Ναρκοπέδια: Οι αλάνες της φρίκης και του θανάτου!
Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
15 Ιανουαρίου 1997, Αγκόλα, Κεντρική Αφρική.
Μια πανέμορφη νέα γυναίκα, απ’ τις διασημότερες γυναίκες του κόσμου – η Νταϊάνα – βρίσκεται στην Αγκόλα, όπου μαίνεται ο 16ετής εμφύλιος, ”για να δανείσει τα φτερά της” στη διεθνή σταυροφορία (επικυρωμένη από 855.000 υπογραφές) για την εξάλειψη των ναρκών κατά προσωπικού (ναρκών που στοχεύουν πεζούς, όχι αντιαρματικές που στοχεύουν οχήματα).
Οι μικρές συσπάσεις στα τεντωμένα χαρακτηριστικά του προσώπου της δείχνουν ελάχιστα την εσωτερική ταραχή και τον φόβο που πασχίζει να κρύψει πίσω απ’ το αφοπλιστικό της χαμόγελο, καθώς δίνουν ”μάχη” για ένα της πλάνο οι φωτογράφοι και οπερατέρ την ώρα που διασχίζει ευθυτενής και αποφασισμένη το ενεργό ναρκοπέδιο Χουάμπο, σ’ ένα υψίπεδο κοντά στην ομώνυμη πόλη.
”… Ήταν πολύ ταραγμένη και νευρική. Ήταν πεπεισμένη ότι θα σκοτωνόταν στο ναρκοπέδιο, επειδή δεν είχαν ”καθαρίσει” τελείως την περιοχή από νάρκες κατά προσωπικού. Με καλούσε συνεχώς στο τηλέφωνο και μου έλεγε ότι φοβόταν για τη ζωή της…
– Προσευχήσου για μένα, έλεγε και ξανάλεγε σε κατάσταση υστερίας…”, αφηγείται συγκινημένη η φίλη της Νταϊάνα Σιμόν Σίμονς, στο βιβλίο της ” Diana The Last Word”.
Ωστόσο η 36χρονη πριγκίπισσα της Αγγλίας νίκησε τον φόβο της και περπάτησε σε ενεργό ναρκοπέδιο στην προσπάθειά της να ευαισθητοποιήσει τα κράτη της Υφηλίου για τα αμέτρητα σκοτωμένα ή ακρωτηριασμένα παιδιά, που πήγαιναν να παίξουν ανέμελα στις αλάνες κι ανατινάζονταν σε κάθε πάτημα νάρκης παρατημένης στα ναρκοπέδια της φρίκης και του θανάτου.
– Έτρεμε αλλά δεν ήθελε να το δείξει, είπαν οι ειδικοί της οργάνωσης κατά των ναρκών που τη συνόδευαν στη διάσημη ”βόλτα” της στο ναρκοπέδιο Χουάμπο μαζί με τους άντρες της ασφάλειάς της. Έτρεμε γιατί ρίσκαρε τη ζωή της, για να περάσει το μήνυμα της καταδίκης της σποράς των ναρκών στον κόσμο…
Γι’ αυτό στεκόταν ευθυτενής και χαμογελαστή στον φακό φορώντας το ειδικό κράνος και το γιλέκο των πυροτεχνουργών της ”Halo Trust” πάνω απ’ το λευκό της πουκάμισο με το σήμα του Ερυθρού Σταυρού. Γι’ αυτό επιστράτευσε όλο το θάρρος της και στάθηκε πάνω από έναν πυροτεχνουργό, καθώς σκάλιζε το έδαφος γύρω από μια νάρκη.
