Καθηγητάδες ήτανε τρεις κι εχάθη η Πατρίς…

Γράφει ο Χαρίτος Αναστασίου, Φοιτητής Χημικών Μηχανικών ΕΜΠ

Η στυγερή απόπειρα ληστείας που συνέβη στο Παλαιό Φάληρο τις προηγούμενες ημέρες, πραγματοποιήθηκε από συμμορία εγκληματιών οι οποίοι και είχαν αποφυλακισθεί πρόσφατα από το νομοθέτημα του νυν υπουργού Δικαιοσύνης Νίκου Παρασκευόπουλου. Η αισχρή αυτή νομοθεσία, η οποία και αποφυλάκισε μεγάλο αριθμό βαρυποινιτών εγκληματιών, πάρθηκε με τον ίδιο τον υπουργό να αιτιολογεί αυτήν ως πράγματι φωτογραφική για την υπόθεση ευνοϊκής μεταχείρισης και αποφυλάκισης ακόμη του αρχιτρομοκράτη Σάββα Ξηρού. Πράγματι για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και τον μαρξιστή καθηγητή της Νομικής η απελευθέρωση των τρομοκρατών αριστερών ιδεολογικών τους συντρόφων συνιστούσε μείζον ζήτημα. Ποιος πράγματι θα περίμενε από έναν καθηγητή ποινικού δικαίου τέτοια λυσσαλέα υπεράσπιση ενός νομοσχεδίου του οποίου τα αποτελέσματα δεν είναι παρά αρνητικά: δεν είναι μόνο η χθεσινή ληστεία, αλλά και η δολοφονία του καταστηματάρχη στην Αίγινα, καθώς και η δολοφονία έπειτα από βιασμό μίας κοπέλας στην Γερμανία καρποί της παραπάνω ρύθμισης.

Μα δεν είναι η πρώτη φορά που η ανάληψη ενός χαρτοφυλακίου από κάποιον καθηγητή πανεπιστημίου και δη εξαιρετικό στο είδος του, συνοδεύτηκε από παντελή αποτυχία ως προς την εύρεση λύσεων και την διευθέτηση κρίσιμων ζητημάτων. Ας θυμηθούμε το ανορθολογικό και ξεκάθαρα αντιρεαλιστικό νομοθέτημα του τέως υπουργού Εργασίας Γιώργου Κατρούγκαλου, καθηγητού στο Δημοκρίτειο, για την διάσωση του καταρρέοντος ασφαλιστικού. Ακόμη καλύτερα μάλλον τον αδρανή έως και ανύπαρκτο ρόλο του υπουργού Οικονομίας & Ανάπτυξης Γιώργου Σταθάκη και αναπληρώτρια υπουργού Εργασίας Θεανώς Φωτίου, καθηγητών στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο αντίστοιχα.

Στο πονεμένο δε υπουργείο Παιδείας αντιμετωπίσαμε αρχικά τις ιδεολογικές εμμονές του εχθρού της αριστείας, της διάκρισης και της εξωστρέφειας επίσης καθηγητή ΕΜΠ Αριστείδη Μπαλτά, τον εθνομηδενισμό και την χυδαιότητα της Σίας Αναγνωστοπούλου από το Πάντειο αλλά και τον καταστροφικό τέως πρύτανη του ΕΚΠΑ Θεοδόση Πελεγρίνη, ο οποίος και δεν γνώριζε καν το περιεχόμενο του νομοσχεδίου που πρότεινε ο (τουλάχιστον δίχως κάποιον ακαδημαϊκό τίτλο…) τέως ευτυχώς υπουργός Φίλης. Άνευ περαιτέρω σχολιασμών δε η παράφρονα και εθνικά επιζήμια στρατηγική «διαπραγμάτευσης» του πρώην υπουργού Οικονομικών και πολυπράγμονα και διεθνούς καριέρας καθηγητή Γιάν(ν)η Βαρουφάκη ή η κάπως καθυστερημένη προσπάθεια του νυν εκ του Κεντ καθηγητή Ευκλείδη Τσακαλώτου.

Δεν υστερούν όμως και οι μη μαρξιστές καθηγητές στην κακή διαχείριση των χαρτοφυλακίων τους: ο επί Αντώνη Σαμαρά πρώτος υπουργός Παιδείας Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος χειρίστηκε ατυχώς τις τότε προσπάθειες μεταρρύθμισης των ελληνικών πανεπιστημίων, αφήνοντας τα δύο μεγάλα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας, ΕΚΠΑ και ΕΜΠ, έρμαια των καταληψιών, των απεργών ΙΔΑΧ, καθώς και των κάθε λογής τραμπούκων. Η νυν αυτού εξοχότητα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος υπήρξε ανίκανος στο να αντιμετωπίσει τις ταραχές που ακολούθησαν την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, όταν ορδές ταραχοποιών στοιχείων κατέστρεψαν και λεηλάτησαν το κέντρο της πρωτεύουσας, ως υπουργός δε Εσωτερικών προχώρησε ελάχιστα προχώρησε στο ζήτημα της επανίδρυσης του κράτους όπως διακήρυττε το γνωστό προεκλογικό σύνθημα.

