Μια Ιφιγένεια που την έλεγαν Παπαγγελόπουλο

Γράφει ο Διονύσης Κ. Καραχάλιος

Η λανθάνουσα γλώσσα του διάττοντα αστέρα της διαιτησίας και της πολιτικής Κωνσταντινέα είπε την ωμή αλήθεια: «Το να λες εγκέφαλο, ενορχηστρωτή για τις διώξεις Novartis τον Τσίπρα και να κάνεις προκαταρκτική μόνο στον Παπαγγελόπουλο είναι σαν να μου φταίει ο τσιλιαδόρος και όχι ο κλέφτης»! «Τσιλιαδόρος» ο Παπαγγελόπουλος και «κλέφτης» ο Τσίπρας, όχι μόνον στην μπερδεμένη σκέψη του Κωνσταντινέα, αλλά και στη συνείδηση εκείνων των πολιτών που διαθέτουν νηφάλια κρίση και υπακούουν στους νόμους της λογικής, χωρίς της υπαγορεύσεις πολιτικών επιλογών, οι οποίες, ούτως ή άλλως, βασίζονται συχνά σε κριτήρια άσχετα με τις δικαιοκρατικές επιταγές της Θέμιδας…

Αντιλαμβάνομαι πλήρως, με όρους πολιτικής ερμηνείας των δεδομένων, τους λόγους για τους οποίους ο πρωθυπουργός και πρόεδρος  της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκος Μητσοτάκης δήλωσε ότι, «τους πολιτικούς μου αντιπάλους δεν τους στέλνω στα δικαστήρια». Φέρεται επίσης επών ότι, «οι πρωθυπουργοί κρίνονται στις κάλπες, στις συνειδήσεις των πολιτών και στις σελίδες της Ιστορίας». Κατά περιεχόμενο, οι απόψεις αυτές αποτελούν επανάληψη της γνωστής αποστροφής του Κωνσταντίνου Καραμανλή:  «Έναν πρωθυπουργό δεν τον βάζεις φυλακή, τον στέλνεις στο σπίτι του». Και μόνον η ψευτολεβέντικη πρόκληση του ΣΥΡΙΖΑ, που αντέδρασε, καλώντας τον Κυριάκο Μητσοτάκη «να προχωρήσει είτε σε Εξεταστική, είτε σε Προανακριτική για όλους όσους κατονομάζει ο κ. Σαμαράς», είναι εξαιρετικά αποκαλυπτική των προθέσεων Τσίπρα: Ευρισκόμενος σε απόλυτη ιδεολογικοπολιτική αμηχανία και σε πλήρη αδυναμία να διαμορφώσει αντιπολιτευτική δυναμική, ικανή να του προσδώσει «αέρα»  στις μετεκλογικές κινήσεις και επιλογές του, θεωρεί ότι θα μπορούσε να συνέλθει από την αποχαυνωτική «υπνηλία» του, αν  ανελάμβανε να παίξει τον ρόλο του «διωκόμενου», στον οποίο, άλλωστε, γενικώς η αριστερά συνηθίζει να διαπρέπει…

Όσοι έχουμε ζήσει το περιλάλητο «βρώμικο 89», γνωρίζουμε άριστα το κλίμα που, σκόπιμα και εκ των υστέρων, καλλιέργησαν και διαμόρφωσαν τα ΜΜΕ, πιεζόμενα από τους συνδικαλιστές και τις κλαδικές του ΠαΣοΚ, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου παραπέμφθηκε στο Ειδικό Δικαστήριο για το σκάνδαλο Κοσκωτά. Διότι δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι το σκάνδαλο Κοσκωτά το απεκάλυψε, κατονομάζοντας ως εμπνευστή του τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο φιλικός προς αυτόν τύπος και όχι βέβαια η «επάρατη» και «μισητή» δεξιά… Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του «΄Έθνους», που μεταμορφώθηκε από  διαπρύσιος κήρυκας του ανδρεϊσμού σε προπύργιο του αντι-παπανδρεϊκού αγώνα:

