Λυπάμαι
Της Ελένης Σαραντίτη,
Εκεί όπου δεν χωρούν σκουπίδια
Λυπάμαι. Μια γυναίκα άνω των εξήντα να αφήσει την τελευταία της πνοή, μετά τα μεσάνυχτα στους δρόμους, συλλέγοντας σκουπίδια. Δεν γνωρίζω από πού ερχόταν και πού σκόπευε να καταλήξει. Η ανάγκη, πάντως, ορατή. Και η ένδεια.
Θα της έπρεπε να κοιμάται, να ξεκουράζεται και να ονειρεύεται δίπλα σε πρόσωπα αγαπημένα και ο ύπνος να την αποχαιρετά το πρωί γεμάτος υποσχέσεις. Αντ’ αυτών μάζευε τα σκουπίδια τα δικά μας και της κοινωνίας. Εκεί την βρήκε και ο αιώνιος ύπνος.
Δεν είμαι σε θέση να εκφράσω το πόσο λυπάμαι. Μα μπορώ να ελπίζω ότι σ’ αυτό το ταξίδι της το τελευταία, κατευθύνεται στα πόδια του θεού. Εκεί όπου δεν χωρούν σκουπίδια και αδικίες, άλγη ψυχής και σώματος, παρά ο κόσμος -εκεί κοντά ευωδιάζει αγάπη και τριαντάφυλλα.
Λυπάμαι. Η ελπίδα μου είναι, με τις ευχές και τον αποχαιρετισμό όλων μας που πονέσαμε, να έχει καλό ταξίδι στα φωτεινά μονοπάτια και στις ουράνιες απλωσιές. Δεν καρτερώ συνθήκες βελτίωσης. Η «φυγή» της είναι ένα καρφί και μαζί όνειδος στον ανθρωπισμό μας.
ΠΗΓΗ: PRESSPUBLICA