Ο μύθος της πολυπολιτισμικότητας!
Γράφει ο Κώστας Κάπος, Μηχανολόγος-Ενεργειακός Μηχανικός Σύμβουλος Αρχιτεκτονικού Φωτισμού
Πολύ φοβάμαι, σύντροφοι και συναγωνιστές, ότι τα κύματα προσφύγων και μεταναστών που μας τρόμαξαν τα τελευταία 2 χρόνια, δεν είναι παρά μόνο η αρχή μιας διαδικασίας, όπου τόσο εμείς όσο και τα παιδιά μας θα βιώσουμε μια άνευ προηγουμένου μετακίνηση πληθυσμών στον πλανήτη μας.
Οι λόγοι, δεν μας είναι άγνωστοι. Όταν επί δεκαετίες, ίσως και αιώνες, η Δύση μεγαλούργησε, καταληστεύοντας τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του Τρίτου Κόσμου, χωρίς να υπάρξει ένα οργανωμένο και αξιόπιστο σχέδιο ανάπτυξης των περιοχών αυτών, τουλάχιστον σε βαθμό που θα μπορούσαν να συντηρήσουν τον διαρκώς αυξανόμενο πληθυσμό τους, τότε ο πληθυσμός αυτός θα «ξεχειλίσει» και θα βρεθεί ικέτης στην πόρτα σου.
Το επιχείρημα «δίνουμε άσυλο μόνο στους πρόσφυγες από περιοχές που γίνονται πολεμικές επιχειρήσεις» είναι μάλλον αφελές, αν κάτσει κανείς να το σκεφτεί από την πλευρά του οικονομικού μετανάστη, ο οποίος επίσης βιώνει ένα πόλεμο στην καθημερινότητά του, προσπαθώντας να δώσει στα παιδιά του και τον εαυτό του μια καλύτερη ευκαιρία, από το να ζει σαν ανθρώπινο σκουπίδι. Η φτώχεια και η πείνα, είναι το ίδιο θανατηφόρες με ένα πόλεμο.
Οι ανθρωπιστές της Αριστεράς, έχουν μια πολύ απλή συνταγή, ότι όλοι οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν μονοιασμένοι, αρκεί να υπάρχει η καλή θέληση. Κι έτσι, όλοι μας, λευκοί, μαύροι, μουσουλμάνοι και χριστιανοί, θα καθίσουμε γύρω από τη φωτιά ψήνοντας κάστανα και τραγουδώντας το “kumbaya my Lord”.
Από την άλλη, ο υπερσυντηρητικός λαϊκισμός ανεμίζει τις σημαίες της Χριστιανοσύνης, επικαλούμενος τη συνδετική κόλλα μεταξύ των Ευρωπαϊκών λαών που είναι, κατά την άποψή τους, η χριστιανική θρησκεία. Στην πορεία όμως, εκδηλώνουν την ίδια ακριβώς μισαλλοδοξία και διχαστική λογική με τους φανατικούς μουλάδες του Ισλάμ.
Τελικά υπάρχει κάπου μια Χρυσή Τομή, ή οι δύο αυτές τάσεις απέχουν τόσο πολύ μεταξύ τους που αποτελούν δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους που είναι αδύνατον να γεφυρώσουν τις διαφορές τους;
Εάν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, θεωρώ ότι οι υπερσυντηρητικοί ψελλίζουν άκομψα κάποια πράγματα που δεν απέχουν πολύ από την πραγματικότητα. Βλέπετε, το Ευρωπαϊκό κεκτημένο δεν αποφασίστηκε μέσα σε κάποιες κλειστές αίθουσες ισχύος. Είναι αποτέλεσμα 300 χρόνων επαναστάσεων, πολέμων, διαβουλεύσεων, αγώνων και φιλοσοφικών αναζητήσεων. Προήλθε από τη μήτρα του Διαφωτισμού, που ο ίδιος υπήρξε παιδί του διαλόγου του Ανθρώπου με το Θείο. Ο Αρχαιοελληνικός ορθολογισμός και φιλοσοφία, αλληλεπίδρασαν με την Χριστιανική Πίστη και θα ήταν μεγάλη αφέλεια να ισχυριστούμε ότι ο Χριστιανισμός δεν επηρέασε όλα τα φιλοσοφικά και πολιτικά ρεύματα του 19ου και 20ου αιώνα, ακόμα και αυτό του Κομμουνισμού.
Έτσι, ένας Ευρωπαίος μπορεί να είναι θρήσκος, άθεος ή αγνωστικιστής, επιλογές καθόλα σεβαστές από τις Κοινωνίες μας, αλλά τα βιώματα που τον οδήγησαν στις επιλογές αυτές επηρεάστηκαν σημαντικά από τη Χριστιανική θεώρηση του Κόσμου, η οποία υπήρξε το υπόβαθρο της δημιουργίας του Ευρωπαϊκού γίγνεσθαι για αιώνες.
