Η “άγρια δημοκρατία” έρχεται… με φόρα!

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Ο Σπίρτζης μάς προετοιμάζει για την “άγρια δημοκρατία” που θα μας επιβάλλει αν του δοθεί η ευκαιρία! Ο Τσίπρας έρχεται… με φόρα προς την εξουσία, ελπίζοντας να μη βρει κάπου από την ταχύτητα. Κι αν όλο αυτό κινείται κάπου ανάμεσα στα kinky υπονοούμενα και το τραγελαφικό, η πολιτική ουσία που υποκρύπτει μόνο ως αστείο δεν μπορούμε να την εκλάβουμε.

Η αλήθεια είναι ότι δεν μας είπαν κάτι καινούριο. Όλη η “αγριάδα” κινείται στην ίδια λογική περί “κατάληψης των αρμών της εξουσίας”, αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποκτήσει ξανά πρόσβαση σε αυτή. Ο Πολάκης, ως επικοινωνιακή αιχμή του δόρατος, έχει πολλές φορές αναφερθεί με ακόμη πιο απαξιωτικές εκφράσεις και πιο σκληρούς χαρακτηρισμούς σε σχέση με τον τρόπο και τα μέσα επανόδου στην εξουσία, θέτοντας ξεκάθαρα ένα πλαίσιο λειτουργίας της δημοκρατίας που συνάδει περισσότερο με μια light δικτατορία του προλεταριάτου παρά με ελεύθερο κοινοβουλευτικό σύστημα.

Οι “σοφοί” της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζουν διατεθειμένοι να επιβάλλουν τη δικιά τους εκδοχή της δημοκρατίας, να “επιτάξουν” θεσμούς και διαδικασίες και να τις προσαρμόσουν στο δικό τους “όραμα” που απέχει παρασάγγας από ότι θεωρούμε δεδομένο. Από νομοθετική ως τη δικαστική εξουσία, το πρότυπο τους διαθέτει μια επιπρόσθετη ¨φόρα” και ¨αγριάδα”, ανάλογη όλων των εμμονικών γκροπούσκουλων που παρουσιάζονται ως φωτισμένοι κάτοχοι της μιας και μοναδικής αλήθειας.

Η ερμηνεία του Πολάκη για τον “άγριο” προσανατολισμό που υπαινίχθηκε ο Σπίρτζης, μιλώντας για σκληρότερη αντιμετώπιση όσων επίορκων πολιτικών αντισταθούν στην τιμωρία τους ή επιδιώξουν να την αποφύγουν, είναι απολύτως παραπλανητική. Πρόκειται για μια κλασική επίκληση στο συναίσθημα των πολιτών με ελάχιστη σχέση με την πραγματικότητα. Υποκρύπτει όμως την αντιθεσμικότητα και το ασαφές μιας παρέμβασης δίχως συγκεκριμένους όρους και σεβασμό σε κανόνες που παραπέμπει σε ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Απλώς η συγκεκριμένη ρητορική στο προεκλογικό σκηνικό δείχνει να αξιοποιείται ως ένα επιπλέον εργαλείο μετεκλογικής ανάλυσης της ήττας. Έχει ήδη αρχίσει η παραφιλολογία για δημοκρατική εκτροπή και κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει την επέκταση της στην ολοκληρωτική αμφισβήτηση του εκλογικού αποτελέσματος. Και ένα τέτοιο δημοκρατικό άλμα απαιτεί σταδιακό χτίσιμο και αντίστοιχα επιχειρήματα που να πείθουν κάποιο κοινό για την ανάγκη δραστικών μέτρων. Μόνο που το τέρμα αυτής της διαδρομής δεν είναι άλλο από το διχασμό της κοινωνίας και την ενίσχυση της αναξιοπιστίας στην πολιτική, δημιουργώντας συνθήκες έκρηξης χωρίς κανένα σχέδιο για το επόμενο βήμα!