Η τύχη της Θράκης. Η 27η Νοεμβρίου στην ιστορία
Η συνδιάσκεψη για την ειρήνη στη μεταπολεμική Ευρώπη άρχισε στο Παρίσι στις 18 Ιανουαρίου 1919. Το ελληνικό ενδιαφέρον επικεντρώθηκε στην απελευθέρωση εδαφών που κατείχαν η Τουρκία και η Βουλγαρία. Όμως, τον πρώτο λόγο είχαν, όπως πάντα, οι μεγάλες δυνάμεις.
Σε ένα παρισινό προάστιο πάνω στον Σηκουάνα, το Νειγί, στις 27 Νοεμβρίου 1919, η νικημένη Βουλγαρία υποχρεώθηκε να υπογράψει την ομώνυμη συνθήκη. Με αυτήν, παραχώρησε στην Γιουγκοσλαβία την περιοχή ανάμεσα στον Δούναβη και τη Στρομνίτσα και παραιτήθηκε από την ανατολική Μακεδονία και τη δυτική Θράκη, που, προσωρινά, μπήκαν κάτω από τον έλεγχο των μεγάλων δυνάμεων. Υποχρεώθηκε, ακόμα, να πληρώσει μεγάλες πολεμικές αποζημιώσεις και να περιορίσει αισθητά τις στρατιωτικές της δυνάμεις.
Ένα ατελείωτο παζάρι ακολούθησε. Η τύχη της Μακεδονίας και της Θράκης παιζόταν περίπου ένα χρόνο, ώσπου, στις 10 του Αυγούστου του 1920, με ειδικά παραρτήματα στη συνθήκη των Σεβρών, παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα. Κι αυτό, γιατί η Τουρκία υποχρεωνόταν να παραχωρήσει στην Ελλάδα την ανατολική Θράκη ως τα περίχωρα της Κωνσταντινούπολης.
Μετά τη μικρασιατική καταστροφή, η ανατολική Θράκη παρέμεινε στην Τουρκία. Όμως, η ανατολική Μακεδονία και η δυτική Θράκη ήταν αδιαμφισβήτητα ελληνικά εδάφη. Η Βουλγαρία δεν είχε λόγο στις διαπραγματεύσεις. Με τη συνθήκη της Λοζάννης, στις 24 Ιουλίου 1923, ο ποταμός Έβρος καθορίστηκε το ελληνοτουρκικό σύνορο. Mε την ίδια συνθήκη, η Ίμβρος και η Τένεδος ξαναδόθηκαν στην Τουρκία, με καθεστώς αυτοδιοίκησης.
