Η Ζωή καλπάζει για το 6% και ο ΣΥΡΙΖΑ καλπάζει για το 17%. Γιατί;
Γράφει ο Σωτήρης Χήνος
Καλά ο ΣΥΡΙΖΑ, στη συνείδηση του μέσου ψηφοφόρου, έχει απονομιμοποηθεί ως επιλογή, γιατί όμως Ζωή; Τόσα κόμματα υπάρχουν. Αριστερότερα της ΝΔ πάντα. Μήπως πήρε η Ζωή κάτι από την ατόφια λάμψη του Σπύρου του Μπιμπίλα; Δεν αποκλείεται.
Κάποιοι ισχυρίζονται, ότι σκαρφαλώνει τα ποσοστά σαν ιαγουάρος γιατί έδωσε 2-3 συνεντεύξεις σε “μεγάλα” κανάλια. Δηλαδή για να μην αρχίσει να τρώει από τις σάρκες του ΣΥΡΙΖΑ, έπρεπε να βρίσκεται ισοβίως σε βαθύ μπουντρούμι με ένα μπουκάλι ρούμι; Με το που έκανε λίγο “τσα” στην τηλεόραση όλοι είδαν το φως το αληθινό;;; Ε να μας πει ο ΣΥΡΙΖΑ από ποιους κινδυνεύει, να τους βάλουμε στο ίδιο πηγάδι που έχει πετάξει τον Κατρούγκαλο και τη Φωτίου.
Νομίζω το όλο θέμα έχει μια άλλη εξήγηση που πάει κάπου εκεί πίσω στον Ιούλιο του 2015. Ένα κομμάτι – όχι πλέον πια μεγάλο – που ανοήτως έφαγε τη γλαρόσουπα του δημοψηφίσματος και του ΟΧΙ, παρά το ότι πέρασαν 8 συναπτά έτη, έχει ακόμα την αυταπάτη του “αν”…Αν δεν γινόταν κωλοτούμπα, αν κάναμε τη μεγάλη ρήξη, αν τους πετάγαμε το χρέος στη μάπα…αν…αν…αν….Ουσιαστικά πρόκειται για την άρνηση του ψηφοφόρου να αποδεχτεί ότι τον έπιασαν Κώτσο. Ο εγωισμός της άγνοιας.
Αυτός ο ψηφοφόρος, κρατάει μέσα του την πιθανότητα κάποιο λάθος τότε να έγινε. Κάποια συνωμοσία να παίχτηκε. Κάποιο βρώμικο παιχνίδι να ξετυλίχτηκε στις πλάτες του. Κατά καιρούς εμφανίζεται αυτός ο ψηφοφόρος. Το 2019, πήγε στον Γιάνη. Όχι τόσο μαζικά, γιατί λειτούργησε το αντιδεξιό σύνδρομο και πίστεψε στο μη χείρον βέλτιστο μιας πρωτιάς του ΣΥΡΙΖΑ.
Πλέον, αυτό δεν παίζει. Δεν έχει κάτι να προσδοκά από μια ψήφο στον ΣΥΡΙΖΑ. Τελειωμένη υπόθεση. Έστω προς το παρόν. Και αποδεσμεύεται. Γιατί δεν πάει στον Γιάνη; Γιατί και αυτός τον μπέρδεψε. Είπε τόσες παρλαπίπες σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα που έχασε κάθε ίχνος αξιοπιστίας. Επίσης, ο ψηφοφόρος δεν επιλέγει τα κόμματα σε αποδρομή, αλλά τα κόμματα με δυναμική. “Η ανάγκη να είμαι με όσους νίκησαν”.
Η Ζωή είναι η τελευταία των Μοϊκανών εκείνης της περιόδου που δεν “δοκιμάστηκε”.
Όλοι οι άλλοι δοκιμάστηκαν και απέτυχαν. Λαφαζάνης, Στρατούλης, Λαπαβίτσας, Βαρουφάκης. Η Ζωή είναι το “ταλέντο” που δεν του δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να δει ενδεκάδα.
Η αλήθεια είναι ότι λειτουργεί και έξυπνα.
Διατηρεί το βασικό αφήγημα με το επονείδιστο χρέος, τις Γερμανικές αποζημιώσεις, το όχι που προδόθηκε κλπ κλπ, αλλά όλα αυτά όχι στο γνωστό θυμωμένο πλαίσιο της ατελείωτης τσαντίλας, αλλά υιοθετώντας τη στρατηγική της “Allegria” που δοκίμασε η Χιλιανή αντιπολίτευση και κέρδισε στην κάλπη τον Πινοσέτ. Χαμόγελα, καρδούλες, αγάπες, λουλούδια και χορό στα λιβάδια χωρίς ρούχα και με ξέπλεκα τα μαλιά…
Θα της δοθεί η δυνατότητα να παίξει και αυτή λίγο μπάλα. Δι ολίγον. Για να ξεθυμάνει και η τελευταία φλογίτσα εκείνης της αλησμόνητης περιόδου. Για να μην έχουμε να λέμε ότι δεν τα δοκιμάσαμε όλα και χάσαμε τη μεγάλη μας “ευκαιρία”…
Και μετά θα πάει πάλι εξέδρα να βρει τον Στρατούλη…