Πρωτοσέλιδοι τίτλοι όπως, «Ανδρέας: μη με ρίξετε απόψε – Έντρομος εκλιπαρεί παράταση» (18.12.1988),  «Η μεγαλύτερη επιχείρηση εξαγοράς –  100 δις για 3 εκατομμύρια ψήφους» (30.03.1989), «Ο Λαός επιβάλλει την Κάθαρση – Πέφτει ο φαύλος» (19.06.1989),  «Ένοχος ο μεγάλος» (19.07.1989),  «Ύποπτος ο ρόλος του Ανδρέα στα Μιράζ- Χορός αεροδις!» (09.08.1989), «Κλέφτες με τις πλάτες του Ανδρέα» (15.12.1989), διεμόρφωσαν πειστικά την  αποτρόπαιη εικόνα ενός βαθύτατα διεφθαρμένου και ασύδοτου πρωθυπουργού, που ποτέ δεν θα μπορούσαν να φιλοτεχνήσουν ακόμη και οι πλέον φανατικοί των αντιπάλων του.

Με απλά λόγια, αυτοί που, εκ των υστέρων, μίλησαν για το «βρώμικο 89»,  υπονοώντας την (δήθεν) «συνωμοσία» που εξύφανε σε βάρος του «Ανδρέα» η αντιδραστική «δεξιά», ήταν οι ίδιοι που τον είχαν καταγγείλει ζητώντας, με πηχυαίους και χυδαίους τίτλους, την καταδίκη του. Αυτοί τον έστειλαν στο Ειδικό Δικαστήριο, μαζί βέβαια με τον αλήστου μνήμης Κουτσόγιωργα, ο οποίος απεβίωσε κατά την διάρκεια της δίκης, περιφρονημένος και εγκαταλελειμμένος από το «όλον ΠαΣοΚ», ακριβώς επειδή το «89» ήταν τόσο «βρώμικο», ώστε να έχουν πεισθεί όλοι για την ενοχή του, έστω και αν, εκ των υστέρων, η πολιτική σκοπιμότητα και, προφανώς, το «ίδιον συμφέρον», τους υποχρέωσε να «αθωώσουν» τον Ανδρέα και να αποδώσουν στους αντιπάλους τους τον «ακάνθινο στέφανο», που οι ίδιοι, χαιρέκακα, του είχαν πλέξει και τοποθετήσει στο μέτωπό του…

Η εμπειρία αυτή, την οποία έζησε ο ίδιος οι πατέρας του, είναι φυσικό να απασχολεί και να προβληματίζει τον σημερινό πρωθυπουργό. Πολλώ μάλλον όταν έχει αναλάβει, με την πρόσφατη αποφασιστική λαϊκή εντολή, την ευθύνη της επιστροφής της χώρας στην κανονικότητα και στην ανάπτυξη και γνωρίζει άριστα ότι ο Τσίπρας περιμένει ως μάνα εξ ουρανού την ευκαιρία που θα τον βγάλει από την παρατεταμένη υπαρξιακή αβεβαιότητα, στην οποία έχει περιέλθει μετά την 7^η Ιουλίου. Προς αυτή την κατεύθυνση ελπίζει ο Τσίπρας, ακριβώς επειδή είναι βολική γι’ αυτόν η μετάθεση του πολιτικού βάρους από τα προβλήματα, τα οποία γέννησε η καταδικασμένη στην συνείδηση της κοινής γνώμης διακυβέρνησή του, σ’ ένα πεδίο, όπου εύκολα θα μπορούσε να στηριχθεί η επιστροφή του στην «δράση», χάρη στα  μονίμως συντηρούμενα αντιδεξιά σύνδρομα σημαντικής μερίδας της ελληνικής κοινωνίας, την παραδοσιακή ροπή του μέσου πολίτη προς την συνωμοσιολογία και το κλίμα συμπάθειας που γεννά ακόμη και η εσφαλμένη, αλλά εύκολα καλλιεργούμενη εντύπωση περί πολιτικής αντεκδίκησης…

