Μόνο ΠΑΣΟΚ ή υπάρχει και κάτι άλλο;

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

Ολοκληρώθηκε ο πρώτος γύρος των εκλογών για την ανάδειξη ηγεσίας στον… ανώνυμο νέο φορέα της Κεντροαριστεράς και τι ακριβώς καταλάβαμε; Ότι χωρίς έμπειρο κομματικό μηχανισμό είσαι χαμένος από χέρι κι ότι ο σπόρος της… Αντεργουντικής στρατηγικής του Πόντα βρήκε θέση στην ψυχή λίγο περισσότερων από χιλίων συμπολιτών μας!

Κατά τα άλλα, “Μόνο ΠΑΣΟΚ. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο” όπως διατείνεται εδώ και χρόνια ο γνωστός φανατικός οπαδός του Κινήματος! Ποιο φιλελεύθερο Κέντρο και ποια αντισυμβατική προοπτική; Οι κατακερματισμένες, θνησιγενείς εναλλακτικές υποψηφιοτήτες πνίγηκαν στα κύματα της αιώνιας αντιπαράθεσης του παραδοσιακού με το εκσυγχρονιστικό στρατόπεδο του ΠΑΣΟΚ αλλά και στις ανούσιες προσωποπαγείς καμπάνιες που δεν ενέπνευσαν ούτε έπεισαν τους λιγότερο κομματικοποιημένους να κινητοποιηθούν.

Όποιος κι αν εκλεγεί τελικά, πέρα από τις επιμέρους διαφορές και το προσωπικό χρώμα που μπορεί να δώσει, η επιτυχία του νέου εγχειρήματος θα κριθεί από τις πρωτοβουλίες ενότητας, την διαχείριση των προσωπικοτήτων και τις ιδρυτικές θέσεις που θα προκύψουν. Ναι, η Φώφη εκπροσωπεί τον νεποτισμό και δεν έχει επιδείξει στιβαρά ηγετικά χαρακτηριστικά. Κι ο Ανδρουλάκης όμως παρά το νεανικό προφίλ του παραμένει γνήσιο κομματικό τέκνο και φορέας μέρους των ιδίων παθογενειών για μεγάλο μέρος της κοινωνίας.

Η πρώτη λογικά, κι εφόσον λειτουργήσει το ένστικτο της επιβίωσης, θα προσπαθήσει να αξιοποιήσει την εμπειρία της να αποδειχτεί διαλλακτική και να μοιράσει αναλογικά την τράπουλα. Ο δεύτερος οφείλει εφόσον επικρατήσει να αξιοποιήσει το ηλικιακό πλεονέκτημα και την μη κυβερνητική εμπλοκή του στήνοντας ένα δομικά νέο κόμμα που θα προσδιορίζεται ως διακριτή πρόταση για την μεταμνημονιακή εποχή.

Πόσο θα πρέπει να ανησυχούν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ από τις εξελίξεις και ποιον από τους δύο θα αντιμετωπίσει τις ισχυρότερες εκλογικές πιέσεις; Η απάντηση δεν είναι τόσο προφανής και η επιλογή ηγεσίας θα παίξει σημαντικό ρόλο αλλά πιθανότατα όχι τον πιο καταλυτικό. Όπως η ιδιαίτερη φυσιογνωμία του Τσίπρα επέδρασε στην ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ αλλά η εκτόξευση του ήταν έργο των ευρύτερων κοινωνικών διεργασιών και της ανάγκης αντιμνημονιακής έκφρασης για την αριστερόστροφη πλειοψηφία των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ.

Η Γεννηματά, και λόγω ονόματος, μάλλον διαθέτει καλύτερη πρόσβαση σε αυτό το κοινό (όχι βέβαια ότι θα μετακινηθούν άμεσα και μαζικά από τον κεντρικό φορέα εξουσίας που αυτή την στιγμή τον εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ) από τον πιο φρέσκο αλλά στιγματισμένο ως Βενιζελικό αντίπαλο της, στον οποίο δεν ταιριάζει ο ρόλος του αντι-Τσίπρα που κάποιοι με ευκολία του δίνουν. Ούτε ως ιδιοσυγκρασία, ούτε ως επικοινωνιακή στρατηγική οι δυο άνδρες διαθέτουν κοινά στοιχεία ώστε να προσεγγίσουν το παραδοσιακό, παλαιοκομματικό Πασοκικό ακροατήριο.

Κι η ΝΔ τι έχει να περιμένει από την επόμενη μέρα της Κεντροαριστεράς; Ο Ανδρουλάκης με τον μεταρρυθμιστικό του λόγο μπορεί, υπό συνθήκες, να γοητεύσει ένα μέρος όσων το τελευταίο διάστημα βρήκαν ελκυστική την ρητορική του Μητσοτάκη. Όμως και σε περίπτωση εκλογής της Φώφης η επανάκαμψη κάποιων εξ αυτών στην κοίτη τους θα εξαρτηθεί από την δυνατότητα να αρθρωθεί αξιόπιστη επιχειρηματολογία με Ευρωπαϊκό προσανατολισμό και αρκούντως φιλελεύθερη οικονομική συλλογιστική.

Τα βήματα μετά την εκλογική διαδικασία είναι πιο σημαντικά κι από το ίδιο το αποτέλεσμα. Ανεξάρτητα από τις προσδοκίες για διεισδυτικότητα προς την μια ή την άλλη κατεύθυνση, αν η όλη προσπάθεια εξαντληθεί στην αναστήλωση του ΠΑΣΟΚ κάτω από το πέπλο μιας ψευδσπίγραφης νέας αρχής, τότε ελάχιστα θα έχει να προσφέρει στην Ελληνική κοινωνία. Αντίθετα αν γίνει πιστευτή η ειλικρινής διάθεση να στηθεί ένας νέος πόλος που θα αναζητήσει διέξοδο στα πολυετή αδιέξοδα της σοσιαλδημοκρατίας τότε ίσως να υπάρχει μια ελπίδα να αποτελέσει το πρόπλασμα για κάτι ουσιαστικότερο από την ανάσχεση της φθοράς.