Πολιτική και βαρβαρότητα

Γράφει ο Δημοσθένης Δαββέτας Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικός αναλυτής

Ήρθε θεωρητικά το τέλος των διακοπών και η πολιτική τάξη της χώρας μας είναι έτοιμη για δράση. Όπως προαναγγέλλεται θα έχουμε πολλά θετικά μελλούμενα τα οποία και η κυβέρνηση ελπίζει να λειτουργήσουν ανακουφιστικά στον κόσμο.

Μένει να δούμε αν και πάλι το γνωστό λεξιλόγιο της αντιπολίτευσης όπως , «ψεύτες», κτλ που τώρα χρησιμοποιούνται θα ισχύσει πάλι. Αυτό το λεξιλόγιο απο οπου και να προέρχεται πρέπει να μην στηρίζεταιμονο σε τεχνητα βίαιη, χρήση μέσα και έξω από τη Βουλή αλλά και σε επίσημες ανακοινώσεις ή σε άρθρα, ή σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές αντιπαραθέσεις.

Πρέπει να στηρίζεται στην δημιουργική διάθεση συνεργασίας και ποιοτικής αντιπαράθεσης με στοχο το καλο της χώρας. Αλλιώς αν είναι η γνωστή ξύλινη πολιτική γλώσσα, τοτε οδηγεί σε διατήρηση του διχασμού των Ελλήνων και δίνει ένα χαρακτήρα Μίσους λειτουργώντας ως αποπροσανατολισμός στον κόσμο.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι αυτό το επιθετικό λεξιλόγιο είναι θέατρο, και όταν οι αντίπαλοι όταν βρίσκονται ιδιωτικώς χρησιμοποιούν πιο φιλικούς και εγκάρδιους τρόπους. Αυτό βέβαια δεν ίσχυε για βουλευτές της Χρυσής Αυγής οι οποίοι είχαν μετατρέψει την Βουλή σε γήπεδο.

Κοντολογίς όμως αυτό το λεξιλόγιο του μίσους εγκαθιδρύει μέσα από τη δύναμη της επανάληψης των λέξεων μία άσχημη και στείρα πολιτική πραγματικότητα. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι το «Μίσος» είναι ίδιον του ανθρώπου και ότι αν έχουμε εφεύρει τη δημοκρατία και τον πολιτισμό είναι για να ελέγξουμε αυτό το ανεξέλεγκτο φυσικό πάθος και να το μετατρέψουμε σε δημιουργικότητα.

Αυτό το «κοινωνικό συμβόλαιο» για να θυμηθώ εδώ τον Ρουσώ μας ξεχωρίζει από τα ζώα. Γι’ αυτό και όταν θυμώνουμε με κάποιον λέμε φράσεις όπως «βρε ζώο», ή «τι ζωώδες αυτό που έκανες», ή «σαν ζώο του επιτέθηκε», κτλ. Κι όμως υπάρχει διαφορά ως προς το «κακό» (κατά τη θεολογία) μίσος, μεταξύ ανθρώπων και ζώων. Το ζώο κάνει «κακό» είτε για να τραφεί, είτε για να σκοτώσει. Σκοτώνει όμως δείχνοντας αδιαφορία για την πράξη του.

Αντίθετα ο άνθρωπος ενδιαφέρεται να πράξει το κακό χρησιμοποιώντας το μίσος σαν αποτέλεσμα, σαν σκοπό. Βασανίζει, σκοτώνει, κάνει πολέμους από μίσος προς το διαφορετικό. Γιατί το κάνει; Γιατί τα πάθη παραμένουν ισχυρά μέσα του. Θα έλεγα μάλιστα πως αντιθέτως από ότι οι περισσότεροι νομίζουν αισθήματα όπως φόβος, αγανάκτηση, ζήλεια, θυμός, αγάπη, μίσος, είναι συχνά τα πραγματικά, τα πολύ καλά κρυμμενα και ανομολόγητα κριτήρια πολιτικών δράσεων από ό τι τα ευκόλως θεωρούμενα και μονίμως καταγγελλόμενα ως οικονομικά συμφέροντα.

Παρότι συχνά σε προσωπικές ή γενικές συζητήσεις ονειρευόμαστε μία θεσμική αντικειμενική οργάνωση, όταν έρχεται η ώρα των πολικών αποφάσεων τα πάθη του καθενός επηρεάζουν την αντικειμενική πραγματικότητα. Η «βαρβαρότητα» των παθών καλυμμένη από ένα συχνά δήθεν ιδεολογικό μανδύα τείνει να γίνει μόνιμη στην πολιτική σκηνή της χώρας μας.

Αν δεν αλλάξει (που δύσκολα το βλέπω) παρά τα όποια καλά γίνουν από την κυβέρνηση, θα έχουμε και πάλι έναν μαύρο χειμώνα, όπου,με το κλιμα των εκλογών σταδιακά να ανεβαίνει το θέατρο του μίσους θα γίνεται όλο και περισσότερο καθημερινότητα του μίσους και θα θεμελιώνει μία κοινωνία του μίσους για τους νέους, με ευθύνη συλλογική τόσο των πολιτικών όσο και του κόσμου.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.