Ο πληθωρισμός της ακρίβειας…
Γράφει ο Άγγελος Κολέμπας
Αν δεν ήταν τόσο σοβαρό το μέγα, το πρώτο θέμα της ακρίβειας -απορώ πώς δεν το έχουν ανεβάσει οι επιθεωρήσεις στα θέατρα- θα το διακωμωδούσαμε, γιατί είναι για κλάματα και όχι για γέλια, η αστρονομική αύξηση στα βασικά είδη κατανάλωσης, στα τρόφιμα, στα σούπερ μάρκετ.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το 1979, όταν ήμουν στην Αγγλία επί πρωθυπουργίας Μάργκαρετ Θάτσερ -η «σιδηρά» κυρία, όπως την αποκάλεσαν- με τις πολύ μεγάλες απεργίες, με το πιο βρώμικο από ποτέ, από σκουπίδια Λονδίνο και τις πολύ μεγάλες αυξήσεις και την ακρίβεια στα τρόφιμα και σούπερ μάρκετ. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την πολύ μεγάλη αύξηση στο κρέας και την πολύ μεγάλη κινητοποίηση των καταναλωτικών οργανώσεων, των καταναλωτών που για μια εβδομάδα δεν αγόρασαν κρέας, το μποϊκόταραν, με αποτέλεσμα να αναγκαστούν να κατεβάσουν τις τιμές τα σούπερ μάρκετ! Ήταν μια μεγάλη έκπληξη για μένα!
Στην Ελλάδα μας τι; Τι έχουμε κάνει με την αστρονομική αύξηση κατά 70% περίπου στο λάδι και στη φέτα, αλλά και στα άλλα είδη λιγότερο; Απολύτως τίποτα! Πού είναι οι καταναλωτικές οργανώσεις; Όταν γεμίζαμε με 50 ευρώ το καλάθι και τώρα χρειαζόμαστε 100 ευρώ και δεν φτάνουν; Καλά η κυβέρνηση και οι εξουσίες γενικά είναι με το κεφάλαιο, τα ολιγοπώλια, ολιγάρχες, εμείς όμως τι κάνουμε; Ποιες είναι οι αντιδράσεις μας στις παράλογες αυξήσεις, παρότι μέρα με τη μέρα φτωχοποιούμαστε;
Ίσως είμαστε άξιοι της τύχης μας, όπως πολλοί λένε! Είμαστε σχεδόν όλοι οι Έλληνες «ξερόλες» (τα εγνώριζεν όλα – Δοκησίσοφος), αλλά στη πράξη είμαστε μηδέν στο «πηλίκιον», που έλεγε και ο κάποτε θητεύσας και πρωθυπουργός μας Γιώργος Α. Παπανδρέου, αλλά και άλλοι που συνέχισαν και συνεχίζουν την ίδια πολιτική υπέρ των ολίγων, της φτωχοποίησης του 70% του λαού μας!
Βρίσκουν και κάνουν, όπως πολύ σωστά λένε και δεν έχουν άδικο, γιατί η κάθε κυβέρνηση και εξουσία το μόνο που φοβάται είναι ο λαός στο δρόμο και στις διαδηλώσεις. Τα άλλα κόμματα και την αντιπολίτευση εύκολα τα ξεπερνά.
Είμαστε άραγε άξιοι της τύχης μας; Τυχαίο είναι; Τίποτα τυχαίο δεν είναι, πιστεύω! Το μέλλον μας και δη των νέων μας, αν δεν αποφασίσουν να πάρουν τις τύχες στα χέρια τους, δεν προβλέπεται, δυστυχώς, ευοίωνο!