Ναι μεν αλλά
Γράφει ο Δημήτρης Μαρκόπουλος, Δημοσιογράφος
Μη γελιόμαστε. Μην έχουμε αυταπάτες. Ο πολιτικός αγώνας που έρχεται θα είναι μακρύς και δύσκολος. Σκληρός και πολωμένος.
Όλοι σαφώς θέλουμε να δούμε έναν ΣΥΡΙΖΑ να πνίγεται στα λάθη και τις παραλείψεις του. Να ηττάται στρατηγικά για τον λαϊκισμό του. Για την επένδυση στο ψέμα και τη λάσπη.
Ποιος δεν θέλει να δει από τον ευρύτερο αστικό, κεντροαριστερά προοδευτικό και μεταρρυθμιστικό χώρο έως τις παρυφές της ελληνικής σοβαρής Δεξιάς την ήττα όσων διχάζουν; Όσων βουλιάζουν τη χώρα ημέρα με την ημέρα; Όσων εξακολουθούν και κάνουν ζημιές.
Όμως καλό είναι μετά και την εφετινή ΔΕΘ να κοιτάξουμε κατάματα την αλήθεια.
Για να υπάρξει στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ οφείλουμε να πάμε όλοι μαζί. Να αφήσουμε τα μισόλογα, να ενωθούμε, να παρακάμψουμε αυτό το «ναι μεν, αλλά» και να σοβαρευτούμε.
Να καταγγείλουμε τους Αντώναρους και τις Παπακώστες που όλο καραμανλικοί δηλώνουν, όμως καμία σχέση δεν έχουν με το μέτρο και τη δωρικότητα του Καραμανλή. Με την πραγματική κι όχι τη «ντεμέκ» – για να θυμηθούμε τον βορειοελλαδίτικο όρο – παρακαταθήκη του.
Πρέπει να μονιάσουμε και να προτάξουμε την ευθύνη απέναντι στη χώρα και τα παιδιά μας. Πρέπει να ταχθούμε ολόψυχα στον ίδιο αγώνα κι όχι σε άλλους παράλληλους κι ατομικούς.
Αφορμή για αυτό το σχόλιο έδωσε η παρέμβαση των δύο πρώην πρωθυπουργών στην πρόσφατη ομιλία Μητσοτάκη στη ΔΕΘ. Η εικόνα ενότητας που έδωσαν και οι δύο ήταν το ζητούμενο. Ήταν αυτό που όφειλαν στον κόσμο της Νέας Δημοκρατίας. Μια εικόνα όμως που οφείλουν να υιοθετήσουν και τα πιο κάτω από αυτούς στελέχη.
Με το να ενώνουν οι ηγέτες και να μην ακολουθούν οι νεοδημοκράτες, είναι σαν να υποσκάπτουμε τα θεμέλια του σπιτιού που οι ίδιοι κατοικούμε. Σαν να πριονίζουμε το κλαδί στο οποίο καθόμαστε. Σαν να δίνουμε χείρα βοηθείας στον εχθρό.
Στη μάχη λοιπόν που έρχεται αγαπητοί φίλοι δεν χωράνε «ναι μεν …αλλά». Χωράει ολομέτωπος αγώνας, καθαρά λόγια και συμπόρευση. Ενότητα και μόχθος. Κάθετι άλλο βοηθά άλλες κατευθύνσεις, άλλες πολιτικές κι εντέλει άλλες επιδιώξεις. Προσωπικές. Όχι συλλογικές.
