Όταν δεν εκπροσωπείς τον εαυτό σου

Γράφει ο Σπαρτιάτης

Στην πολιτική, αλλά και γενικότερα στη ζωή, υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων. Όσοι τα καταφέρνουν με τις δικές τους ικανότητες, με τα δικά τους προσόντα και τον προσωπικό τους μόχθο, και όσοι βασίζονται σε άλλους για να έχουν δίπλα σε αυτούς τη σημασία που μόνοι δε μπορούν να έχουν. Είναι γνωστοί ως τσιμπούρια, παράσιτα, κολαούζοι, κόλακες. Είναι οι γνωστοί γλοιώδεις τύποι που όλοι απεχθανόμαστε αλλά αναγκαστικά ανεχόμαστε. Αυτοί που υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν αξίζει να τους ακούς ή να τους λαμβάνεις υπόψη, τουλάχιστον όχι για να λάβεις τη γνώμη τους υπόψη περισσότερο από οποιουδήποτε άλλου. Αναγκάζεσαι όμως και να τους ακούς και να τους ανέχεσαι. Όχι επειδή είναι οι ίδιοι ικανοί, ξεχωριστοί κοκ, αλλά επειδή βρίσκονται κοντά σε άλλους που είναι και τους επηρεάζουν.

Στην πολιτική, που κατ’ εξοχήν βασίζεται στις κοινωνικές σχέσεις και την επιρροή στους ανθρώπους, το φαινόμενο είναι ακόμα συνηθέστερο. Δεν είναι νεότερο, υπάρχει από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.  Από τους κόλακες στην αρχαία Ελλάδα και τους ευνούχους των αυτοκρατορικών χρόνων μέχρι τους διαφόρων ειδών «συμβούλους» και «συνεργάτες» των σύγχρονων πολιτικών.

Ο Ευάγγελος Αντώναρος ήταν κλασική τέτοια περίπτωση. Εκμεταλλεύθηκε τη δημοσιογραφική του ιδιότητα για να μπει στο επιτελείο του Κώστα Καραμανλή απ’ όταν ήταν ακόμα στην αντιπολίτευση. Διορίστηκε αναπληρωτής κυβερνητικός εκπρόσωπος το 2004 και αντικατέστησε το Θόδωρο Ρουσόπουλο το 2008. Στη θέση αυτή κατά κοινή ομολογία ήταν ανεπαρκής. Το 2009 εξελέγη βουλευτής στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας, κατόπιν παραίτησης του Γιώργου Σουφλιά.  Εν ολίγοις στην πολιτική του καριέρα κατέλαβε τρεις θέσεις στις οποίες ουσιαστικά διορίστηκε από τον Κώστα Καραμανλή. Το 2012 επιχείρησε πρώτη φορά να εκλεγεί βουλευτής βασιζόμενος στις δικές του δυνάμεις, με σταυρό, και απέτυχε. Από τότε η μοναδική ιδιότητα με την οποία παρεμβαίνει στην πολιτική ζωή είναι αυτή του ανθρώπου που είναι/ήταν κοντά στον Κώστα Καραμανλή και τον εκφράζει.

Ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι η ακριβώς αντίθετη περίπτωση. Ένας άνθρωπος που ότι πέτυχε στην πολιτική το έκανε με την αξία του. Εξελέγη 6 φορές βουλευτής, τις 4 με σταυρό, τις 2 με λίστα (η κατάταξη στην οποία βασιζόταν στα αποτελέσματα των προηγουμένων εκλογών). Στο ΛΑΟΣ ήταν από τα πλέον ενεργά στελέχη, αναλάμβανε όλες τις δύσκολες αποστολές. Από εκπρόσωπος τύπου έως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος μετά το 2007 και εισηγητής στα κρισιμότερα νομοσχέδια. Ανταμείφθηκε για την αποτελεσματικότητά του όταν διορίστηκε υφυπουργός Ναυτιλίας, και δε δίστασε να παραιτηθεί από όλες τις θέσεις που κατείχε όταν μετακόμισε στη ΝΔ. Συνέχισε στο ίδιο μοτίβο και με την εργατικότητά του κατάφερε μέσα σε ελάχιστο διάστημα να γίνει δεκτός από τη βάση του κόμματος και να επανεκλεγεί βουλευτής πανηγυρικά. Στήριξε με όλες του τις δυνάμεις την προσπάθεια της κυβέρνησης Σαμαρά και ανταμείφθηκε με τη θέση του υπουργού Υγείας. Και όταν ακόμα έθεσε υποψηφιότητα για την ηγεσία της ΝΔ και κατέλαβε το αξιοπρεπές 12% εξήλθε νικητής, καθώς συνεισέφερε στην εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη, επιβεβαίωσε  την αποδοχή του από τη βάση και κατάφερε να διοριστεί αντιπρόεδρος.

