Όπως οι Αθηναίοι τους Γερμανούς…
Γράφει ο Διονύσης Κ. Καραχάλιος, Δικηγόρος
Όπως κάθε αριστερός που σέβεται τον εαυτό του και τις διδαχές του Μαρξ και του Λένιν, έτσι και ο Αλέξης Τσίπρας θεωρεί πάντοτε το πεζοδρόμιο προνομιακό χώρο ανάδειξης αγωνιστικών αρετών, συντροφικής αλληλεγγύης και απόκτησης τίτλων τιμής στην διαχρονική πάλη για την ανατροπή του «κατεστημένου» και το όραμα της «λαϊκής» εξουσίας….
Οι μόνες «διακρίσεις» του, πριν φθάσει στην πρωθυπουργία, ήταν οι καταλήψεις του σχολείου του, οι πορείες προς την αμερικανική πρεσβεία, οι οδομαχίες με την, τότε, «φασιστική» αστυνομία και η συμμετοχή του στις ατελείωτης διάρκειας κομματικές εκδηλώσεις, όπου συντηρούνται, μονότονα και κουραστικά, οι μόνιμοι αναστεναγμοί για την απώλεια της εξουσίας από τον Ε.ΛΑ.Σ. και τον «Δημοκρατικό Στρατό», το άσβεστο μίσος κατά του καπιταλισμού και οι ονειρώξεις για την σοσιαλιστική επανάσταση που πλησιάζει…
Τελικά, ο Αλέξης Τσίπρας, με αυτά τα απλησίαστα «προσόντα» έγινε πρωθυπουργός, αφού μίλησε στην ψυχή της «γενιάς των 700 ευρώ» και υποσχέθηκε να κάνει τους Ευρωπαίους «να χορεύουν με τα δικά του νταούλια και ζουρνάδες», να καταργήσει τα μνημόνια «με ένα νόμο και ένα άρθρο», να εξαφανίσει το «απεχθές και επονείδιστο χρέος» και να δώσει στον λαό ό,τι δεν μπόρεσε να χαρεί, εξ αιτίας της συντριβής των κομμουνιστών στο Γράμμο και στο Βίτσι…
Σήμερα, που χάρη στον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, η γενιά των «700 ευρώ» έχει μεταμορφωθεί σε γενιά των «360 ευρώ», που ο πρωθυπουργός έχει υπογράψει παρακαλώντας το 3ο και πλέον δυσβάστακτο μνημόνιο, που το χρέος όλο και αυξάνεται και που ο Τσακαλώτος γονυπετής προσπαθεί να πείσει τους Ευρωπαίους να βοηθήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να μην χάσει την εξουσία, ο πρωθυπουργός μας εμφανίζει μια περίεργη νευρικότητα. Νευρικότητα μεγαλύτερη και από αυτήν του Τζανακόπουλου, που προσπαθεί, σε καθημερινή βάση, με φαιδρά επιχειρήματα και χονδροειδή επίδειξη εξυπναδισμού, να διαμορφώσει μια εντελώς πλασματική εικόνα απέραντης ευτυχίας, γαλήνης και αισιοδοξίας στο κυβερνητικό στρατόπεδο, η οποία έρχεται σε προφανή αντίθεση με την ωμή πραγματικότητα της αποτυχίας, της διάψευσης και της αγωνίας για το μέλλον…
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, ο πρωθυπουργός αποφάσισε το ταξίδι στην Λέσβο και στην …Μυτιλήνη ! Το μόνο καλό που φαίνεται να του έμεινε είναι ότι, έστω και δύσκολα, μάλλον θα έμαθε ότι πρόκειται για ένα νησί και όχι για δύο διαφορετικά… Όμως έμαθε και κάτι άλλο: Ότι, από εδώ και εμπρός θα είναι πολύ δύσκολο να βρει περιοχή της χώρας όπου θα μπορεί να ταξιδέψει χωρίς την συνοδεία 7 διμοιριών της άλλοτε «φασιστικής» αστυνομίας! Ότι ο λαός, για τον οποίο, μέχρι και πρόσφατα, με ασυγχώρητη αλαζονεία, έπαρση και θράσος, ρωτούσε «είδατε κανέναν να διαδηλώνει εναντίον μου;» άρχισε, έστω και πολύ αργά, να ξυπνά… Ότι μετά τον «ετερόκλητο όχλο», όπως αποκάλεσε με περισσή αναίδεια και ασέβεια τις εκατοντάδες χιλιάδων πολιτών, οι οποίοι έλαβαν μέρος στα συλλαλητήρια για την Μακεδονία, η χώρα αρχίζει να «πλημμυρίζει» από «ετερόκλητους όχλους», που στο μέλλον θα ενοχλούν όλο και περισσότερο την γαλήνη του Αλέξη Τσίπρα…
Και αν, τέλος, αποφασίσει να μάθει και λίγη ελληνική ιστορία, θα πληροφορηθεί ότι μόνον όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα, ο λαός είχε κλείσει πόρτες και παράθυρα, σε ένδειξη περιφρόνησης για τους κατακτητές… Όπως περίπου έκαναν οι κάτοικοι της Μυτιλήνης, στην επίσκεψη του πρωθυπουργού μας! Βλέπετε, γέμισε η χώρα «φασιστοειδή», που προβαίνουν σε « μη εποικοδομητικές κινητοποιήσεις» και διασαλεύουν την «έννομη τάξη» που, κάπως αργά, θυμήθηκε ο άλλοτε καταληψίας και η παρέα του…