Όμως, από την άλλη πλευρά, δεν είναι δυνατόν να ξεχαστεί ότι «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως Ελληνικού κράτους», όπως το είχε χαρακτηρίσει με πρωτόγνωρη σπουδή ο σκοτεινός Παπαγγελόπουλος (06.02.2018), έχει ήδη αποδειχθεί περίτρανα ότι ήταν μια ελεεινή σκευωρία, την οποία δεν ήταν δυνατόν να εμπνευσθούν, να προετοιμάσουν και να θέσουν σε εφαρμογή, έναντι των ενοχλητικών πολιτικών αντιπάλων τους, παρά μόνον ποταποί υπάνθρωποι, κινούμενοι με νοοτροπία συμμοριτών, που απέβλεπαν στην ικανοποίηση της εξουσιαστικής μονομανίας τους και των εκδικητικών συμπλεγμάτων τους. Το γεγονός ότι, η άθλια αυτή σκευωρία ενορχηστρώθηκε και εξελίχθηκε με την απολύτως απαραίτητη συνδρομή βδελυρών επιόρκων δικαστικών λειτουργών, υποδηλώνει, με ανατριχιαστική έμφαση, την όλη μεθόδευση, η οποία, πέρα από την συνειδητή σπίλωση αθώων ανθρώπων, είχε ως αποτέλεσμα την θεσμική υπονόμευση του κράτους δικαίου και της ομαλής λειτουργίας του πολιτεύματος.

Και εδώ ακριβώς τίθενται ορισμένα καίρια ερωτήματα:

Αυτή η σταλινοχιτλερικής υφής και έμπνευσης σκευωρία ήταν αποτέλεσμα, αποκλειστικά και μόνον, της αρρωστημένης και διεστραμμένης σκέψης ενός «Ρασπούτιν»;  Ήταν δυνατόν ένας αναπληρωτής υπουργός, όσο βορβορώδη και αν είναι τα ένστικτά του, να σχεδιάσει, να συντονίσει και να θέσει σε εφαρμογή ένα καταχθόνιο σχέδιο χυδαίας σπίλωσης και πολιτικής εξόντωσης δύο πρώην πρωθυπουργών, ενός πρώην αρχηγού κόμματος και αντιπροέδρου κυβέρνησης, του κεντρικού τραπεζίτη της χώρας και επτά βουλευτών και πρώην υπουργών, αποκλειστικά και μόνον επειδή «έτσι του κατέβηκε»; Είχε το ανάστημα και το μέγεθος ο «Ρασπούτιν» να ρίξει, επί δύο σχεδόν χρόνια,  τον δημόσιο βίο της χώρας στα δυσώδη περιττώματα των νοσηρών εμπνεύσεών του, χωρίς την κάλυψη και την προστασία του πολιτικού του προϊσταμένου;  Πόσο «κουτορνίθι» θα πρέπει να ήταν ο «μεγάλος ηγέτης», που απειλούσε να ανατρέψει συνθέμελα ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, αν πιστέψουμε ότι,  ως προϊστάμενος αυτού του αναπληρωτή υπουργού, είχε πλήρη άγνοια των μεθοδεύσεων και των ενεργειών του; Και πόσο ηλίθιος μπορεί να θεωρείται ο ελληνικός λαός, όταν καλείται να πιστέψει ότι, ενώ βοούσε ο τόπος για την σκευωρία, καθώς σταδιακά, αλλά σε ανεξάντλητες συνέχειες, αποκαλύπτονταν οι αθλιότητες των εισαγγελέων «διαφθοράς» (!) και οι γραφικότητες των προστατευομένων ψευδομαρτύρων, ο Τσίπρας ΔΕΝ άκουγε, ΔΕΝ έβλεπε και ΔΕΝ καταλάβαινε τίποτε απ’ όλα αυτά: Τόσο χαϊβάνι, τόσο στουρνάρι, τόσο βούρλο, τόσο τούβλο, ήταν «η ελπίδα που ερχόταν» και ο πρωθυπουργός της «πρώτη φορά» αριστεράς; Εν τάξει, γνωρίζουμε όλοι την αγραμματοσύνη του, την ασχετοσύνη του και την ανικανότητά του, αλλά, διάβολε, δεν ήταν σε θέση, αν ήταν εντελώς αμέτοχος της σκευωρίας, έστω να αναρωτηθεί μήπως το διαστροφικό ντελίριο του υπουργού του έπρεπε να σταματήσει; «Χαπακωμένος» ήταν και δεν καταλάβαινε τι του γινόταν αυτός που «με νταούλια και ζουρνάδες» θα χόρευε στο ταψί ολόκληρη την Ευρώπη;

