Η υποκρισία δεν λύνει προβλήματα

Γράφει ο Ηλίας Γεωργουλάκος, Ασκούμενος Δικηγόρος

Την αποφυλάκιση του  Άκη Τσοχατζόπουλου, με οριακή πλειοψηφία τριών ψήφων υπέρ έναντι δύο κατά, αποφάσισε, κάνοντας δεκτή την εισαγγελική πρόταση, το Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων της Αθήνας, όπου εκδικάζεται η υπόθεση με τις μίζες των εξοπλιστικών σε δεύτερο βαθμό με βασικό κατηγορούμενο τον πρώην Υπουργό. Το δικαστήριο αποφυλάκισε τον πρώην υπουργό για λόγους υγείας, μετά από πέντε χρόνια παραμονής του στη φυλακή.

Επέβαλε, ωστόσο, σειρά περιοριστικών όρων. Μεταξύ άλλων, απαγόρευση εξόδου από τη χώρα, υποχρέωση καταβολής 200 χιλιάδων ευρώ ως εγγύηση, υποχρέωση να διαμένει σε συγκεκριμένη διεύθυνση, παράδοση διαβατηρίου, απαγόρευση χρήσης πλωτών η άλλων μέσων κλπ.

Το πρακτικό ζήτημα της εγγύησης που αν δε βρεθεί καθιστά την απόφαση ανεφάρμοστη επιβάλλοντας την επιστροφή του Τσοχατζόπουλου στη φυλακή, επισκιάζει η τεράστια υποκρισία μιας κοινωνίας που έχει βρει τον αποδιοπομπαίο τράγο στο πρόσωπο του.

Κανείς δεν αμφισβητεί πως οι παραβάτες του νόμου, πρέπει να πληρώνουν.

Στην περίπτωση του Τσοχατζόπουλου δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, έχει άλλως τε αποφανθεί εδώ και καιρό η ίδια η Δικαιοσύνη. Κανένας, όμως, δε μπορεί να παραβλέπει όσα αυτή προβλέπει, επηρεασμένος από εκδικητικά ένστικτα.

Η κατάσταση της υγείας του Πρώην Υπουργού, κρίνεται εξαιρετικά επικίνδυνη ενώ καθημερινά επιδεινώνεται λόγω και του προχωρημένου της ηλικίας του. Πέρασε ήδη πέντε χρόνια στη φυλακή. Στην περίπτωση που περνούσε βαριά άρρωστος πίσω από τα κάγκελα τα όσα χρόνια ζωής του απομένουν, τι θα κερδίζαμε ως χώρα; Θα είχαμε πετύχει κάποια νίκη απέναντι στη διαφθορά; Θα είχαμε εκδικηθεί τον Τσοχατζόπουλο και θα λύνονταν τα προβλήματά μας;

Ας το δούμε, όμως, και από άλλη οπτική γωνία. Ο πάλαι ποτέ πολιτικός αστέρας, Άκης Τσοχατζόπουλος, στη χώρα αυτή δεν πρωταγωνίστησε ; Εδώ, δεν αποθεώθηκε και ψηφίστηκε από χιλιάδες Έλληνες πολίτες για δεκαετίες ολόκληρες ; Ο λαός δεν έδωσε την εντολή να τον εκπροσωπεί επανειλημμένα ως βουλευτής; Αυτός δεν του πρόσφερε τη δύναμη να διεκδικεί Υπουργεία κάνοντας dolce vita για χρόνια;

Η λαϊκή κατακραυγή που αντιτάσσεται στην αποφυλάκιση Τσοχατζόπουλου, είναι ένας υποκριτικός λαϊκισμός. Κι αυτό γιατί για χρόνια ήταν λαϊκή αποθέωση στον λαϊκισμό που διόγκωσε και ευθύνεται σε τεράστιο βαθμό για τη σημερινή μας κατάντια. Η διαφθορά, η προκλητική καλοπέραση με δανεικά και τα ζεϊμπέκικα μας κόστισαν ακριβά. Ειδικά σε εμάς, τη νέα γενιά, που καλούμαστε εν πολλοίς να τα πληρώσουμε άδικα. Δεν είναι όμως αποκλειστικό προσόν ενός διεφθαρμένου άρρωστου υπερήλικα. Είναι βασικό γνώρισμα μιας αρρωστημένης και μακροχρόνιας νοοτροπίας. Αυτή πρέπει να καταδικάσουμε επιτέλους χωρίς οίκτο, εξαντλώντας εποικοδομητικά τα όρια της αυστηρότητας μας.