«Εγκλωβισμένοι» ακόμη σε ιστορικούς διαχωρισμούς και ταμπέλες»
Γράφει ο Βάσος Καραμπίλιας
Αν δουλεύαμε για το παρόν και το μέλλον, με την ίδια σπουδή και θέρμη που έχουμε μάθει να «τιμούμε» αλλά και να αντιδικούμε ως λαός για το μακρινό μας παρελθόν, είμαι βέβαιος ότι θα ήμασταν μία άλλη χώρα. Μία χώρα καλύτερη, ισχυρότερη, λιγότερο μίζερη και κυρίως αποδοτικότερη για τις νεότερες γενιές. Τις γενιές που προτιμούν να οραματίζονται το μέλλον τους, από το να «αντιμάχονται» ανούσια πάνω από κλειστά ιστορικά κεφάλαια.
Μία κοινωνία που ακόμη διχάζεται για ιστορικά γεγονότα του 50, του 60 και του 70, δεν μπορεί να προοδεύσει. Μία κοινωνία, που ακόμη και μπροστά σε στιγμές απόλυτου προσωπικού πόνου και ύψιστου ανθρώπινου σεβασμού διαχωρίζεται, δεν μπορεί παρά να είναι καταδικασμένη. Όταν μάλιστα μπροστάρηδες αυτής της «άρρωστης» διχόνοιας είναι νέοι άνθρωποι, αγέννητοι την εποχή των γεγονότων, τότε η στασιμότητα φαντάζει μοιραία.
Σχεδόν κάθε Χειμώνα εγκλωβιζόμαστε στον χιονιά. Δυστυχώς, παραμένουμε ανεξαρτήτως εποχής «εγκλωβισμένοι» σε ιστορικούς διαχωρισμούς και ταμπέλες. «Καλοί και κακοί», Αντί- και Φίλο-, Πράσινοι και Κόκκινοι, Μνημονιακοί και Αντί-, Μπλε και Ροζ. Αλήθεια, η πρόοδος, η ανάπτυξη, το ισχυρό Κράτος Δικαίου, οι «στιβαροί» θεσμοί, οι καλές δουλειές για τους νέους ανθρώπους, τι χρώμα έχουν…;
* Ο κ. Βάσος Καραμπίλιας είναι Δικηγόρος, Επιστημονικός Συνεργάτης στη Βουλή των Ελλήνων
