Μισούν τη μεσαία τάξη ή τον εαυτό τους;
ΠΑΡΟΤΙ εμφανές πως στις προτεραιότητες του Α. Τσίπρα ήταν να προσπαθήσει να εξομαλύνει τις διαταραγμένες σχέσεις του με τη μεσαία τάξη, κατόρθωσε εντέλει το ακριβώς αντίθετο: Να της κηρύξει νέο διχαστικό πόλεμο. Ο οποίος εν τω βάθει του παραπέμπει πάλι στο «ή εμείς ή αυτοί». Πώς; «Αναβαθμίζοντας» την εξόντωση της μεσαίας τάξης από «ταξική» και «συνειδητή επιλογή» σε… «εθνική ανάγκη». Από τον Ε. Τσακαλώτο και τον Γ. Χουλιαράκη του 2017-18 μέχρι τον Α. Τσίπρα του 2021 «ένα τσιγάρο δρόμος».
Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ που πάσχιζε επί 4 ώρες να πείσει ότι είναι «προοδευτικός» και θέλει να σχηματίσει μια «προοδευτική κυβέρνηση», κατάφερε να πείσει και τον τελευταίο πολίτη, που ανήκει ή αισθάνεται ότι ανήκει στη μεσαία τάξη, ότι τον θεωρεί εχθρό του. Γιατί προφανώς δεν έχει καταλάβει πως δεν αρκεί να κάνεις ότι ξέρεις(;) πόσο έχει μια «φρατζόλα ψωμί» ή να δηλώνεις «γέννημα θρέμμα» της μεσαίας τάξης. Πόσω μάλλον όταν όλα όσα λες και κάνεις ουσιαστικά δείχνουν μίσος για τη μεσαία τάξη. Οχι πολιτική αντιπαλότητα. Αλλά μίσος.
ΝΙΩΘΟΝΤΑΣ έτσι, είναι λογικό ή να του διαφεύγει ή να ψεύδεται συνειδητά, παραποιώντας τη σημασία της μη φορολόγησης ΕΩΣ 800.000 ευρώ. Από άγνοια ή από πρόθεση έχει μια κάποια σημασία, αλλά μικρή. Μικρή μπροστά στη μεγαλειώδη μαθηματική σκέψη που μπόρεσε να εκστομίσει ότι… 13%+83%=100%! Ή στην πρωτοφανή διαπίστωση ότι η κυβέρνηση νομοθετεί μόλις για το… 0,4%! Ελάχιστη μπροστά στην αφέλεια να νομίζει ότι ο ίδιος… ξέρει καλύτερα από τον πατέρα, τη μητέρα ή τον παππού, οι οποίοι έχουν ό,τι έχουν για το παιδί τους ή το εγγόνι τους, αν είναι καλό ή κακό για τους ίδιους η φορολογική απαλλαγή των μεταβιβάσεων ΕΩΣ 800.000, προσαυξανόμενο ανάλογα με τον αριθμό των παιδιών ή των κληροδοτών! Μηδαμινή μπροστά στην υποτιμητική άγνοια ότι οι γονείς ή οι παππούδες, εκτός από ακίνητα ή μετρητά, ομόλογα ή μετοχές, μπορούν να μεταβιβάσουν π.χ. χωράφια ή ένα χωραφάκι. Μια μικρομεσαία ή μια μικρή επιχείρηση. Ενα αυτοκίνητο ή ένα αυτοκινητάκι. Για έναν νέο άνθρωπο που προσπαθεί να κάνει μια αρχή, το «χωραφάκι», η «επιχειρησούλα» ή το «αυτοκινητάκι» μπορούν να είναι ανεκτίμητης αξίας. Αλλά αυτά μάλλον είναι «ψιλά γράμματα» για το «γέννημα θρέμμα» της μεσαίας τάξης, που βρέθηκε από την ταπεινή Κυψέλη στο απλησίαστο Σούνιο. Και ο οποίος περιτριγυρίζεται π.χ. από έναν «μετρ του real estate», έναν εφοπλιστή, έναν γόνο μιας από τις πλουσιότερες ελληνικές οικογένειες ή από ξενόγλωσσα στελέχη με μεγάλες επενδύσεις σε μεγάλα funds του εξωτερικού…
ΙΣΩΣ η απάντηση στο αρχικό ερώτημα του τίτλου να βρίσκεται κάπου εδώ. Ολοι αυτοί οι «προοδευτικοί» είναι τόσο «προοδευτικοί» ώστε να επιθυμούν την πρόοδο μόνο για πάρτη τους. Ζώντας μέσα σε μια φούσκα ενός αδικαιολόγητου «υπερεγώ» και «σταλινοαναθρεμμένοι» όπως είναι, συμπεριφέρονται όπως είχε μάθει να ζει η ελίτ των καθεστώτων σταλινικής κοπής: Αυτοί με τις ντάτσες, το άφθονο χρήμα, την προκλητική χλιδή και τα ανεξέλεγκτα προνόμια. Και η «πλέμπα», ο λαός, να ζει στη μιζέρια και την ανέχεια. Τα καθεστώτα αυτά δεν ήταν δημοκρατικά και γι’ αυτό κατέρρευσαν με πάταγο. Οι «κομισάριοι» δικαιολογούσαν την αδικαιολόγητη χλιδή τους επικαλούμενοι τις «μεγάλες ευθύνες» που είχαν για το «λαό». Αλλά κι ένα εξ ορισμού-βασιλικώ δικαίω «ηθικό πλεονέκτημα», που μοιάζει πολύ με το αντίστοιχο που επικαλέστηκε και ο ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρι να γίνει ανέκδοτο και κουρελόχαρτο. Στο «γύψο» των «αρμών της εξουσίας», στα «παραδικαστικά του Ρασπούτιν» και στα χέρια ενός «αψύ»…
Η ΜΕΣΑΙΑ τάξη πριν από το 2015 λοιδορήθηκε σαν «νοικοκυραίοι» και «κυρ Παντελήδες». Μετά το 2015 εξοντώθηκαν κυριολεκτικά με την εκδικητική φορολογία που τους επέβαλε «συνειδητά» το κυβερνητικό μόρφωμα-Φρανκεστάιν ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. Και τώρα η εξόντωσή της βαφτίζεται «εθνική ανάγκη». Η μεσαία τάξη πήρε την εκδίκησή της το 2019. Κι όπως φαίνεται έχει κάθε λόγο να την πάρει ξανά, οψέποτε της δοθεί η ευκαιρία.
