Βαλκάνιοι…

Γράφει ο Στέλιος Παρασκευόπουλος

Δεν ξέρω αν είμαστε κύριοι της μοίρας μας, αλλά σίγουρα είμαστε καπετάνιοι των ψυχών μας. Και μπορεί η εθνική συνείδηση και η ιστορική μνήμη να εξασθένησε τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά η ψυχή του Έλληνα τα θυμάται όλα. Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξα βλέποντας την μεγαλειώδη συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης –με τα δεδομένα της εποχής- για το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων. Όμως την ίδια ώρα που εγκαρδιώθηκα για την αήττητη ελληνική ψυχή, αποκαρδιώθηκα για τις συνήθειες μας. Αήττητες κι αυτές…

Το διαχρονικό έθος μας: Ότι είναι εθνικό το μετατρέπουμε σε πολιτικό• ότι είναι πολιτικό το μεταβάλλουμε σε κομματικό• ότι είναι κομματικό το μεταμορφώνουμε σε κρατικό, και ότι είναι κρατικό το αλλάζουμε σε προσωπικό. Αυτή, δυστυχώς, είναι η αλληλουχία που μορφοποιεί την κακοδαιμονία της Ελλάδος και την δυστυχία του να είσαι Έλληνας. Επομένως;

Επομένως, μην περιμένουμε λύση στο θέμα του γειτονικού κρατιδίου κι ας αφήσουμε τη ζωή να διασχίσει ελεύθερα τον δρόμο της, με την πίστη ότι αυτή δεν κάνει ποτέ λάθη. Με την ελπίδα, ότι κάποτε το πολιτικό μας σύστημα θα συνεννοηθεί τουλάχιστον πάνω σε υπέρτατα εθνικά θέματα.

Προσώρας, ας καταναλώσουμε εθνικισμό, πατριωτισμό, γραικυλισμό, χριστιανισμό, φαρισαϊσμό, φανατισμό, κομματισμό, διχασμό. Απ’ όλα παράγει το εύφορο κράτος μας. Όλα σε αυτάρκεια. Και ο καθείς αυτάρεσκος Έλληνας, πολιτικός ή πολίτης, ας διαλέξει το προϊόν που ταιριάζει στα μέτρα της ιστορίας του. Για να δικαιωθεί ο Τσόρτσιλ για τους βαλκάνιους λαούς, ότι παράγουν περισσότερη Ιστορία απ’ ότι μπορεί να καταναλώσουν.

Μόνο, που, την ώρα της αυτολατρείας ή της αυτοκαταστροφής μας, κάποιοι άλλοι απεργάζονται σιωπηρώς την «Βαλκανική Ομοσπονδία». Με την ενδυνάμωση της Αλβανίας και την αποδυνάμωση της Δ. Θράκης.

Άρθρο του στο ΕΘΝΟΣ