Γι’ αυτό πυροδότησε με φευγαλέο χαμόγελο μια ελεγχόμενη έκρηξη κι ύστερα έβγαλε λόγο για την αναγκαιότητα της εξάλειψης των ναρκών κατά προσωπικού. Είχε στα μάτια της αποτυπωμένη την εικόνα των αναρίθμητων σκοτωμένων και ακρωτηριασμένων παιδιών, την ώρα που έπαιζαν ανέμελα πριν τα ανατινάξει η νάρκη…
– Αν κάποια στιγμή αμφιβάλεις για το πού πατάς, κάτσε ακίνητη και κάνε μας νόημα. Αν ακούσεις μια μη ελεγχόμενη έκρηξη, βεβαιώσου ότι είσαι καλά και κάνε μας νόημα. Αν μια έκρηξη σε πετάξει μακριά, μείνε ακίνητη και θα έρθουμε να σε πάρουμε…, της είπαν οι ειδικοί που τη συνόδευαν κι εκείνη υπάκουσε στις συμβουλές τους με μάρτυρες όλους εμάς, που τη βλέπαμε απ’ τους τηλεοπτικούς δέκτες μας με κομμένη την ανάσα αποδεχόμενοι μ’ ένα σκίρτημα το σωτήριο μήνυμα.
Ένα μήνυμα προτροπής στη διεθνή κοινή γνώμη για απαγόρευση της χρήσης, μεταφοράς, αποθήκευσης και παραγωγής ναρκών, γιατί αυτές έχουν τραγικές επιπτώσεις στον άνθρωπο. Τραγικές επιπτώσεις στην ανθρωπότητα, αφού στιγματίζουν βάναυσα και ανεπανόρθωτα τον πολιτισμό της.
Το μήνυμα της Νταϊάνας ελήφθη και κατοχυρώθηκε με Συνθήκη. Με τη Συνθήκη της Οτάβα του Καναδά (1999), όπου υπογράφηκε η πλήρης απαγόρευση των ναρκών κατά προσωπικού. Τη Συνθήκη που συνυπέγραψε και η Ελλάδα μαζί με άλλες 145 χώρες.
Και να φανταστεί κανείς ότι κάποιοι της ακροδεξιάς (Χρυσή Αυγή και παρυφές της) ομνύουν στις μέρες μας στη χρησιμότητα των ναρκών και υποστηρίζουν θερμά την ενεργοποίηση των ναρκοπεδίων, με αφορμή το μεταναστευτικό και τα γεγονότα στον Έβρο (ένα απ’ τα φονικότερα ναρκοπέδια του παρελθόντος, που άρχισε να αποναρκοθετείται το 2003 – σε εφαρμογή της Συνθήκης της Οτάβα – με καταληκτικό όριο το 2014)…
Λες και ο Έβρος και η Θράκη ολόκληρη απαιτούν θυσίες ανθρώπων (πολλώ μάλλον παιδιών), προσφύγων και μεταναστών για να κρατήσουν την ελληνικότητά τους, να διαφυλάξουν την ακεραιότητα των συνόρων και της κοινωνίας τους…
Έχουμε, δυστυχώς, μακρά και πικρή εμπειρία απ’ τη… χρησιμότητα των πιο φονικών ναρκοπεδίων διεθνώς, που αρχίζουν απ’ την Αφρική (Αγκόλα, Ναμίμπια, Ρουάντα, Μοζαμβίκη, Σομαλία, Σιέρα Λεόνε), επεκτείνονται στην Ασία [Καμπότζη, Βιετνάμ λόγω πολέμου (1970-75)] και καταλήγουν σ’ αυτά της Κεντρικής, Ανατολικής και Νότιας Ευρώπης.
Στα τελευταία συγκαταλέγονται τα ναρκοπέδια της Τουρκίας (στους νόμους Άγρι, Μπίγκιολ, Αρνταχάν , Μπάτμαν, Μπίτλις , Ντιγιαρμπακίρ, Γκαζιάντεπ, Χακκάρι, Χατάι, Ίγδιρ, Κάρς Μάρντιν, Σίιρτ, Σανλιούρφα, Σιρνάκ, Τούντζελι και Βαν, όπου υπολογίζεται πως υπάρχουν ακόμα θαμμένες 1.003.943 νάρκες) και της Ελλάδας Ελληνοβουλγαρικά σύνορα, Πίνδο, Γράμμο, Βίτσι (απομεινάρια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και του Εμφύλιου) και Έβρο.
