Ο πόνος που δεν κλαίει και δεν ουρλιάζει
Γράφει ο Γιάννης Κίτσος
Να δείτε καμιά φορά πως μπορούν εύκολα να δημιουργηθούν οι αλλοιώσεις στοιχείων και παρερμηνείες… και πολύ χοντρές μάλιστα! Πέφτει στα χέρια μου η πρόσφατη ανακοίνωση της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ) που παρουσιάζει για τον 11/2018 το ποσοστό ανεργίας να έχει μειωθεί στο 18,5%. Και λέω μέσα μου… ακόμη και με την στασιμότητα της οικονομίας, με την επικίνδυνη αύξηση του αριθμού των συνταξιούχων, το θλιβερό ποσοστό εκείνων των Ελλήνων εργαζομένων υψηλής μόρφωσης που έχουν μεταναστεύσει – υπολογίζονται πάνω από 500.000 – και συνεχίζουν να μεταναστεύουν, αλλά και το δυσάρεστο γεγονός για τα υψηλότερα ποσοστά ακούσιας μερικής απασχόλησης σε όλη την ΕΕ που κατέχει η χώρα μας – 70% περίπου εργάζονται με μερική απασχόληση σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της Eurostat -, κάτι δείχνει να βελτιώνεται – λέμε τώρα.
Η ψευδαίσθηση αυτή, όπως και κάθε άλλη στα χρόνια διακυβέρνησης Τσίπρα δεν κράτησε για πολύ. Την ίδια μέρα, λίγο αργότερα, τυχαία συναντώ τον φίλο μου και παλιό μου συμμαθητή, τον Μηνά. Ο Μηνάς εργάζεται με οκτάμηνη σύμβαση σε ένα δήμο. Άμα τελειώσει η σύμβαση του, τι θεωρείται μετά ο Μηνάς; Όπα, λέω, μέσα μου… υπολόγισα τους Έλληνες που έχουν μεταναστεύσει, τους συνταξιούχους και όσους ημιαπασχολούνται. Καλά τα βρήκα… Τους συμβασιούχους μικρής διάρκειας δεν τους σκέφτηκα καθόλου, όμως. Μήπως υπάρχει και κάτι άλλο που αλλοιώνει το παραπάνω ποσοστό εργαζομένων και δεν το έχω σκεφτεί; Δεν άργησε να μου φανερωθεί και αυτό. Ο φίλος μου ο Μιχάλης, εργαζόμενος σε ελληνική επιχείρηση και μάλιστα εισηγμένη στο ελληνικό χρηματιστήριο! Πως μου διέφυγε άραγε και αυτό; Ο Μιχάλης αν και δηλωμένος πλήρους απασχόλησης είναι απλήρωτος πέντε μήνες!
Για να το δούμε λίγο αυτό… αξίζει να ερευνηθεί. Με τα επίσημα επικαιροποιημένα στοιχεία που περιλαμβάνονται στο apografi.gov.gr, τον 12/2017 ο αριθμός των συμβασιούχων, των εργαζομένων με συμβάσεις έργου και των ωρομισθίων που απασχολούνται εκτός ΝΠΙΔ ήταν 75.810, τον 01/ 2018 ήταν 79.343, τον 02/2018 81.440 και τον 03/2018 84.434. Αυξάνεστε και πληθύνεστε… Μικρή αύξηση σημειώνεται και στους συμβασιούχους που απασχολούνται σε ΝΠΙΔ. Τον 12/ 2017 ήταν 12.869, τον 01/2018 13.131, τον 02/2018 13.464 και τον 03/2018 13.831. Σε αυτό δεν αναλύω το κατά πόσο όλοι αυτοί οι συμβασιούχοι πληρώνονται στην ώρα τους. Λογικά και σύμφωνα με τις ανακοινώσεις Τσίπρα για προσλήψεις αλλά και επερχόμενες δημοτικές και εθνικές εκλογές ενδεχομένως να ξεπεράσουμε τους 100.000!!! Όλοι αυτοί οι εργαζόμενοι όταν λήξουν οι συμβάσεις τους τι θα γίνουν;;;
Επίσης, κατάφερα να βρω κάποια στοιχεία για τους εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα που είναι απλήρωτοι από ένα έως δεκαπέντε μήνες! Σύμφωνα με πληροφορίες που βρίσκονται στο βιβλίο των κ.κ. Σάββα Ρομπόλη και Βασίλη Μπέτση με τίτλο «Η Οδύσσεια του Ασφαλιστικού» και που εκδόθηκε το 2016, ο αριθμός αυτός ανέρχεται σε 900.000 εργαζόμενους. Το 2017 μελέτη του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου της Αθήνας έρχεται να επιβεβαιώσει το φαινόμενο αυτό και να το αναδείξει ως το σημαντικότερο πρόβλημα που ανακύπτει στην εργασία των μελών του και εργαζομένων – το ποσοστό των εργαζομένων που λαμβάνει το μισθό εκτός της προκαθορισμένης από το νόμο ή τη σύμβαση εργασίας ημέρα, έστω και κατά μία ημέρα, είναι πάνω από τους μισούς. Να συμπεριλάβω εδώ και το ότι σύμφωνα με την Ομοσπονδία των Νοσοκομειακών γιατρών (ΟΕΝΓΕ) αυξάνονται οι απλήρωτες εφημερίες στα νοσοκομεία και οι απλήρωτοι επικουρικοί γιατροί.