Τα παραδείγματα πράγματι είναι πολλά και σημαντικά: όσο κι αν ο πανεπιστημιακός καθηγητής αντιμετωπίζεται ως ο κατεξοχήν γνώστης του επιστημονικού του αντικειμένου, η πλειοψηφία όσων ανέλαβαν υπουργικές θέσεις απέτυχαν στο να διαχειριστούν τα καίρια ζητήματα. Φωτεινές βέβαια εξαιρέσεις δεν θα παύσουν να υπάρχουν, σαν τον Γκίκα Χαρδούβελη και τον Γιάννη Στουρνάρα κανείς όμως δεν μπορεί να ξεχάσει πως ο εθνικός ολετήρας Ανδρέας Παπανδρέου υπήρξε μέλος του ακαδημαϊκού προσωπικού αρκετών αμερικανικών πανεπιστημίων…
“Drei Professoren, Vaterland verloren”, είχε να δηλώσει ο χαλύβδινος καγκελάριος Otto von Bismarck, ο θεμελιωτής της σύγχρονης Γερμανίας. Πράγματι ο γιος του γαιοκτήμονα που πέτυχε να ενώσει τα επί αιώνες αντιμαχόμενα γερμανικά κρατίδια σε μια ατσάλινη υπερδύναμη ήξερε πολύ καλά τι έλεγε. Κάθε άτομο όση μόρφωση καθώς και θεωρητική κατάρτιση κι αν κατέχει είναι ανίκανο να χειριστεί τα φλέγοντα πολιτικά και οικονομικά ζητήματα, εφόσον το ίδιο μένει αποκομμένο από τους ρυθμούς της πραγματικής ζωής.

Ο μεγαλύτερος πρωθυπουργός που γνώρισε ποτέ η Μεγάλη Βρετανία και θεμελιωτής της αυτοκρατορικής της ισχύος, ο Benjamin Disraeli υπήρξε ένας αποτυχημένος επιχειρηματίας, ο οποίος όμως και έζησε στο πετσί του την ροή της αληθινής οικονομίας και διαχειρίστηκε αληθινά προβλήματα που άπτονταν της ίδιας του της ζωής. Ο πατέρας του αμερικανικού έθνους George Washington υπήρξε ένας γαιοκτήμονας δίχως κάποια ιδιαίτερη μόρφωση αλλά με καλή γνώση του μόχθου και της οργάνωσης που οδηγούν στην επιτυχία. Ο Πρόεδρος Lincoln ήταν γιος αγρότη και ασκούσε το επάγγελμα του νομικού δίχως κάποια αποδεδειγμένη πανεπιστημιακή μόρφωση, έσωσε όμως την Ένωση στην πιο κρίσιμη της στιγμή. Ο ηθοποιός δεύτερων ρόλων Ronald Reagan και η απόφοιτος χημικός Margaret Thatcher οδήγησαν τις πατρίδες τους σε οικονομικά θαύματα, ο δε Αυτοκράτορας, αναμορφωτής της Γαλλίας και πατέρας του σύγχρονου αστικού δικαίου Μέγας Ναπολέων δεν ήταν παρά απόφοιτος των γαλλικών στρατιωτικών ακαδημιών.

Δεν υπάρχει ίσως καλύτερο παράδειγμα αποδοτικού πολιτικού, δίχως αντίστοιχη ακαδημαϊκή αναγνώριση από αυτό του πρώην υπουργού Ναυτιλίας αρχικά και Υγείας έπειτα Άδωνι Γεωργιάδη. Αν και φιλόλογος και δίχως σπουδές οικονομικών ή διοίκησης ο Άδωνις μπόρεσε να επιλύσει ταχύτατα και στα δύο υπουργεία ζητήματα ακανθώδη τα οποία και οι προηγούμενοι ευθυνόφοβοι διαχειριστές είχαν αφήσει σαν σκελετούς στις ντουλάπες. Ως υπουργός Ναυτιλίας πέτυχε μέσα σε λίγες ημέρες να εκπονήσει υπουργική εντολή που κάλυπτε επί δεκαετίες δυσεπίλυτες ανάγκες του κλάδου πάνω στις άδειες παραγωγής και στην χωροθέτηση των ιχθυοκαλλιεργειών. Πέτυχε ως προς τα κρουαζιερόπλοια την άρση αρκετών συντεχνιακών εμποδίων δίνοντας μια ανάσα στον ελληνικό τουρισμό. Στον τομέα της υγείας έλυσε το πρόβλημα ρευστότητας των χρεοκοπημένων δημόσιων νοσοκομείων με την εισαγωγή του «πενταεύρου» με την είσοδο, εξαιρούμενων των ευπαθών κοινωνικών ομάδων. Παρά την έντονη κριτική που δέχτηκε ως «κακός» και «ανάλγητος» από τους ανθρωπιστές με ξένες τσέπες της αριστεράς, το μέτρο αυτό έδωσε στα ελληνικά νοσοκομεία τις απαιτούμενες ταμειακές ροές ώστε να καλύπτονται οι άμεσες ανάγκες τους σε αναλώσιμα, όπως γάζες, φάρμακα και χειρουργικά νυστέρια, καθώς και στα καύσιμα για την κίνηση των ασθενοφόρων.

