Κάτι σάπιο υπάρχει στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας (ΗΠΑ)
Γράφει ο Οδυσσέας Ματζιούνης, Φοιτητής
Την Τετάρτη 14 Φεβρουαρίου 2018 ένας 19χρονος πρώην μαθητής του Γυμνασίου Μάρτζορυ Στόουνμαν Ντάγκλας στη Φλόριντα άνοιξε πυρ με ένα AR15 κατά των πρώην συμμαθητών του, σκοτώνοντας 17 και τραυματίζοντας 14. Σύμφωνα με τους πρώην συμμαθητές του το μόνο για το οποίο μιλούσε ήταν θέματα σχετικά με το κυνήγι και τα όπλα του, τα οποία επιδείκνυε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ενώ υπάρχουν αναφορές βίαιης συμπεριφοράς προς οικία του πρόσωπα. Και οι δύο θετοί του γονείς έχουν πεθάνει κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να μετακινηθεί σε μία οικογένεια ενός φίλου του. Όλο αυτόν τον καιρό κατείχε το παραπάνω όπλο νόμιμα και είχε περάσει όλες τις απαραίτητες εξετάσεις. Το συγκεκριμένο ημιαυτόματο, έχει σύμφωνα με αναλυτές την ίδια καταστροφική δύναμή με πολλά αντίστοιχα στρατιωτικής χρήσης όπλα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Η πιο γνωστή επίθεση αυτού του τύπου είναι αυτή του γυμνασίου Κόλουνμπαϊν στο Κολοράντο, όπου δύο μαθητές σκότωσαν 13 άτομα σε μία επίθεση-αυτοκτονία που συγκλόνισε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Από τότε μέχρι σήμερα ακολούθησαν δεκάδες επιθέσεις σε σχολεία, οι περισσότερες με λιγότερα θύματα. Οι επιθέσεις σε σχολεία τέτοιου βαθμού από μαθητές τους είναι ένα φαινόμενο μοναδικό στην Αμερική. Οι ΗΠΑ είναι η πιο πολυπληθής χώρα στον Δυτικό Κόσμο, ως επακόλουθο είναι φυσιολογικό να υπάρχουν τα περισσότερα τέτοια περιστατικά. Παρ όλα αυτά η συχνότητα με την οποία λαμβάνουν χώρα υπονοεί ότι υπάρχουν και άλλοι παράγοντες εκτός των στατιστικών.
Γενικότερα τα κίνητρα των δολοφόνων φαίνεται να ποικίλουν. Άλλες φορές ο ενδοσχολικός εκφοβισμός, οι διάφορες εμμονές, ψυχολογικά προβλήματα, εκδικητικές τάσεις κλπ. Πολλές φορές μάλιστα παρουσιάζεται θαυμασμός προηγούμενων επιθέσεων σε σχολεία. Δεν γίνεται όμως να ορισθεί ένας συγκεκριμένος λόγος αυτών των επιθέσεων, καθώς παρόλο που ο αριθμός των συμβάντων είναι ο μεγαλύτερος στον κόσμο δεν υπάρχει αρκετά μεγάλο δείγμα για να οριστεί μία αιτία.
Ένα κοινό στοιχείο των επιθέσεων με πολλά θύματα είναι ότι χρησιμοποιήθηκαν ημιαυτόματα όπλα. Τα τελευταία είναι ευρέως διαθέσιμα στις ΗΠΑ και οι εξετάσεις για άδειες είναι, όπως αποδεικνύεται από τα παραπάνω περιστατικά, ελλιπείς. Μεγάλο ρόλο γι αυτή την κατάσταση φέρει το ισχυρό λόμπι των όπλων, με κυρίαρχη οργάνωση τον Εθνικό Σύλλογο Τυφεκιοφόρων(NRA). Η υποστήριξη ή μη της συγκεκριμένης οργάνωσης μπορεί να σημαίνει την επανεκλογή ή όχι ενός μέλους του Κογκρέσου και φυσικά με αυτό συνεπάγεται και η ανάλογη πίεση στους πολιτικούς.
Οποιαδήποτε προσπάθεια περιορισμού της χρήσης όπλων (λογική και μη) θα βρει απέναντί της το τείχος των ελευθεριακών πολιτικών και του λόμπι. Άλλο ένα εμπόδιο είναι και το Άρθρο 2 του Συντάγματος των ΗΠΑ που δίνει οικουμενικό δικαίωμα οπλοκατοχής σε όλους τους πολίτες της Χώρας. Ο λόγος ύπαρξης αυτού του άρθρου, σύμφωνα με το Σύνταγμα, είναι να δίνει την δυνατότητα στους πολίτες να εξεγερθούν σε περίπτωση που η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση γίνει απολυταρχική.
Η συγκεκριμένη διάταξη αυξάνει τις πιθανότητες για οποιαδήποτε νέα μέτρα να απορριφθούν από το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ. Όμως και η πλευρά των πολέμιων της οπλοκατοχής φέρει ευθύνες για την μη εύρεση λύσης. Οι τελευταίοι αντιτίθενται πεισματικά στην επιβολή ένοπλης φύλαξης στα σχολεία της Αμερικής, μέτρο που έχει φέρει αποτελέσματα στα Πανεπιστήμια όπου τα περιστατικά είναι πολύ πιο σπάνια και στη συντριπτική πλειοψηφία τους έχουν λιγότερα ή και καθόλου θύματα, ακριβώς επειδή ο θύτης εξουδετερώνεται από τους φύλακες πριν προλάβει να σκοτώσει πολύ κόσμο.
Έχοντας πει τα παραπάνω θα ήθελα να τονίσω ότι οι σχολικές επιθέσεις δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα ασφάλειας στην Αμερική. Τα περισσότερα θύματα δολοφονίας χάνουν τη ζωή τους εκτός σχολείου. Εντούτοις, η ειδεχθής φύση του εγκλήματος συνιστά μεγαλύτερη προσοχή και εφόσον υπάρχουν τρόποι να επιλυθεί δεν υπάρχει λόγος αναμονής μέχρι το επόμενο χτύπημα. Όσο παράλογο είναι να μένουν αφύλακτοι δημόσιοι χώροι, όπως τα σχολεία, τόσο ανόητο είναι να επιτρέπεται η κατοχή στρατιωτικής κλάσης πολυβόλων και πυρομαχικών από τον καθένα.