Τα πολιτιστικά αυτά στοιχεία είναι σχεδόν άγνωστα στις Κοινωνίες του Ισλάμ, που ανέκαθεν υπήρξαν πολύ πιο πατριαρχικές και αυταρχικές από τις αντίστοιχες Χριστιανικές, μη επιτρέποντας απολύτως καμία ζύμωση ή όσμωση μεταξύ της Ανθρώπινης φιλοσοφίας και της Θρησκευτικής Πίστης, που πρέπει να ακολουθείται τυφλά. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που δεν υπήρξε ποτέ Διαφωτισμός ή φιλοσοφικά ρεύματα μέσα σε αυτές τις κοινωνίες, οι οποίες ακόμα και στο πολιτισμικό απόγειό τους του 14ου αιώνα κρατούσαν τη γνώση αποστειρωμένη και μη επιδεχόμενη αλληλεπίδρασης με τη θρησκεία.
Έτσι, ακόμα και έννοιες που αξιωματικά αποτελούν Ιδανικά για τον Δυτικό Πολιτισμό, όπως Δημοκρατία, Ισότητα, Ισονομία, Ανοχή και Ορθολογισμός, δεν έχουν απολύτως κανένα νόημα στις Ισλαμικές κοινωνίες, όπου όλα αυτά υποτάσσονται τελικά στο «θέλημα του Θεού».
Η Αριστερά έχει μάθει να αντιμετωπίζει κάθε πρόβλημα, βάζοντάς του ένα Ταξικό Πρόσημο, διατεινόμενη ότι εάν όλοι οι λαοί και οι εθνικές ομάδες αποκτήσουν ένα υψηλό επίπεδο διαβίωσης, όλα αυτά τα θρησκευτικά και πολιτισμικά προβλήματα θα αμβλυνθούν, προφανώς αγνοώντας επιδεικτικά τα παραδείγματα που μας δίνουν πλούσιες Ισλαμικές κοινωνίες, όπως αυτές των Εμιράτων, του Κουβέιτ ή της Σαουδικής Αραβίας.
Όπως βλέπετε, δεν αναφέρω καν την πιθανή μετακίνηση αλλόθρησκων πληθυσμών από μη Ισλαμικές περιοχές, όπως η Ινδία ή η Κίνα, απλούστατα γιατί έχουν αποδείξει ότι μπορούν να υιοθετήσουν πολύ πιο εύκολα το Ευρωπαϊκό κεκτημένο και να αφομοιωθούν στις Κοινωνίες μας, ακόμα κι αν διατηρούν τα ιδιαίτερα πολιτισμικά τους χαρακτηριστικά.
Επίσης δεν κρίνω, ούτε κατακρίνω την Ισλαμική Πίστη. Είναι ένας τρόπος να ζεις και να βλέπεις τον κόσμο, απόλυτα αποδεκτός από δισεκατομμύρια συνανθρώπων μας και δεν θα τολμήσω καν να μπω στα χωράφια της συγκριτικής θεολογίας για να αποδείξω κάτι που εν πολλοίς, κανένας μας δεν είχε επιλογή να υιοθετήσει ή να απορρίψει, τη στιγμή και στον τόπο που γεννήθηκε.
Το μόνο που προσπαθώ είναι να τονίσω ότι οι δύο μεγάλες αυτές Κοινωνίες, πέρα από τον ανθρωπισμό τους, την καλοσύνη και τη φιλανθρωπία που κηρύττουν, έχουν μια εντελώς διαφορετική θεώρηση της λειτουργίας τους, σε βαθμό που είναι αδύνατον να συγκεράσουν τις διαφορές τους. Το βλέπουμε στον τρόπο που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες τα διάφορα Κοινωνικά Προγράμματα, όχι δηλαδή σαν μέσον αφομοίωσης και οικονομικής εξίσωσης, αλλά σαν ευκαιρίες μιας «αρπαχτής» από τους αφελείς Δυτικούς, που ουσιαστικά ούτε προσπαθούν, ούτε θέλουν να καταλάβουν.
Και αυτό, φοβάμαι, ότι θα είναι το σοβαρότερο πρόβλημα που θα αντιμετωπίσουν οι Κοινωνίες μας στο μέλλον και όχι το όποιο οικονομικό ή αισθητικό πρόβλημα προκαλεί σε κάποιους «ευαίσθητους Ευρωπαίους» η γειτνίαση με κάποιους σκουρόχρωμους και φτωχότερους συνανθρώπους μας.