Δεν χρειάζονται περισσότερα…

Ο Ρασπούτιν δεν θα είχε «γεννηθεί», εάν δεν τον έτρεφε η σταλινική νοοτροπία του Τσίπρα. Ο άλλοτε καταληψίας του σχολείου του, ο θαυμαστής του Κάστρο και του Μάο, ο προστάτης των Εξαρχείων και του Ρουβίκωνα,  πότε του δεν έκρυψε το μίσος του για τους πολιτικούς του αντιπάλους, την ρεβανσιστική διάθεσή του για την συντριβή των «συντρόφων» στην προσπάθειά τους για την βίαιη κατάκτηση της εξουσίας, την αγωνιώδη αναζήτηση ερεισμάτων για την διαιώνισή του στην εξουσία, ακόμη και μέσα από τα κότερα των μισητών καπιταλιστών ή τα βοσκοτόπια κρατικοδίαιτων «προοδευτικών» επιχειρηματιών της ρεμούλας… Όπως ορθότατα έχει καταγγείλει εγκαίρως ο Αντώνης Σαμαράς, ο Παπαγγελόπουλος δεν είναι τίποτε περισσότερο από «εκτελεστικός βραχίονας» του Τσίπρα…

Η απόδειξη της ηθικής αυτουργίας σε βαρύτατες εγκληματικές πράξεις, που ναρκοθετούν ακόμη και την λειτουργία του πολιτεύματος, ασφαλώς και είναι  ένα δύσκολο και περίπλοκο έργο, που απαιτεί ευθυκρισία, αμεροληψία και γενικά ικανότητες σαφώς μεγαλύτερες και ασφαλώς πλέον αξιόπιστες από αυτές που επέδειξαν οι εισαγγελείς «διαφθοράς»… Έχοντας διαβάσει με πολλή προσοχή και σε όλες της τις λεπτομέρειες τόσο την μήνυση, όσο και το πρόσφατο υπόμνημα του Αντώνη Σαμαρά στον Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου κ. Ζαχαρή, διερωτώμαι πως είναι δυνατόν να παρακάμπτονται με πολιτική κρίση, ακόμη και αν αυτή υπαγορεύεται από αγαθά κίνητρα, που αποβλέπουν στην διατήρηση της ηπίου πολιτικού κλίματος, ένα άριστα συγκροτημένο «κατηγορητήριο», που, συνθετικά και με βάση την κοινή λογική και την πλήρη αξιοποίηση όλων των πραγματικών δεδομένων, καταλήγει σε συντριπτικές ενδείξεις (αν όχι αποδείξεις) οι οποίες, όχι απλώς αγγίζουν τον Τσίπρα, αλλά τον αποκαλύπτουν σε όλο το μέγεθος της εμπλοκής του σ’ αυτό που, πράγματι, είναι «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους»!

Βέβαια, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι, ο θρασύδειλος και αμετροεπής Τσίπρας θα αισθάνεται, κατά βάθος, ιδιαίτερα ανακουφισμένος από την μεγαθυμία των «μισητών» αντιπάλων του, έστω και αν, ακόμη και μετά από την εκδήλωση της μεγαλοψυχίας τους, εξακολουθεί να τους υβρίζει και να τους προκαλεί, ως γνήσιος και αμετανόητος αριστερός…

Όσο για τον Παπαγγελόπουλο, ας αρκεστεί στον ρόλο της Ιφιγένειας… Εκτός και αν καταλάβει ότι το φορτίο είναι πολύ βαρύ για να το αντέξουν οι, ούτως ή άλλως, εύκαμπτοι ώμοι του…