Εργατικά σωματεία VS Ελεύθερης οικονομίας

Γράφει ο Νίκος Μιχαλοπουλος, Ελεύθερος Επαγγελματίας

Με αφορμή την φυγή της Uber από την Ελλάδα, μετά την ψήφιση του νέου νομοθετικού πλαισίου για τις μεταφορές, βρήκα την ευκαιρία να εστιάσω στο πρόβλημα με τις οικονομικές συνέπειες και την παρεμπόδιση της ελεύθερης οικονομίας, από τα σωματεία των εργαζομένων, τα οποία εκβιαστικά και πραξικοπηματικά απαιτούν ευνοϊκή μεταχείριση, υπονομεύοντας τον ελεύθερο ανταγωνισμό και την οικονομική ανάπτυξη.

Εργατοπατέρες, οι άνθρωποι που πουλάνε προστασία στους συναδέλφους τους, προκειμένου να αναρριχηθούν συνδικαλιστικά και κατ’ επέκταση πολιτικά, έχοντας εξασφαλίσει στην εργασία τους ασυλία και να αμείβονται πλουσιοπάροχα με συνδικαλιστική αποζημίωση. Είναι ειρωνεία προς τους συναδέλφους τους.

Είναι εξοργιστικό να βλέπεις τον πρόεδρο των εργαζομένων της ΔΕΗ, σε συνεδρίαση για την ιδιωτικοποίηση της, να ανεβαίνει όρθιος πάνω στο γραφείο του τότε προέδρου της, του κυρίου Αθανασόπουλου, ο οποίος είχε διατελέσει πρόεδρος της Toyota Europe, φωνάζοντας του απειλητικά από ψηλά “ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;”

Ο οργανισμός αστικών συγκοινωνιών Αθηνών βουλιάζει στα χρέη, χωρίς να μπορεί να συντηρήσει τα λεωφορεία, με συνέπεια τις προβληματικές μετακινήσεις και την ταλαιπωρία του επιβατικού κοινού. Η βιώσιμη λύση είναι η ιδιωτικοποίηση και παράλληλα η είσοδος και άλλων παρεμφερών εταιρειών, ώστε μέσω του ανταγωνισμού να υπάρχουν ποιοτικότερες υπηρεσίες.

Συνεχίζουμε με τους επαγγελματικούς συλλόγους, οι οποίοι κάνοντας ψηφοθηρικά παζάρια με τους εκάστοτε κυβερνώντες, εξασφαλίζουν επαγγελματική προστασία, καταστρέφοντας τον ελεύθερο ανταγωνισμό και την περαιτέρω εξέλιξη του επαγγέλματος τους.

Η ΕΛΒΟ εξοντώθηκε από τα εργατικά σωματεία της, τα οποία αντιδρούσαν στην οποία ιδιωτικοποίηση, που θα την διέσωζε. Τόσο από τον Έλληνα Μυτιληναίο, όσο και την πολυεθνική VW.

Στο παρελθόν, η εσωστρέφεια των συνδικαλιστικών σωματείων έφερε το κλείσιμο των ελληνικών ναυπηγείων, της Νισσάν Τεοκάρ, της Pirelli και της Βιαμάξ. Εταιρείες με δραστηριότητες που θα μπορούσαν να είναι ο πυλώνας της εθνικής μας οικονομίας!

Η ύπαρξη ανταγωνισμού σημαίνει, ότι:

• Γίνομαι καλύτερος επαγγελματικά καιπροσωπικά.
• Δεν βολεύομαι και αναπτύσσομαι.
• Έχω επιλογές ανάμεσα σε αρκετές εταιρείες με παρεμφερή δραστηριότητα προκειμένου να απασχοληθώ.
• Έχω την δυνατότητα να χτίσω την καριέρα που επιθυμώ.
• Οι πολλές ισχυρές εταιρείες συμβάλλουν στην μείωση της ανεργίας και στην αύξηση της κυκλοφορίας του χρήματος.
• Συμβάλλει στην συμμόρφωση των εταιρειών στις απαιτήσεις του καταναλωτή, συντελώντας στην αύξηση ποιότητας υπηρεσιών και προϊόντων.
• Όλα αυτά σε ένα κοινωνικό πλαίσιο ευημερίας όλων των πολιτών. Αυτή είναι η ελεύθερη οικονομία και αυτά τα οφέλη της.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, πως ο συνδικαλισμός δεν προστατεύει καμία θέση εργασίας και κανένα επάγγελμα. Γίνεται απλά το μέσο με το οποίο ελάχιστοι ευνοούνται έναντι των συναδέλφων τους, διαιωνίζοντας την αρρωστημένη πολιτική κατάσταση, χρησιμοποιώντας τους εργαζόμενους ως μέσο πολιτικής πίεσης!

Ελευθερία των αγορών, ελευθερία των επαγγελμάτων, υγιής ανταγωνισμός για μια κοινωνική ευημερία! Να έχουμε υπόψη μας μία αρχή, το χρήμα είναι ένας οργανισμός και έχει την ιδιότητα να αναπαράγεται και να πολλαπλασιάζεται.