Πίσω από τις λέξεις κρύβεται κάθε αλλαγή της λέξης του Συντάγματος;

Γράφει ο Αλέξανδρος Κριτσίκης, Δικηγόρος

Ο Αλέξης συναισθανόμενος την μεγάλη πτώση της δημοτικότητας του και της κυβέρνησης του σύμφωνα με τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις μετά ιδίως την συμφωνία των Πρεσπών και το βελούδινο όπως όλα δείχνουν διαζύγιο του με τον Πάνο επιχειρεί να μεταφέρει το πολιτικό παιχνίδι για άλλη μια φορά τεχνηέντως σε άλλο επίπεδο. Πλέον δείχνει πως γνωρίζει καλά πώς παίζεται το πολιτικό παιχνίδι! Επιχειρεί λοιπόν να μεταφέρει το πολιτικό παιχνίδι σε θεσμικό αυτή τη φορά επίπεδο και να απομακρυνθεί από το οικονομικό, που ως γνωστό τα τελευταία χρόνια των μνημονίων η οικονομία είναι αυτή που καθορίζει την πολιτική, ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο.

Ενδεικτικά στο παρόν άρθρο θα προσπαθήσω να αναφερθώ σε κάποια σημεία της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ. Το αξιοπερίεργο είναι ότι προσπαθεί να αλλάξει τις διατάξεις αυτές, που ο ίδιος επιδοκίμασε λίγα χρόνια πριν προσπαθώντας να αναρριχηθεί στην εξουσία όπως οι εθνικές εκλογές, που προκάλεσε το 2015 μη συναινώντας στην εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Προτείνει λοιπόν να μη διαλύεται το Κοινοβούλιο με αφορμή την αδυναμία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας με αυξημένη πλειοψηφία από το Κοινοβούλιο, όταν λίγα χρόνια πριν γνωρίζουμε όλοι τι ακριβώς έπραξε. Στη θέση της προτείνει μια τελείως δυσνόητη διαδικασία αντί να προτείνει λχ την άμεση εκλογή του ΠτΔ από τον λαό είτε την άμεση εκλογή μετά την Τρίτη άκαρπη ψηφοφορία. Ειρωνεία της τύχης ή σκόπιμη υστεροβουλία;

Αξιομνημόνευτη είναι και η εμμονή του ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα της συνταγματικής κατοχύρωσης του δημοψηφίσματος. Το κυβερνών κόμμα αν και εγκατέλειψε τις θέσεις αυτές το 2015 τώρα προσπαθεί να τις επαναφέρει δια της συνταγματικής αναθεώρησης όταν όλοι θυμόμαστε, ότι το περήφανο ΟΧΙ του δημοψηφίσματος το μετέτρεψε μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα σε ΝΑΙ! Περαιτέρω, παρατηρούμε ως προς το θέμα της θρησκευτικής ουδετερότητας για άλλη μια φορά μια «δημιουργική ασάφεια». Περιμένουμε με αγωνία να μας αποσαφηνίσει πως ακριβώς εννοεί ο Αλέξης τις σχέσεις εκκλησίας-κράτους και πως ακριβώς αντιλαμβάνεται την αναθεώρηση της σχετικής διάταξης ως προς τον φιλελεύθερο χαρακτήρα του κράτους. Τέλος, είναι νομίζω η ώρα να καθιερωθεί η θητεία 4 χρόνων της εκάστοτε κυβέρνησης αντί να ανοίγει η κουβέντα των εκλογών την επόμενη ακριβώς του πέρατος της εκλογικής διαδικασίας. Είναι δυνατόν μια κυβέρνηση να παράγει έργο, όταν δεν έχει μπροστά της έναν χρονικό ορίζοντα ρητά κατοχυρωμένο Συνταγματικά;

Ποιο είναι το ζητούμενο σε όλη αυτή τη διαδικασία; Πολύ απλά πρέπει να γίνει κατανοητό από όλα τα δημοκρατικά κόμματα και ιδίως από το κυβερνών, πως πρέπει να προσέλθουν στο τραπέζι της αναθεώρησης συναινετικά πέρα από ιδεοληψίες, συμπλέγματα, εμμονές και εξυπηρέτηση συμφερόντων. Ας καταλήξουν επιτέλους σε έναν συμβιβασμό, ειδάλλως θα είναι υπαίτιοι για την απώλεια άλλων 5 χρόνων με ότι αυτό συνεπάγεται για την ανάπτυξη της χώρας. Θα ενεργήσουν λοιπόν ώριμα και υπεύθυνα με κύριο στόχο τη συναίνεση ή θα έχουμε άλλη μια κενή και ανούσια αναθεώρηση;