ΣΥΡΙΖΑ, τέλος. Μόνο… Συνιστώσες!

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Πέντε μήνες μετά την εκλογή ενός Προέδρου, δεν έχει υπάρξει ποτέ και σε κανένα κόμμα στη νεότερη ελληνική ιστορία, τόση αμφισβήτηση και σύγκρουση, όπως συμβαίνει με τον Στέφανο Κασσελάκη στο ΣΥΡΙΖΑ. Πέντε μήνες μετά, η επανάληψη της εσωκομματικής εκλογής ακούγεται από ακραία αυτοαναφορική πράξη έως μια απολύτως τραγελαφική, πολιτικά, απόφαση, κυρίως για δύο λόγους και με πολύ συγκεκριμένες συνέπειες.

Πρώτον, αν υποθέσουμε ότι όντως ο Κασσελάκης ζητά λευκή επιταγή για τα επόμενα τρία χρόνια, άρα οι σημερινές θέσεις και πρωτοβουλίες του δεν συμβαδίζουν με αυτό που θεώρησαν ότι εκφράζει, όσοι τον στήριξαν τον περασμένο Σεπτέμβριο, τότε ή δεν ενδιαφέρθηκαν να ξεδιαλύνουν προκαταβολικά το τοπίο των προθέσεων του ή ηθελημένα αδιαφόρησαν πλήρως για αυτές θεωρώντας ότι η κεντρική πολιτική σκηνή μπορεί να κερδηθεί με την επίπλαστη μιντιακή εικόνα του φέρελπι αρχηγού.

Δεύτερον, αν ο Κασσελάκης, που εξαρχής δήλωσε ότι θέλει να αναδείξει ένα νέο πρότυπο, μια άλλη δομή κι έναν διαφορετικό λόγο στο κόμμα, δεν δικαιούται να προσπαθήσει να αναπτύξει το πλάνο του, τότε γιατί εξελέγη εξαρχής και γιατί δεν προτιμήθηκε μια πιο συμβατική, κομματική λύση, όπως αυτή της Αχτσιόγλου; Αν αυτό οφείλεται στην αθρόα συμμετοχή χαλαρών ή και μη ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, τι αποκλείει αυτό να ξανασυμβεί; Τότε ο Στέφανος θα δικαιούται να απαιτήσει τη σιωπή όλων, ενώ τώρα δεν αρκεί η τότε επικράτηση;

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε δύο ιστορικές ευκαιρίες να αποτελέσει τον πυλώνα της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα.

Η πρώτη ήταν μετά τη μνημονιακή στροφή, όταν ξόδεψε πολύτιμο χρόνο στην αλλαγή των ορισμών και στη εξιδανίκευση των δεδομένων, αντί να προχωρήσει στο ουσιαστικό άνοιγμα της παράταξης και την μετατροπή της σε σταθερό φορέα εξουσίας.

Η δεύτερη ήταν μετά τις εκλογές του 2019, όπου ενώ συγκράτησε ένα 32%, όπου αντί να σχεδιάσει μια εντελώς καινούρια αντοπολιτευτική τακτική με νέα ηγετική ομάδα, εγκλωβίστηκε στη συνολική υπεράσπιση της θητείας του Τσίπρα, με όλα όσα άρχισαν να απωθούν την κοινωνία από τον χώρο τους.

Σήμερα, η κατακερματισμένη κεντροαριστερά δεν πρόκειται να βρει βηματισμό όσο αναλώνεται σε επιπόλαιες αντεγκλήσεις και παιχνίδια εσωκομματικών ισορροπιών. Το βαθιά πληγωμένο ΠΑΣΟΚ, απέχει πολύ από το να θεωρηθεί αυτόνομη, αξιόπιστη κυβερνητική λύση κι ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να υπογραφεί το οριστικό τέλος της ισχυρής περιόδου του επανερχόμενο στις κλασσικές κοκορομαχίες των συνιστωσών. Κι επειδή διάθεση συνεννόησης δεν υπάρχει, να μη δυσαρεστηθούν ορισμένοι… ευαίσθητοι αν δουν τον χώρο δεξιά της ΝΔ να μετατρέπεται σε ικανό διεκδικητή μέχρι και της δεύτερης θέσης!