Ισχύς μου η ανικανότητα των πολιτικών

Γράφει ο Ιάσων Χατζηγεωργίου

Ο τελευταίος βασιλιάς της Ελλάδας, Κωνσταντίνος ο Β΄, είναι πλέον αναπαυμένος. Εφόσον οι πρώτες ημέρες πένθους έχουν περάσει, μπορούμε πλέον -όσοι σεβαστήκαμε την ιστορική μνήμη- να εκφράσουμε την άποψή μας. Επάνω σε τι; Στα γεγονότα των ημερών του αποχαιρετισμού στον τέως βασιλιά, δηλαδή το κατά πόσο η βασιλεία (του) ήταν καλή, εάν είναι ακροδεξιοί όσοι τον πένθησαν και άλλα πολλά. 

Να αρχίσουμε από τα βασικά, μήπως και καταφέρουμε να εκφράσουμε μια τυπικά δομημένη άποψη (σε αντίθεση με τους περισσότερους συμπολίτες μας οι οποίοι τέτοιες ημέρες αγορεύουν άναρχες κραυγές). Η βασιλεία ορθώς έφτασε σε ένα τέλος το 1973, πόσο μάλλον όταν το ζήτησε ο λαός. Το μέλλον ανήκει στον λαό και στην εξουσία που ο ίδιος θα ασκεί, καθορίζοντας τον τρόπο ζωής και την διακυβέρνηση από μόνος του με οριζόντιες διαδικασίες. Διατηρώντας την βασιλεία διαιωνίζουμε προβλήματα ανισότητας και διαφθοράς, ενώ συγχρόνως περπατάμε παράλληλα από τον δρόμο που οδηγεί στην απολυταρχία και τον σκοταδισμό. Ως θεσμός δεν κατάφερε, στα Ελληνικά δεδομένα, να συντονιστεί με τις μεγάλες αλλαγές που συνέβησαν στην κοινωνικό-πολιτική σκηνή εκείνες τις δεκαετίες, τις τελευταίες δηλαδή της υπάρξεώς του. Ίσως σε αυτό να έφταιξε σε μεγάλο βαθμό και ο τότε εκπρόσωπός του, ο αποθανών Κωνσταντίνος. 

Ο τέως κατηγορήθηκε για ανικανότητα, φασιστικές διαθέσεις, συνεργασίες με την Χούντα, δολιοφθορά στις δημοκρατικές διαδικασίες και άλλα πολλά. Όσο και εάν δεν τρέφω ιδιαίτερη συμπάθεια για τον θεσμό ή την βασιλική οικογένεια, αμέσως τώρα θα αποδώσω τὰ του Καίσαρος τῶ Καίσαρι. Ή μάλλον τὰ του βασιλέως τῶ βασιλεῖ. 

Δεν υπήρξε ιδιαίτερα ικανός αρχηγός κράτους, και ζημίωσε την χώρα με ορισμένες αποφάσεις του. Προφανώς ως σοβαρά ελαφρυντικά του καταλογίζονται το νεαρό της ηλικίας του και η τεταμένη ιστορική περίοδος στην οποία ανέλαβε, με κλίμα τόσο διχαστικό ώστε ορισμένοι ιστορικοί να αναφέρουν πως τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 ήμασταν ένα βήμα πριν από την επανάληψη των Δεκεμβριανών. Παρόλα αυτά πήρε λάθος, εκ του αποτελέσματος, αποφάσεις και είναι λανθασμένη η άποψη πως θα ήταν ωφέλιμο να επιστρέψει ο βασιλιάς, ο κάθε βασιλιάς. Η Ελληνική μοναρχία πέθανε. Αλλά βλέπουμε το απομεινάρι της με σεβασμό και διάθεση να μάθουμε. 

Συνεργασίες με την Χούντα δεν έκανε ποτέ. Είναι συνηθισμένη πρακτική για τους διεθνιστές, σε προσπάθειες υπονόμευσης κάθε αντιπάλου τους να «ταμπελιάζουν» ανθρώπους και καταστάσεις, μήπως και η ημιμάθεια (η οποία ως γνωστόν είναι χειρότερη της αμάθειας) καταφέρει να πείσει τους ακολούθους τους. Έτσι συνέβη και με τον Κωνσταντίνο, ο οποίος είχε την ατυχία να υποστηρίζεται από ανθρώπους με Ελληνικές σημαίες και βαφτίστηκε Χουντικός. Ο Κωνσταντίνος ουδέποτε υποστήριξε την δικτατορία της 21ης Απριλίου (την κακιά την φασιστική ντε) όπως δεν είχε διάθεση να συνεργαστεί για εγκαθίδρυση κομμουνιστικής δικτατορίας του προλεταριάτου (την καλή ντε). Αντιθέτως, έκανε πραξικόπημα κατά του Παπαδόπουλου, το οποίο απέτυχε και έφυγε αυτοεξόριστος στην Ιταλία. 

Αναφερόμενοι σε διεθνιστικές τάσεις, ας καλύψουμε και το επιχείρημα των εξ’ αριστερών του κέντρου που λέει πως ο βασιλιάς ήταν κακός επειδή δεν είχε δημοκρατικώς εκλεγμένη εξουσία. Είναι πρέπων η κάθε ιστορική φιγούρα να κρίνεται με βάση τα δεδομένα της εποχής που έζησε. Και ο Κωνσταντίνος πρέπει να κριθεί με τα δεδομένα των δεκαετιών 1950-1980. Και τα δεδομένα μας φωνάζουν για μια εποχή όπου η βασιλεία είναι κάτι το φυσιολογικό και δεν υποθάλπει προβλήματα για την ομαλή λειτουργία του κράτους. Επιπλέον, κανένας στην χώρα δεν αισθάνεται πως κυβερνάται από ανθρώπους οι οποίοι κατέχουν αξιώματα που δεν κατακτήθηκαν μέσω εκλογικών διαδικασιών, αλλά αντίθετα ο κόσμος αγνοεί ακόμη και το τι σημαίνει καθαρή εκλογική διαδικασία. Το 2023 όλα αυτά θα ήταν δίκαιες διαμαρτυρίες αλλά τον 20ο αιώνα στις περισσότερες χώρες, ειδικότερα στις ρημαγμένες, η βασιλεία ήταν ένα ακόμη όργανο διακυβέρνησης, και μάλιστα λαοφιλές. Και γιατί όχι, τόσο νοθευμένο όσο η κοινοβουλευτική δημοκρατία. 