Στο ιστορικό ποτάμι της Θράκης (που πήρε το όνομά του από τον γιο του βασιλιά της Θράκης Κάσσανδρου και αποτελεί το ΒΑ οριο-σύνορό μας με την Τουρκία) είχαμε μέχρι πρότινος (-2014) ένα απ’ τα φονικότερα ναρκοπέδια που εξυπηρετούσε αμυντικούς σκοπούς – λόγω γειτνίασης με την Τουρκία.
Της Τουρκίας που, παρεμπιπτόντως, έχει ”φυτέψει” νάρκες σ’ όλο το μήκος του τείχους το οποίο έχτισε στα ΒΑ σύνορά της με τη Συρία, κάτι που είχαμε κάνει κι εμείς στον Έβρο παλιά για λόγους προστασίας από εκείνην, αλλά και για λαθρομεταναστευτικούς, με σκοπό την αποτροπή της εισόδου μεταναστών και προσφύγων από κρυφές πυλίδες εισόδου που άνοιγαν μέχρι τώρα οι διακινητές.
Παίρνοντας αφορμή απ’ τις προκλήσεις της μετανάστευσης στη χώρα μας και την χειραγώγηση του μεταναστευτικού στρατού απ’ τους Τούρκους με σκοπό την παραβίαση των συνόρων μας, άρχισαν να ακούγονται όλο και πιο δυνατά – όπως προείπα – κάποιες ακραίες φωνές.
Φωνές που ζητούν την αναβίωση της χειρότερης περιόδου του ναρκοπεδίου της ελληνοτουρκικής μεθορίου, που είχε σαν αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους αμέτρητοι άνθρωποι (γιατί οι μετανάστες κι οι πρόσφυγες άνθρωποι είναι) στην προσπάθειά τους να περάσουν παράνομα απ’ περάσματα θανάτου στον Έβρο.
Κάτι τέτοιο είναι άκρως παράλογο και εγκληματικό, εκτιμώ, για να επαναληφθεί ελαφρά τη καρδία, αφ ης στιγμής υπάρχουν λογικότεροι και εξίσου αποτελεσματικοί τρόποι για να αντιμετωπιστεί η επικίνδυνη για την εθνική μας ασφάλεια ”εισβολή” των χειραγωγούμενων από την Τουρκία λαθρομεταναστών και προσφύγων.
Φτάνουν οι χιλιάδες νεκροί που πότισαν με το αίμα τους τα ναρκοπέδια της Ελλάδας σε πόλεμο και ειρήνη, στην προσπάθειά τους να υπερασπιστούν την ελευθερία ή να κυνηγήσουν το όνειρο μιας καλύτερης ζωής. Ας μη φορτώσουμε τις συνειδήσεις μας και με επιπλέον βάρη. Ο φράχτης στον Έβρο, αν τελειοποιηθεί και επεκταθεί κατά μήκος της δυτικής όχθης του, θα μας διασφαλίσει απ’ τα χειρότερα.
Παράλληλα όμως θα χρειαστεί να θεσμοθετήσουμε άμεσα έναν τρόπο βοήθειας των ανθρώπων που πέφτουν θύματα του μεταναστευτικού φαύλου κύκλου και γίνονται – άθελά τους – όργανα της ανθελληνικής τουρκικής προπαγάνδας σε βάρος μας, στην προσπάθειά τους να μεταβούν – μέσω Ελλάδας – στην Κεντρική Ευρώπη.
Οι αλάνες του Έβρου πρέπει να γεμίσουν από ζωή, απ’ τις φωνές των παιδιών του κατοίκου του Έβρου κι όχι απ’ τις οιμωγές των ακρωτηριασμένων μεταναστών οι οποίοι πέφτουν θύματα των καταραμένων ναρκών, των παγίδων θανάτου που μένουν θαμμένες στο έδαφος για να ανατιναχτούν στον αέρα μαζί τους στο τελευταίο βήμα τους απ’ τη ζωή προς τον θάνατο…
