Τίποτα δεν κρύβεται στις λεπτομέρειες

Γράφει ο Κώστας Αγγελάκης, Σύμβουλος Επιχειρήσεων

Η πρόσφατη συμφωνία του Eurogroup της 22/6/2018 ίσως να είναι από τις λίγες συμφωνίες που δεν κρύβεται τίποτα στις λεπτομέρειες. Είναι όλα φαρδιά πλατιά καταγεγραμμένα στα βασικά άρθρα, χωρίς υπόνοιες, χωρίς παρενθέσεις, χωρίς αστερίσκους, υποδηλώνοντας κραυγαλέα τουλάχιστον ένα πράγμα.

Χωρίς να κρατάνε ούτε τα προσχήματα πλέον, οι Ευρωπαίοι εταίροι, μας λένε ορθά κοφτά ότι δεν μας έχουν απολύτως καμία εμπιστοσύνη για την υλοποίηση των συμφωνημένων.

Οι εταίροι μας στην ΕΕ συμφωνούν και επιδοκιμάζουν την έξοδο από τα μνημόνια γιατί προφανώς εννοούν και πανηγυρίζουν για την δικιά τους έξοδο και όχι για την δικιά μας.

Και για να μην έχουν τον “φτωχό συγγενή” της παρέας να ξαναζητάει φτηνά δανεικά σε μικρό χρονικό διάστημα, μας δένουν χειροπόδαρα για αρκετά χρόνια. Μας δένουν με σκληρή επιτήρηση μέχρι την ολοκλήρωση των δημοσιονομικών μέτρων και δέσμευση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια.

Κάποια από τα μέτρα είναι

• οι περικοπές των συντάξεων κατά 18%,
• η κατάργηση της προσωπικής διαφοράς,
• η κατάργηση του ΕΚΑΣ,
• η μείωση του αφορολόγητου ορίου,
• η αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών,

και κάποιες από τις δεσμεύσεις είναι

• 3,5% πλεόνασμα μέχρι 2022,
• 2,2% μέσο πλεόνασμα μέχρι το 2060,
• Επέκταση του clawback μέχρι το 2022, για την συγκράτηση της φαρμακευτικής δαπάνης,
• Επιτάχυνση των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών.

Επίσης θα υπάρχουν τριμηνιαίοι αυστηροί έλεγχοι και η δυνατότητα νέων μέτρων σε περίπτωση υποαπόδοσης.

Τι έγινε όμως το 2014 στην αντίστοιχη περίπτωση;

Αν θυμάμαι καλά, το 2014 που ήταν η πρώτη φορά που θα βγαίναμε από τα μνημόνια τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά.

Μετά το 2014 η εποπτεία θα ήταν κανονική, όπως και με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης, μετά το 2018 θα είναι αυστηρή τριμηνιαία.

Μετά το 2014, εζήταγαν 1,6 δισεκατομμύρια σε δημοσιονομικά μέτρα, μετά το 2018 ζητάνε 5,2 δισεκατομμύρια μέτρα με την δυνατότητα αύξησης.

Μετά το 2014 οι δανειστές ζητούσαν πλεονάσματα μέχρι το 2022, μετά το 2018 ζητάνε πλεονάσματα μέχρι το 2060.

Μετά το 2014 και σύμφωνα με όλους τους διεθνείς οργανισμούς αξιολόγησης το χρέος ήταν βιώσιμο, δηλαδή εξυπηρετούμενο, και προβλεπόταν να πέσει στο 110% έως το 2022. Μετά το 2018, το χρέος μας δεν είναι βιώσιμο και το 110% δεν το βλέπουμε ούτε με τα κιάλια.

Μετά το 2014, και σύμφωνα με όλους τους διεθνείς οργανισμούς αξιολόγησης, η επερχόμενη ανάπτυξη των επομένων ετών θα ήταν του επιπέδου του 3% με 3,5%. Μετά το 2018 αυτούς τους ρυθμούς δεν τους βλέπει πλέον κανείς.

Μετά το 2014 είχε συμφωνηθεί η επιστροφή των υπερκερδών από τις ευρωπαϊκές τράπεζες, μετά το 2018 θα ισχύσει σε βάθος χρόνου και για ένα μέρος αυτών.

Όσο για την πολυσυζητημένη διαγραφή μέρους του χρέους, όταν σου ζητάνε 2 δις πλεόνασμα και εσύ φέρνεις 7 δις, τα τελευταίο πράγμα που θα έκαναν θα ήταν να σου μειώσουν το χρέος.

Για να ήμαστε ακριβοδίκαιοι, πήραμε μια 10ετή επιμήκυνση των υποχρεώσεων μας έναντι των δανειστών. Αυτό μεταφράζεται σε πλεονέκτημα μερικών ή και αρκετών δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ, αν πάρεις τις παρούσες αξίες από τους τόκους που θα γλυτώσεις σε αυτήν τη δεκαετία.

Σαν χθες θυμάμαι την καμπάνια της «ελπίδας», από τον Γενάρη του 2015, που μίλαγε για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και άλλα πολλά που ντρέπομαι να ξεστομίσω.

Τέσσερα χρόνια αργότερα και η συγκομιδή των κερδών από την “περήφανη” διαπραγμάτευση αλλά και από τις γενικότερες πρακτικές από τους γητευτές των αδαών είναι τουλάχιστον απογοητευτική.

Μα πιο απογοητευτική από όλα είναι η συμπεριφορά της συγκυβέρνησης Σύριζα – Ανέλ, που κάνοντας ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που πρεσβεύατε αρκετές δεκαετίες, δεν σταματήσατε ποτέ

– να εκμεταλλεύεστε την άγνοια και την δυστυχία του κόσμου,
– να δηλητηριάζετε την νοοτροπία του παραθέτοντας ψεύτικες ελπίδες,
– να επιδεινώνετε την ήδη πληγωμένη αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος,
– να διχάζετε την κοινωνία με την καραμέλα του «βρώμικου» και του «καθαρού», και
– να στήνετε πανηγύρια για δήθεν «καθαρές» εξόδους και επιστροφή στην κανονικότητα.