Το λάθος… πολιτικό κουμπί του Αλέξη Τσίπρα

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Ο Τσίπρας πάτησε λάθος κουμπί κατά την ψήφιση του προϋπολογισμού, “επικροτώντας” κατά λάθος τα έξοδα της Προεδρίας της κυβέρνησης. Μικρό θα κακό! Αβλεψία, βιασύνη, τεχνική άγνοια, σε ό,τι κι αν οφείλεται, η νέα γκάφα του πρώην πρωθυπουργού, δεν προσέφερε κάτι παραπάνω από ένα ακόμη viral στα social media.

Αυτό που θα έπρεπε να απασχολεί τον ίδιο και τον ΣΥΡΙΖΑ είναι το πολλαπλώς, εσφαλμένα πατημένο πολιτικό κουμπί. Αυτό που τον κρατά καθηλωμένο σε δημοσκοπικά ποσοστά που απέχουν αρκετά από το 32% των τελευταίων εθνικών εκλογών. Αυτό που δίνει το περιθώριο στην κυβέρνηση να απολαμβάνει την άνεση της πρωτιάς και κυρίως στο ΚΙΝΑΛ να ονειρεύεται την ολική επαναφορά μετά το κλίμα αισιοδοξίας που ακολούθησε την εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη ως νέου Προέδρου.

Ένα κόκκινο κουμπί που τον κρατά δέσμιο μιας αναποτελεσματικής αντιπολίτευσης. Αποτυπώνεται σε όλες τις μετρήσεις της κοινής γνώμης, η αδυναμία άρθρωσης νεωτερικού λόγου και εναλλακτικής κριτικής σκέψης. Η πανδημία αντιμετωπίζεται ως μικροπολιτικό πεδίο μάχης με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κόψη του αντιεμβολιαστικού ξυράφιου. Δίχως ανάδειξη των όποιων πραγματικών κυβερνητικών λαθών, δίχως επιμονή σε λύσεις που προστατεύουν συνολικά την κοινωνία. Του αρκούσε ένα ρητορικό παιχνίδι ευθυνών και οι ανέξοδοι βερμπαλισμοί.

Ούτε στο επίπεδο της οικονομίας, συνεισέφερε κάτι ουσιώδες. Ο διαχρονικά τετριμμένος αντιπολιτευτικός λόγος των παροχών που ουδέποτε αναλύονται διεξοδικά και μια ασαφή αίσθηση στήριξης, δεν αρκούν για να δώσουν απαντήσεις σε μια παραγωγική διαδικασία που αλλάζει με ταχύτητα και χρειάζεται ολοκληρωτική, νέα θεώρηση των δεδομένων.

Ακόμη και σε υποτιθέμενα προνομιακά πεδία της κεντροαριστεράς όπως το περιβάλλον ή τα κοινωνικά δικαιώματα, ακούστηκαν ρηξικέλευθες προτάσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ. Μπροστά στην ενεργειακή κρίση και τη μετάβαση σε μια νέα εποχή, οι ασθενικές αναφορές σε μελλοντικές λύσεις δεν προσφέρουν διέξοδο. Μπροστά στη εκτίναξη των περιστατικών κακοποίησης, η αδυναμία παραδοχής της στρεβλότητας του προηγούμενου νομικού πλαισίου, δεν δείχνει έστω την ελάχιστη πολιτική γενναιότητα προσαρμογής.

Έχω δηλώσει, εξαρχής διστακτικός στις δυνατότητες του Νίκου Ανδρουλάκη να αποδειχτεί αναμορφωτής του ιδεολογικού του χώρου. Ένας χώρος που περνά διεθνώς κρίση κι αναζητεί λόγω ύπαρξης περισσότερο στη “γαρνιτούρα” παρά στην ουσία της πολιτικής.

Όμως, καλώς ή κακώς, η εκλογή του δείχνει να αλλάζει το πλαίσιο συζήτησης στην κεντροαριστερά. Κι όσο ο Τσίπρας συνεχίζει να χάνει την ευκαιρία δομικής αναφοράς στην ευρύτερη παράταξη, τόσο και αυξάνονται οι ελπίδες το ΚΙΝΑΛ – ΠΑΣΟΚ, να βρει το περιθώριο, επανόδου. Αν όχι ολικής, τουλάχιστον υπαρκτής. Ο χρόνος που ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να συνεχίσει να πατάει λάθος πολιτικά κουμπιά μοιάζει να περιορίζεται ασφυκτικά.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.