Είναι απορίας άξιο πως οι πτυχιούχοι ιατροί και ανθρωπιστές νυν υπουργός και αναπληρωτής υπουργός Υγείας Ανδρέας Ξανθός και Παύλος Πολάκης έχουν επιτρέψει στα ελληνικά νοσοκομεία να λειτουργούν δίχως γάζες, επαρκείς κλίνες και μηχανήματα. Ο Άδωνις όμως πέτυχε να μειώσει δραστικά και τα έξοδα του ελληνικού δημοσίου στα φάρμακα, να απελευθερώσει την εμπορία γενοσήμων και την φαρμακευτική αγορά, βραβεύθηκε δε από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας για το έργο του. Όλα αυτά παρά τον αήθη πόλεμο που δέχτηκε από τα συνδικάτα των φαρμακοποιών, ορισμένες βιομηχανίες φαρμάκου, αλλά κυρίως την αξιωματική αντιπολίτευση.

Όμως ο Άδωνις, όπως και οι παραπάνω αναφερόμενοι ακαδημαϊκοί και μη πετυχημένοι πολιτικοί, έφερε κάτι το μοναδικό για τον συνήθη πολιτικό κόσμο: μια εμπειρία εργασίας, μόχθου και αντιμετώπισης ευθυνών από τα παιδικά του χρόνια την οποία και συνεχίζει μέχρι σήμερα. Ορφανός από νεαρή ηλικία ανέλαβε τον οικογενειακό εκδοτικό οίκο, αντιμετωπίζοντας από νωρίς τις ανάγκες του εργοδότη και του εργαζόμενου και κερδίζοντας τις ανάλογες εμπειρίες. Αναγκών και εμπειριών που τα μάλλα διαφέρουν από αυτές του αιώνιου φοιτητή ή του συνδικαλιστή εργατοπατέρα που υποδύονται τον ρόλο του κοινωνικού αγωνιστή. Που μπορούν να συνεισφέρουν κατά πολύ περισσότερο στην άσκηση πολιτικής από αυτές ενός παιδιού του κομματικού σωλήνα ή ακόμη και του καθηγητή ο οποίος παρά την θεωρητική του κατάρτιση δεν έχει αφιερώσει χρόνο από την ζωή του στην πραγματική αγορά αγαθών και εργασίας. Ο Άδωνις Γεωργιάδης όσο και αν δεν είχε την πανεπιστημιακή γνώση στον τομέα της ναυτιλίας, της ιχθυοκαλλιέργειας, του φαρμάκου και της υγείας διέθετε το επιχειρηματικό δαιμόνιο, το οργανωτικό πνεύμα και την οξύνοια που του επέτρεπε να κατανοεί γρήγορα, να ενημερώνεται και να επιλύει τα προβλήματα γρήγορα.

Λίγες σταγόνες δράσεις και αντιμετώπισης καθημερινών ζητημάτων ισοδυναμούν με χιλιάδες τόμους θεωρίας. Και δυστυχώς όχι μόνο εδώ αλλά και διεθνώς, μεγάλος αριθμός πανεπιστημιακών στερούνται της άμεσης εργασιακής εμπειρίας η οποία και θα τους επέτρεπε να διευθετούν αρκετά καλύτερα τα ζητήματα τα οποία και ως υπουργοί καλούνται να αντιμετωπίσουν, με λαμπρά παραδείγματα σαν τον Παναγιώτη Αθανασόπουλο ή τον Λουκά Παπαδήμο. Παράλληλα άτομα με χαμηλά επίπεδα μόρφωσης κρίνονται ανίκανα να διαχειριστούν οποιαδήποτε κατάσταση, όσο πλούσια πολιτική δράση ή ακτιβισμό να είχαν, με τα παραδείγματα πολλά κυρίως από την νυν κυβέρνηση. Η πολιτική μεταρρύθμιση και αλλαγή προς το καλύτερο συνιστά πράξη κατά πολύ ανώτερη κάθε άλλου ακτιβισμού ή διδαχής. Ως εκ τούτου μπορούμε να αρνηθούμε το νόημα του λόγου του μεγάλου διπλωμάτη και αναμορφωτή για το ότι μπορεί οι καθηγητές να ήταν τρεις, τελικώς όμως εχάθη η Πατρίς;