Καταδικάζουμε την βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;
Γράφει ο Αγκιτάτορας,
Αποφάσισαν ο Φίλης με τον Ξυδάκη να θυμηθούν τον… “αντιεξουσιαστικό” εαυτό τους και να διαδήλωση συμπαράστασης προς την κρατούμενη Ηριάννα Β. Λ. Προφανώς και κανείς δεν μπορούσε να τους απαγορεύσει, ούτε να χαρακτηρίζει την εκεί παρουσία κάποιων πρώην ή νυν κυβερνητικών παραγόντων ως πρόκληση που δικαιολογεί την ρίψη νερών και καφέδων.
Βέβαια τι περίμεναν από τους “συντρόφους” τους; Προσχηματική συναίνεση κάτω από την ομπρέλα της κοινής διαμαρτυρίας; Τι πιο φυσικό με βάση τις συνήθεις πρακτικές τους να γιουχαριστούν ακόμη και να προπηλακιστούν. Η εξουσία βρίσκεται απέναντι τους, όποια μορφή κι αν έχει και η ταμπέλα της “κυβέρνησης κοινωνικής σωτηρίας” δεν πείθει πλέον τους πιο θερμούς υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ πόσο μάλλον τον αντιεξουσιαστικό χώρο.
Το λυπηρό της υπόθεσης είναι η ευκολία με την οποία βρίσκονται φωνές από το λεγόμενο ευρωπαϊκό, μεταρρυθμιστικό μέτωπο που μειδιούν, ενδόμυχα χαίρονται και αναζητούν δικαιολογίες για να ανεχθούν ακόμη και να επιβραβεύσουν αυτές τις συμπεριφορές.
Όταν ζητάς μετ’ επιτάσεως την καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται και καταγγέλλεις την Αριστερά για την υποκριτική στάση απέναντι σε τέτοια φαινόμενα, το να περιγράφεις αντίστοιχα γεγονότα με παρόμοιο τρόπο με αυτόν που κατέκρινες και να σου αρκεί η πολιτική διαφωνία για να αποδεχτείς ως φυσική συνέπεια την βία, τότε έχεις χάσει το παιχνίδι από τα αποδυτήρια.
Έχεις δώσει ισχυρό άλλοθι στο σκεπτικό του αντιπάλου και η τωρινή ανοχή σου θα αποδειχτεί μπούμερανγκ που θα σου επιστραφεί με πολλαπλή δύναμη…
Ερρικος Γραμματέας
Θέλω να σου είμαι ειλικρινής (όσο γίνεται): δεν στεναχωρέθηκα με τους καφέδες στους εθνοπατέρες (σε βλέπω σαν) Φίλη και Ξυδάκη (φιλελέρες). Αντίθετα, χάρηκα. Και ξες γιατί χάρηκα και μάλιστα χωρίς ενοχές, χωρίς να αισθάνομαι ότι είμαι σαν τους συντρόφους που χαίρονταν όταν γίνονταν κάτι ανάλογο μέχρι πριν από λίγο καιρό; Γιατί τους καφέδες και το ντου δεν τα υποκίνησα εγώ για (γ)ίδιον όφελος, όπως έκαναν εκείνοι (μετά υποκριτικά και με μισόλογα τα «καταδίκαζαν»). Οι καφέδες που έφαγαν στο κεφάλι έχουν ηθικούς αυτουργούς τους (γ)ίδιους. Τους έφαγαν από συντρόφους με τους οποίους βρίσκονται στην (γ)ίδια όχθη και τους οποίους μέχρι πορδότινος τους χρησιμοποιούσαν ως εκτελεστικό βραχίονα της ανοησίας τους.
Αυτό που γίνεται τώρα είναι όλοι εμείς, της απέναντι όχθης (δεν μ αρέσει ο διαχωρισμός αλλά είναι οι Φίληδες που ξέθαψαν τον Εμφύλιο και θυμήθηκαν και επέβαλαν τον Αρη – τη στιγμή που η τσογλαναρία που χρησιμοποιούσαν τον μόνο Αρη που ήξερε ήταν αυτός της Θεσσαλονίκης), απλά καθόμαστε και κοιτάμε τους χαζούς να πλακώνονται. Θα ήθελα πολύ να είχαν μυαλό. Δυστυχώς όμως δεν έχουν και δεν υπάρχει περίφτωση να βάλουν. Τουλάχιστον ας απολαύσουμε τις μάπες οι οποίες αν κατήλαβα καλά προϊόντος του κρόνου (αυτού που τρώει τα παιδιά του) θα πληθαίνουν.
Γενικώς Γραμματέας
Έχεις δίκιο στο ότι δεν το υποκινησσμε εμείς αλλά όλο αυτό αποτελεί μια “εμφύλια” διαμάχη υποκινουμενη από το απατηλο των υποσχέσεων τους. Κάθε φορά όμως που ανεχόμαστε μια πράξη βίας άθελα μας υποκινουμε την επόμενη επίθεση.
Επίσης και οι επιθέσεις κατά πολιτικών άλλων χώρων, για το σκεπτικό αυτών που τις κάνουν, πάλι από τον αποτυχημένο τρόπο διακυβέρνησης υποκινουνται. Ειναι κάπως υποκειμενική η κρίση εκτός κι αν αρχίσουμε να διεκδικούμε την μοναδική αλήθεια που δικαιολογεί τα πάντα.