Ύβρεις εκτοξεύτηκαν σε όσους τόλμησαν να παρευρεθούν στην κηδεία του τέως. Είναι αλήθεια πως όποιος εύχεται την επιστροφή της βασιλείας εκφράζει αναχρονιστικές απόψεις και αυτό είναι απόλυτο. Όταν όμως συμβιώνουμε με την γενιά που έζησε και μεγαλούργησε μαζί με την μοναρχία, τότε δεν μπορούμε να της απαγορεύσουμε να αποχαιρετήσει τον βασιλιά της. Γιατί οι ίδιοι οι άνθρωποι τον ήθελαν για βασιλιά τους, γιατί ήταν ο βασιλιάς τους. 

« Όταν όμως συμβιώνουμε με την γενιά που έζησε και μεγαλούργησε μαζί με την μοναρχία, τότε δεν μπορούμε να της απαγορεύσουμε να αποχαιρετήσει τον βασιλιά της.»

Στο τέλος της ημέρας, ο βασιλιάς παραμένει ένα σύμβολο εξουσίας, ένα ζωντανό κομμάτι της ιστορίας μας. Μιας ιστορίας που όσο είχε για πολίτευμα την μοναρχία έγραψε χρυσές σελίδες, γεγονός που οφείλει να αναγνωριστεί. Και ο βασιλιάς, εξού και τα χρυσαφικά του, συμβολίζει όλο αυτό το σύστημα, μια ολόκληρη εποχή. Το κράτος όφειλε να τον τιμήσει ως αρχηγό κράτους, καθώς τέτοιος υπήρξε. Για αυτό δείχνει μικροψυχία η επιλογή της κυβέρνησης και όλου του πολιτικού φάσματος να θελήσει την αποστασιοποίηση από τον βασιλιά. 

Μια δημοκρατία δεν φοβάται να αντικρίσει το παρελθόν της και να τιμήσει όσους συνετέλεσαν στην δημιουργία της Ελλάδας που έχουμε σήμερα, ειδικότερα εφόσον δεν πολέμησαν την δημοκρατία μας. Δημοκρατία η οποία πλέον έχει να παρουσιάσει μόνο τον σάπιο κλώνο της, διαφθορά και διχόνοια. Και πολλοί ξεχνούν πως ο Βασιλιάς υπήρξε και σύμβολο ενότητας, θέλοντας ακόμη και για χάρη της ομοψυχίας να νομιμοποιήσει γνωστό «Ελληνικό» κόμμα το οποίο ξεκίνησε τον Εμφύλιο πόλεμο και του οποίου οι οπαδοί και γόνοι ρίχνουν κατάρες.

Ο βασιλιάς δεν πρέπει να επιστρέψει, αλλά οφείλαμε για χάρη των τύπων και της ιστορίας να τον αποχαιρετήσουμε σεβαστικά. Δυστυχώς δεν περιμέναμε τίποτα καλύτερο από μικρούς ανθρώπους, τέτοιοι είναι οι πολιτικοί όλων των αποχρώσεων σήμερα. Όμως από αυτό το σκηνικό βγήκε στην επιφάνεια και ένα κοινωνικό αντανακλαστικό το οποίο δεν περιμέναμε οι περισσότεροι. Σεβαστή μερίδα του λαού συντάχθηκε ξανά με την βασιλεία, όχι επειδή την θεωρούν σωστή ή επειδή το υπερανέλυσαν στην σκέψη τους. Αλλά επειδή το χειρότερο δείγμα της Ελληνικής βασιλείας του χθες κρίνεται καλύτερο από το καλύτερο δείγμα της Δημοκρατίας του σήμερα. 

Το τελευταίο εθνόσημο του βασιλείου της Ελλάδος απεικόνιζε εκτός των άλλων και το βασιλικό σύνθημα, «Ισχύς μου η αγάπη του λαού». Πλέον αλλάζει και ισχύει το «Ισχύς μου η ανικανότητα των πολιτικών».

 

ΥΓ: Είναι ζωδιακού επιπέδου οι συζητήσεις για τον ερχομό και τις βόλτες των γαλαζοαίματων στην χώρα μας, ακόμη και η αναφορά τους στα media. Η οποία γίνεται γνωρίζοντας πως δυστυχώς ο κόσμος το θέλει. 

ΥΓ2: Το επίπεδο του Παύλου (υιού του Κωνσταντίνου) υπήρξε κλάσεις ανώτερο από των πολιτικών που παρουσιάζουμε ως επιλογές μας. Ο λόγος του, η συμπεριφορά, ο συναισθηματισμός που επέδειξε και ο σεβασμός στην σημαία ήταν μια συγκινητική εικόνα που σε κάνει να απορείς. Γιατί να μην φέρονται, έστω και λόγω καθωσπρεπισμού, οι δικοί μας πολιτικοί έτσι; Απλούστατα, διότι δεν συμπεριφερόμαστε ούτε εμείς, οι εντολείς τους, έτσι.