Βλέπουμε εν ολίγοις δύο ανθρώπους. Έναν που ό, τι έχει υπάρξει μέχρι σήμερα το έχει καταφέρει επειδή διορίστηκε από τον Κώστα Καραμανλή και απ’ όταν ο Καραμανλής αποσύρθηκε δεν έχει πετύχει τίποτα. Και έναν που πέτυχε ό, τι πέτυχε μόνος του, κάποτε βρέθηκε ξανά στο μηδέν, κατάφερε και πάλι με την αξία του να επανέλθει σε ό, τι είχε και έφτασε ακόμα ψηλότερα.

Ο ένας σήμερα δεν έχει καμία ιδιότητα, δεν έχει επιλεγεί από το λαό να τον εκπροσωπεί και για να μη μιλά ως αποκλειστικός εκπρόσωπος του εαυτού του μιλά δήθεν εκ μέρους του Κώστα Καραμανλή. Ο άλλος είναι σήμερα βουλευτής και αντιπρόεδρος του κόμματος, και μιλά από αυτή τη θέση.

Δε μπορεί να εξηγηθεί η τόσο μεγάλη εμμονή του Αντώναρου με τον Άδωνι. Ίσως να οφείλεται στην οργή του που το 2012 δεν κατόρθωσε να εκλεγεί ο ίδιος, που είχε χρόνια στην παράταξη, και ο Άδωνις που είχε μόλις μερικούς μήνες εξελέγη από τους πρώτους. Ίσως να οφείλεται και στο ιδεολογικό χάσμα που τους χωρίζει, μιας που ο Αντώναρος αν δεν είχε βρεθεί κοντά στον Καραμανλή με τις απόψεις που έχει μάλλον στο ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε να βρίσκεται.

Σε κάθε περίπτωση με τα ανωτέρω παρατιθέμενα δεδομένα νομίζω δεν υπάρχει αμφιβολία γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέλεξε Άδωνι αντί για Αντώναρο. Αν μη τι άλλο ο Άδωνις τουλάχιστον μιλά εξ’ ονόματός του. Δεν επικαλείται ούτε εκθέτει άλλους για να αποκτήσει σημασία ο λόγος του. Δεν είναι «αντ’ αυτού».

Δεν ξέρω αν η απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη είχε την έγκριση του Κώστα Καραμανλή. Σίγουρα πάντως έχει την ανοχή του. Γιατί είναι αρκετά έξυπνος άνθρωπος και αντιλαμβάνεται ότι ο Αντώναρος πρώτα απ’ όλα τον ίδιο εκθέτει με τη συμπεριφορά και τα λεγόμενά του. Άλλωστε πρώτος ο ίδιος και η κυβέρνησή του είχαν γίνει στόχος δημοσιογραφικών επιθέσεων και συκοφαντιών από τα ίδια ΜΜΕ και τους ίδιους ανθρώπους που σήμερα κατηγορούν, μεταξύ άλλων, και τον Άδωνι. Δε μπορεί να παρουσιάζεται κάποιος εξ’ ονόματός του και να συναγελάζεται μαζί τους.

Και εν πάση περιπτώσει, ο Καραμανλής όταν θέλει να μιλήσει μιλάει. Δεν έχει ανάγκη άλλους να μιλάνε εκ μέρους του.

ΣΠΑΡΤΙΑΤΗΣ