Θα μπορούσε ο αριθμός αυτός από το 2017 μέχρι σήμερα να έχει μειωθεί; Ενδεχομένως… αλλά αυτό θα προϋπέθετε επιστροφή στην ομαλή χρηματοδότηση της αγοράς από το τραπεζικό σύστημα. Για να γίνω κατανοητός, η πλειοψηφία των επιχειρήσεων στον ιδιωτικό τομέα που καθυστερούν να πληρώσουν τους εργαζομένους τους δεν το κάνουν φυσικά με κάποιο δόλο. Προσπαθούν με την καθυστέρηση αυτή να καλύψουν άτυπα και με παράδοξο τρόπο το κενό των αναγκαίων για την λειτουργία τους κεφαλαίων κίνησης τα οποία, όμως, ακόμη και σήμερα, μετά από σχεδόν 10 έτη κρίσης, δεν μπορεί να τους χρηματοδοτήσει το τραπεζικό σύστημα. Από την εποχή χρήσης μεταχρονολογημένων επιταγών – άλλο παράδοξο και αυτό! – περάσαμε σε αυτή της χρήσης μεταχρονολογημένων πληρωμών εργαζομένων. Αν κρίνω, λοιπόν, από το αδύναμο ακόμα τραπεζικό σύστημα, μάλλον αυξάνεται ο αριθμός αυτός… να φανταστώ, το ίδιο και οι καθυστερήσεις στην πληρωμή τους. Όλοι αυτοί οι εργαζόμενοι αν δεν εξυγιανθούν άμεσα οι τράπεζες για πόσο ακόμα θα αντέξουν οι επιχειρήσεις να τους απασχολούν και εκείνοι να εργάζονται απλήρωτοι;;;
Από την έρευνα μου αυτή ανακάλυψα, όμως, και κάτι ακόμα. Σύμφωνα με την Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδος, το 2017 υπήρχαν περίπου 200.000 εργαζόμενοι σε μεγάλες εταιρίες οι οποίες αντικαθιστούν μέρος της μισθοδοσίας τους με διατακτικές γευμάτων και σούπερ μάρκετ. Που το κακό, θα ρωτήσει κανείς. Αν αυτό αφορά μέρος των αποδοχών τους, ας πούμε ότι δεν δημιουργεί μεγάλο θέμα. Αν αυτό όμως αφορά το σύνολο των αποδοχών τους, τότε το πρόβλημα είναι τεράστιο. Αντιλαμβάνεστε πιστεύω γιατί. Να μην πω, δε, τι καθεστώς μου φέρνει στο μυαλό, μπορείτε να καταλάβετε…
Οι ελεύθεροι επαγγελματίες και επιχειρηματίες που έχουν σταματήσει τις δραστηριότητες τους εκλαμβάνονται στον αριθμό των ανέργων; Όχι βέβαια! Αν το ψάξει σε μεγαλύτερο βάθος κανείς ενδεχομένως να ανακαλύψει και άλλες παραμέτρους που δεν εκλαμβάνουν κατά τη μέτρηση τους τα αλλοιωμένα ποσοστά ανεργίας.
Όπως και να έχει το βασικό ερώτημα είναι το εξής: Πονάει ο μεγάλος αριθμός αυτών των εργαζομένων; Βεβαίως και πονάει και πάρα πολύ μάλιστα! Πονάει όπως και κάθε άλλος που δυσκολεύεται ή αδυνατεί να καλύψει τις βασικές ανάγκες, δικές του και της οικογένειας του! Κλαίει και ουρλιάζει; Όχι, γιατί η πλειοψηφία τους αποτελείται από αξιοπρεπής και οικογενειάρχες ανθρώπους που το μόνο που επιζητούν είναι η επαγγελματική τους εξέλιξη και βεβαίως ένα καλύτερο μέλλον για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Υπομένει… Όλοι αυτοί λογίζονται ως εργαζόμενοι από το καθεστώς Τσίπρα; Όχι μόνο λογίζονται αλλά το καθεστώς επαίρεται και πανηγυρίζει με τον πόνο τους αυτόν. Ο πόνος αυτός, βλέπετε, τους εξυπηρετεί στα προπαγανδιστικά τους σχέδια να παρουσιάζουν μειωμένα ποσοστά ανεργίας.
Ο πόνος που δεν κλαίει και δεν ουρλιάζει είναι μεν αξιοπρεπής αλλά για πόσο ακόμα θα υπομένει και δεν θα αντιστέκεται στην καθεστωτική βαρβαρότητα, κοροϊδία και ψεύδος;;; Και αν οι πολίτες μισούν και περιφρονούν τον πρωθυπουργό τους, επειδή αυτός τους ρίχνει με βία, εκβιασμούς και δημεύσεις στην φτώχεια, ενώ επιχειρεί δολίως και ψευδώς άλλα να παρουσιάσει, τότε θα ήταν καλύτερο να παραιτηθεί από τον θώκο του. Ας ευχηθούμε να το πράξει άμεσα αυτό… αρκετά υπέστην!