Η επίκληση της λογικής
Γράφει ο Πέτρος Χατζησωτηρίου, φαρμακοποιός
Με αφορμή την περίπτωση υπερσυνταγογράφησης τεράστιου αριθμού εμβαλαγίων φαρμάκων που χρησιμεύουν στην αντιμετώπιση ενδείξεων του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος από δυο γιατρούς και σε δύο μόνο «ασθενείς» εν αγνοία τους, επανήλθε στην επικαιρότητα η συζήτηση περί προστασίας των προσωπικών δεδομένων των ασθενών και της περιστολής της αλόγιστης σπατάλης πόρων του ΕΟΠΥΥ.
Η υπόθεση έχει πάρει το δρόμο της Δικαιοσύνης κι άρα θα πρέπει να περιμένουμε το πόρισμά της για τον καταλογισμό των όποιων ευθυνών εκεί που ανήκουν. Στο μεταξύ όμως σοβεί μια δημόσια συζήτηση περί των τρόπων παρέμβασης των εποπτικών αρχών κι αν αυτή θα πρέπει να εστιαστεί περισσότερο στους γιατρούς που έχουν το αποκλειστικό προνόμιο αλλά και την υποχρέωση να συνταγογραφούν τα φάρμακα των ασθενών ή στους φαρμακοποιούς που εκτελούν τις εντολές των γιατρών δηλαδή των συνταγών τους.
Η αλήθεια είναι ότι το πλήθος και τη συχνότητα εμφάνισης τέτοιων περιστατικών στην επικαιρότητα μας υποχρεώνει να παραδεχτούμε ότι υπάρχουν κενά ασφαλείας στο σύστημα της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης. Μέχρι σήμερα το βάρος του περιορισμού τέτοιων περιστατικών έπεφτε στους φαρμακοποιούς υπό το πρίσμα του περιορισμού της φαρμακευτικής δαπάνης σαν προτελευταίος κρίκος της αλυσίδας που ξεκινάει από τον θεράποντα γιατρό και καταλήγει στον ασθενή. Φαίνεται όμως πως αυτό δεν είναι αρκετό. Προσοχή πρέπει να δοθεί και την πηγή της συνταγογράφησης (νόμιμης ή παράνομης), εκεί δηλαδή όπου παράγονται οι συνταγές κι όχι εκεί που απλά εκτελούνται χωρίς μάλιστα να μπορεί να γνωρίζει ο φαρμακοποιός το «ιστορικό» του ασθενούς.
Μέχρι σήμερα ο ΕΟΠΥΥ έχει καταφέρει να ενεργοποιήσει φίλτρα ελέγχου της συχνότητας της συνταγογραφίας για να μη σπαταλώνται πόροι σε αποθήκευση αχρείαστων ποσοτήτων φαρμάκων από τους ασθενείς αφού ο ΕΟΠΠΥ καλύπτει από το 75% έως και το 100% της δαπάνης αυτής.
Αυτά όλα στον παρονομαστή του ελέγχου του ύψους της φαρμακευτικής δαπάνης. Προσοχή και μάλιστα μεγαλύτερη θα πρέπει να δοθεί και στις ανάγκες των ασθενών. Θα πρέπει να λαμβάνονται με λίγα λόγια, υπ’ όψιν οι πραγματικές ανάγκες των ασθενών όπως αυτές τεκμαίρονται από την έναρξη ειδικών θεραπειών από ειδικούς κι ένταξή στα αντίστοιχα Θεραπευτικά Πρωτόκολλα κι η επανάληψη ή η αλλαγή της κάθε θεραπείας πάλι από ειδικούς γιατρούς σε τακτά χρονικά διαστήματα. Αυτές τις πληροφορίες όμως τις γνωρίζει μόνο όποιος έχει πρόσβαση στο Φάκελο Υγείας Ασθενούς, δηλαδή προς ώρας μόνο οι γιατροί. Απ’ τη στιγμή όμως που κάποιος διέφυγε των δικλείδων ασφαλείας και κατάφερε να εκδώσει συνταγές στον ΑΜΚΑ του δεν έχει παρά να εκτελέσει την κάθε μία από αυτές σε διαφορετικό φαρμακείο και να μην αντιληφθεί κανείς τίποτα.
Έχοντας υπ’ όψιν τα παραπάνω κι υπό το πρίσμα της απόδειξης της ανεπάρκειας των υφιστάμενων διαδικασιών στον έλεγχο υπερβολικών συνταγογραφήσεων ίσως ήρθε η ώρα το Υπουργείο Υγείας να αναθεωρήσει την απόφασή του έως σήμερα να μην χορηγεί πρόσβαση στον Φάκελο Υγείας Ασθενούς στους φαρμακοποιούς. Έχοντας πρόσβαση στον ΦΥΑ ο φαρμακοποιός μπορεί άμεσα να γνωρίζει αν ο ασθενής που έχει μπροστά του και του είναι άγνωστος, έχει εκτελέσει την ίδια συνταγή κάπου αλλού ή παρέλαβε υπερβολικές ποσότητες από τα ίδια φάρμακα πρόσφατα ή έχει γίνει επανάληψη της συνταγής του με αδόκητες ποσότητες από ειδικά φάρμακα αλλά όχι από τις αντίστοιχες ειδικότητες, να μην παραδώσει τα φάρμακα στον ασθενή αυτόν και να κινητοποιήσει και τον έλεγχο για την διαπίστωση της νομιμότητας της παραγωγής της εν λόγω συνταγής. Δεν είναι θέμα εξοικονόμησης πόρων ή συντεχνιακής μεροληψίας. Είναι θέμα διασφάλισης της δημόσιας υγείας!
