Στην μνήμη του Αλέξη

Γράφει ο Φώτης Κραλίδης,

O Αλέξης ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. Γεννημένος σε μια άλλη Ελλάδα που ακόμα είχε γερή μνήμη και αναμνήσεις πολλές από το παρελθόν, μια Ελλάδα σε ένταση και ετοιμοπόλεμη, μια Ελλάδα που πάλευε μέσα στην μιζέρια, την μικρότητα και τα προβλήματα της να μεγαλώσει. Ο Αλέξης ήταν μια πολυσχιδής προσωπικότητα αλλά νομίζω τρία πράγματα τον χαρακτήριζαν.  Πρώτο η ζωντάνια, ο δυναμισμός και το πάθος του για ζωή. Δεύτερο ο ρομαντικός τρόπος με τον οποίο αντιμετώπιζε τα πάντα. Και τρίτο η βαθιά και ανεξάντλητη αγάπη για την Πατρίδα, το πάθος του για την Ελλάδα.

Του άρεσε πολύ να γράφει. Και έγραψε πολλά. Δεν ήταν όμως άνθρωπος ο Αλέξης των τεσσάρων τοίχων, που θα κλεινόταν με μόνο μια πένα μέσα στις σκέψεις του. Έγραψε και πάρα πολλά χιλιόμετρα. Σε ολόκληρη την Ελλάδα. Σκλαβωμένη και λεύτερη. Και όσο έγραφε χιλιόμετρα, άλλο τόσο έγραφε άρθρα, κείμενα και βιβλία με τις εμπειρίες που κέρδιζε καθημερινά. Πήγε όπου μπορούσε να πάει. Σε όποια ελληνική πόλη, χωριό ή σπίτι έβρισκε μπροστά του. Μίλησε με όσους περισσότερους  Έλληνες μπορούσε. Και προσπαθούσε πάντα ένα πράγμα. Να τους κινητοποιήσει, να τους ξυπνήσει, να τους ελευθερώσει. Όχι μονάχα με όπλα. Προσπαθούσε να τους μιλήσει μέσα στην ψυχή τους , να ξυπνήσει την συνείδηση τους, να τους συνεγείρει, να τους μεταδώσει λίγο από το πάθος του για τον Ελληνισμό. 

Και τότε ξύπνησε πολλούς, όχι μόνος του αλλά μαζί με τους φίλους του, τον Κωστή τον ποιητή, τον Παύλο το παλληκάρι, τον Περικλή τον αδελφό του. Όλοι τους άνθρωποι πεισματάρηδες, άνθρωποι με πίστη, με αγάπη έντονη για την πατρίδα, όλοι τους άνθρωποι ελεύθεροι. Ξύπνησαν ο καθένας από το μετερίζι του και με τον τρόπο του πολλούς. Και συνεχίζουν να τον κάνουν. Και ο Αλέξης συνεχίζει με τα γραπτά και τα έργα του, και στην σύγχρονη Ελλάδα, να ξυπνάει πολλούς.

Σε μια Ελλάδα όπου αν ζούσε ο Αλέξης πολλά πράγματα θα του φαινόταν ξένα και ανοίκεια. Σε μια Ελλάδα που δεν μπορεί να φανταστεί καν πως να είναι μεγάλη, μια Ελλάδα που σε διώχνει από κοντά της, που λίγο αγωνίζεται και πολύ απογοητεύει, που σου δίνει κάθε λόγο να είσαι απαισιόδοξος και να μην ελπίζεις σε τίποτε. Ακόμα όμως και σε αυτή την Ελλάδα, ο Αλέξης θα έβρισκε δύναμη και θα συνέχιζε τον αγώνα. Δεν θα μεμψιμοιρούσε και δεν θα κλαιγόταν ο Αλέξης. Θα έβγαινε έξω και θα έψαχνε για αγνούς και τίμιους ανθρώπους. Θα είχε βρει τον τρόπο να μιλήσει στην ψυχή τους, να τους πει όλα αυτά που ένιωθαν, να τους δείξει έναν δρόμο ζωής και πολέμου. Να τους γλυτώσει από την βρώμα, την στασιμότητα και την μετριότητα οπού κυλιόντουσαν. Να τους ελευθερώσει και να τους κάνει ξανά άξιους Έλληνες. Είχε τον τρόπο ο Αλέξης. Και το σίγουρο είναι πως αν έβρισκε ξανά έναν Κωστή, έναν Παύλο και ένα Περικλή ανάμεσα στα τόσο αγνά και ανιδιοτελή βλέμματα που θα αντίκριζε στην σύγχρονη Ελλάδα, τότε αυτή θα είχε λόγους να ελπίζει σε ένα καλύτερο μέλλον. 

 Αλέξης ονομαζόταν ο πρωταγωνιστής του βιβλίου «Όσοι ζωντανοί» του Ίωνα Δραγούμη, στο όποιο ο ίδιος πρωταγωνιστούσε, περιγράφοντας τις εμπειρίες του από ένα ταξίδι του στην αιώνια καρδιά του Γένους, την Κωνσταντινούπολη. Αφού έζησε στα άκρα κάθε στιγμή της ζωής του, αφού ξύπνησε και οργάνωσε από την θέση του πρόξενου τους Έλληνες του Μοναστηρίου, των Σερρών, της Ανατολικής Ρωμυλίας, της Θράκης, της Κωνσταντινούπολης , των Δωδεκανήσων, της Ρωσίας, , αφού συμμετείχε ενεργά στον Μακεδονικό Αγώνα και τους Βαλκανικούς Πολέμους, αφού δεν εντάχθηκε πότε σε κόμμα ή καλούπι, αφού μόνη πυξίδα στην σκέψη, τον λόγο και την δράση του είχε αυτό που θεωρούσε δίκαιο και ωφέλιμο για την Ελλάδα, αφού έζησε μια ζωή ελεύθερος και ανένταχτος, πνίγηκε από τα μίση του Εθνικού Διχασμού και δολοφονήθηκε στις 31/7/1920 σε ηλικία μόλις 42 ετών. 42 χρόνια γεμάτα. Γεμάτα ζωή, πάθος, ρομαντισμό και Ελλάδα. Η ζωή του 100 χρόνια μετά μας δείχνει τον δρόμο.

 Λέει ο Δραγούμης  :

« -Αδύνατα πράγματα γυρεύεις;
-Τίποτα δεν είναι αδύνατο. Τα δυνατά απο τα αδύνατα τα ξεχωρίζει μια ψιλή-ψιλή γραμμή. Μα είμαστε τόσο….
κολλημένοι κάτω στα εύκολα, τόσο μουδιασμένοι, που δεν μπορούμε να πηδήξουμε από πάνω από την ψιλή γραμμή. Λίγο χρειάζεται περισσότερη δύναμη για να πηδήξουμε΄ εκείνο το λίγο μας λείπει, των περισσοτέρων. Από την ιδέα ως την πράξη δεν είναι παρά λίγη δύναμη , ένα μούδιασμα τα ξεχωρίζει.
  -Τι θα κάμης χωρίς τους άλλους;
 -Δεν περιμένω τίποτα από την πρωτοβουλία των άλλων και ξέρω πως πρέπει να κάνω πάντα εγώ όσα ήθελα να έκαναν οι άλλοι, και πώς πρέπει να κάνω τώρα εκείνο που συλλογίζομαι τώρα.
 -Χωρίς τους άλλους;
-Θα τους τραβήξω» ( Ιών Δραγούμης, ‘Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα’ )

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.