μετά τις Συμφωνίες του Αβραάμ, μετά το 2017. Όταν όλα τα αραβικά κράτη είτε εξομάλυναν τις σχέσεις τους με το Ισραήλ, είτε προσπαθούσαν να πλησιάσουν το Ισραήλ. Χωρίς να θέτουν ως προϋπόθεση την λύση του Παλαιστινιακού με “εξάλειψη” του Ισραήλ, όπως έκαναν παλαιότερα.
Αυτό ακριβώς πολεμάει η Χαμάς σήμερα: Σε πρώτη φάση να ματαιώσει την ολοκλήρωση των Συμφωνιών του Αβραάμ. Και να υποχρεώσει τα κοσμικά αραβικά καθεστώτα να ΜΗΝ προσεγγίσουν το Ισραήλ. Και σε επόμενη φάση να προκαλέσει διεθνή απομόνωση του Ισραήλ, εσωτερική αποσύνθεσή του και τελικά εξάλειψή του.
Σε αυτό έχει συμμάχους του όσους στηρίζουν το Ισλαμιστικό κίνημα. Κι έχει εχθρούς του όσους κινδυνεύουν άμεσα από το Ισλαμιστικό κινημα – κυρίως τα κοσμικά καθεστώτα του Αραβικού κόσμου (πέρα από το ίδιο το Ισραήλ, βέβαια).
Η πραγματική σύγκρουση στη Μέση Ανατολή σήμερα ΔΕΝ είναι ανάμεσα στο Ισραήλ και τους Άραβες. Είναι ανάμεσα στις Ισλαμιστικό κίνημα και τα κοσμικά καθεστώτα. Το Παλαιστινιακό ανέκαθεν ήταν το “εργαλείο” και σήμερα είναι το “πρόσχημα”.
Η Τουρκία είναι σήμερα ο “προστάτης” του Ισλαμιστικού κινήματος. Θέλει να το χρησιμοποιήσει για να ηγεμονεύσει στον μουσουλμανικό κόσμο.
Η νεο-οθωμανική στρατηγική του Ερντογάν εργαλειοποιεί το Ισλαμιστικό κίνημα για να καταστήσει την Τουρκία “ηγέτιδα” όλου του Σουνιτικού Ισλάμ. Και να πάρει την ιστορική της εκδίκησή για την Αραβική Επανάσταση του 1916 που ουσιαστικά διέλυσε την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Το Ισραήλ και τα κοσμικά καθεστώτα του αραβικού κόσμου είναι ο εχθροί της που πρέπει να “εξαλειφθούν”.
Η Δύση δυσκολεύεται ακόμα να το καταλάβει.
Κι εμείς εδώ, μόλις τώρα αρχίζουμε να το “υποψιαζόμαστε”…
