Όχι κι άλλοι… δήμαρχοι για την Αθήνα!

Γράφει ο Αγκιτάτορας,

Τους κούρασε η κεντρική πολιτική σκηνή; Θεωρούν την δημαρχία της πρωτεύουσας ένα ασφαλές καταφύγιο για να αποφύγουν την φθορά των δύσκολων κυβερνητικών αποφάσεων; Βλέπουν στον κορυφαίο αυτοδιοικητικό θώκο το σκαλοπάτι για το επόμενο μεγάλο βήμα;

Κάτι από όλα αυτά, ίσως και όλα μαζί με διαφορετική αναλογία για την κάθε περίπτωση. Αλλά 1,5 χρόνο πριν τις επόμενες δημοτικές εκλογές, αν όχι και περισσότερο αφού συζητιέται η παράταση αυτής της θητείας έως το φθινόπωρο του 2019, τέτοια πληθώρα ενδιαφερομένων για την θέση του αποχωρήσαντος κ. Καμίνη, δεν θυμάμαι να είχα ξαναδεί.

Δεν έφτανε ο χώρος της Κεντρδεξιάς, όπου δυο υποψήφιοι ήδη έστησαν μηχανισμό και προσβλέπουν στην κομματική στήριξη, ενώ άλλοι τόσοι αν όχι και περισσότεροι προβάλλονται από τα ΜΜΕ ή και αυτοπροβάλλονται ως εν δυνάμει ασχολούμενοι με την αυτοδιοίκηση, εσχάτως διευρύνθηκε η “αγάπη” για την Αθήνα και απέκτησε όψιμους “ερωτύλους” και στον χώρο της Κεντροαριστεράς.

Από την μια, ο Σταύρος Θεοδωράκης, με ένα προφίλ που προσομοιάζει με αυτό του αποχωρήσαντος δημάρχου, αλλά προς το παρόν δηλώνει ότι έχει ακόμη πολλά να κάνει με το Ποτάμι. Το… στέρεψε και το έφτασε στο 1% και στην απορρόφηση του από το Νέο ΠΑΣΟΚ (συγγνώμη το… Κίνημα Αλλαγής), τι άλλο απομένει να κάνει;

Από την άλλη, ο πρώην κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος Γαβριήλ Σακελλαρίδης και υποψήφιος για την δημαρχία το 2014, έλκετε από την κάθοδο του ως… ανεξάρτητος υποψήφιος. Σου λέει, που να απολογείσαι για τα πεπραγμένα της κυβέρνησης; Του διαφεύγει μάλλον ότι η δική του παρουσία συνδέεται με την περίοδο της… δημιουργικής ασάφειας που μας έφερε στο χείλος της χρεοκοπίας και τελικά στην αποδοχή ενός πολύ χειρότερου μνημονίου.

Όχι κι άλλοι δήμαρχοι για την πρωτεύουσα. Όχι κι άλλοι σωτήρες. Άνθρωποι με διοικητικές ικανότητες δεν υπάρχουν που να αφήσουν στην άκρη στην πολιτική παραφιλολογία και να ασχοληθούν με την εικόνα της πόλης, την ποιότητα ζωής, την καθαριότητα, την προβολή του πολιτισμού και της Ιστορίας της;