Ψυχή… βαθιά στο μίσος!

Γράφει ο Αγκιτάτορας,

Αναρωτιέσαι αν αξίζει να ασχολείσαι με μικρόψυχες δηλώσεις. Αν έχει νόημα να αναπαράγεις το μίσος που φωλιάζει στις ψυχές ορισμένων ανθρώπων. Κι απαντώ, επιβάλλεται!

Όχι για να προβληθούν λίγο παραπάνω άτομα που ήδη “ταλαιπωρούν” τον δημόσιο βίο με τις εμφυλιοπολεμικές, τις μηδενιστικές ή τις απάνθρωπες θέσεις τους αλλά επειδή αυτές οι συμπεριφορές και η γενικότερη νοοτροπία που αντιπροσωπεύουν πρέπει να ξεσκεπάζονται, να εκτίθενται στα μάτια της κοινωνίας όσο ακόμα αντιμετωπίζονται από την πλειοψηφία ως φαιδρές. Αλλιώς θα έρθει η ώρα που θα μετατραπούν σε κυρίαρχο ρεύμα σκέψης.

Όταν δεν μπορείς να ξεχωρίσεις την πολιτική αντιπαράθεση από τον σεβασμό του αποθανόντος. Όταν αδυνατείς να διαχωρίσεις την φιλοπατρία από την ανάγκη για επιβίωση. Όταν θεωρείς προσόν να απευθύνεσαι συστηματικά στον πολιτικό σου αντίπαλο με ανοίκειους προσωπικούς χαρακτηρισμούς. Όταν δικαιολογείς μέχρι και την επίθεση σε όποιον διαφωνεί μαζί σου και ψάχνεις υποτιμητικές εκφράσεις μέχρι και για την αναπηρία του άλλου.

Τότε δεν δικαιούμαστε να αδιαφορούμε και να χαρακτηρίζουμε απλά ως φαιδρές τέτοιες παρεμβάσεις επωνύμων συμπατριωτών μας που παριστάνουν τους γνήσιους εκφραστές της λαϊκής απογοήτευσης και οργής. Το απύθμενο μίσος τους που κρύβεται πίσω από ιδεολογήματα, δήθεν φιλολαϊκή ρητορική και μεγαλόστομες υποσχέσεις είναι το ισχυρότερο ναρκωτικό για την συνείδηση μιας κοινωνίας σε κρίση, όπως η ελληνική.

Παραδειγματική καταδίκη λοιπόν, επεξήγηση των κινήτρων, αποκάλυψη των στόχων τους. Αυτή η χώρα δεν αντέχει άλλο μίσος στην… ψυχή βαθιά… (Κώστα Καζάκο, Αφροδίτη Μάνου, Ζωή Κωνσταντοπούλου, Παύλο Πολάκη κλπ, κλπ…)