Ο “διαφωτισμένος” Μόσιαλος

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Κάποια στιγμή σε αυτό τον τόπο, θα πρέπει να αποφασίσουμε τι θέλουμε. Ειδικά όσοι παριστάνουν τους διαφωτισμένους, ευξευγενισμένους κι απολύτως ορθολογιστές της πολιτικής και κοινωνικής ζωής μας. Ο θεωρητικά δεδομένος σεβασμός σε όλες τις θρησκευτικές δοξασίες, στο βαθμό που οι προτροπές του δεν αντίκεινται στο νομικό μας πλαίσιο, ήρθε να ενισχυθεί με τον αντιρατσιστικό νόμο, που παρά τις κατά τη γνώμη μου, ασάφειες για τον τρόπο που καταλογίζουμε ευθύνη σε κάποια λεγόμενα και το πως ατομικά λειτουργούν σε ψυχολογικό επίπεδο, ήρθε να κατοχυρώσει με ακόμη πιο εμφατικό τρόπο τη αντίθεση στη ρητορική μίσους και διαχωρισμού, να μας προστατεύσει από κάθε μορφή ταλιμπανισμού, σκοταδιστικού ή “διαφωτισμένου”. 

Μα θα μου πείτε, η σάτιρα δεν πρέπει να προστατεύεται, για να μη φθάσουμε σε φαινόμενα τύπου Charlie Hebdo; Προφανώς και οφείλουμε να προασπίσουμε εξίσου το δικαίωμα στην καλλιτεχνική δημιουργία. Μόνο που αυτό απέχει από το ζήτημα που άνοιξε η ανάρτηση του Ηλία Μόσιαλου. Ένας καταξιωμένος επιστήμονας διαθέτει τεράστια φαρέτρα επιχειρημάτων για να επιχειρηματολογήσει και να πείσει τους πολίτες για την ορθότητα των ερευνών του. Δεν είναι κωμικός, και δεν έχει ανάγκη, ούτε καν αφορά το δημόσιο λόγο του, τα θρησκευτικά του πιστεύω. Πολύ δε περισσότερο, δεν έχει ανάγκη από διαδικτυακές αστειότητες για να δώσει βάθος ή απλότητα στις ιατρικές εξηγήσεις του.

Ο Μόσιαλος είναι εξαιρετικός στο αντικείμενο του, με ευφράδεια λόγου και καλή γνώση των ελληνικών. Φυσικά και γνωρίζει ότι δεν προσφέρει κάτι η γελοιογραφία που ανάρτησε. Ίσα, ίσα που σε μια κρίσιμη περίοδο που με την παρουσία του συνεισέφερε θετικά στην πρόοδο του εμβολιασμού, το άνοιγμα μιας… θεολογικής συζήτησης θα ήταν από αποπροσανατολιστικό έως διχαστικό. Γιατί λοιπόν, να χρησιμοποιήσει ένα τόσο διφορούμενο μέσο πειθούς;

Γιατί αποτελεί κι ο ίδιος συστατικό μιας μερίδας αυτοαποκαλούμενων εκσυγχρονιστών, που δεν φτάνει να θεωρούν  και να χαρακτηρίζουν οτιδήποτε παραδοσιακό ως αναχρονιστικό. Νιώθουν ταγμένοι στο διαφωτισμό της κοινωνίας, στην αφύπνιση των “κοιμισμένων” συνειδήσεων, στην υποχρεωτική υπέρβαση “παρωχημένων” αντιλήψεων. Και μπροστά σε αυτό τον “γιγάντιο” σκοπό δεν φείδονται μεθοδολογίας. Ακόμη κι ο χλευασμός, η υποτίμηση, η ασέβεια, επιτρέπεται.

Θα πρέπει όλοι οι υπόλοιποι, οι “αμόρφωτοι” να τους χρωστούν χάρη που νοιάζονται για τη νοητική τους ανύψωση, να ακούνε με προσοχή τις προτροπές τους, να μην αντιδρούν όταν τους μειώνουν. Είναι για το καλό τους. Βέβαια, πρόκειται για τους ίδιους που έχουν κάνει την πολιτική ορθότητα και το δικαιωματισμό, καταναγκαστική, μηδενιστική εμμονή. Αλλά αυτό είναι μέρος της εκσυγχρονιστικής ατζέντας. Τι κι αν η γενικότερη στάση έρχεται σε αντίθεση με όλα τα προαναφερθέντα. Πάνω απ’ όλα ο “διαφωτισμός”!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.