Ήρωες «εν ώρα εργασίας»…
Γράφει ο Διονύσης Κ. Καραχάλιος
«Να δουλεύεις στην πολεμική βιομηχανία δεν είναι μια ηρωική δουλειά. Έτσι, να γίνεσαι πιλότος πολεμικών αεροσκαφών, να εισάγεσαι με υψηλές βάσεις στη σχολή Ικάρων, κατά πως λένε, θεωρείται μια κυριλέ, κατά περίπτωση αξιοζήλευτη δουλειά. Και για τα εισοδήματα που σου εξασφαλίζει, αλλά και την κοινωνική επιφάνεια που σου προσδίδει. Αλλά μαθαίνεις να σκοτώνεις. Και να σκοτώνεσαι. Και, ακόμα κι αν τούτο συνοδεύεται από χιλιάδες αποπροσανατολιστικούς ιδεαλισμούς, τέτοιοι θάνατοι παραμένουν δυστύχημα, εν ώρα εργασίας. Όχι υπέρ πατρίδων, θρησκειών και άλλων παρόμοιων ηχηρών, αλλά υπέρ ενός κερδοσκοπικού συστήματος που δημιουργεί εχθρούς για να δικαιολογεί αμυντικές δαπάνες»…
Συγγραφέας αυτού του βορβορώδους πονήματος, το οποίο αναρτήθηκε στο left.gr, είναι μια κάποια Κατέ Καζάντη, που φέρεται ως δημοσιογράφος, μέλος της Ο.Μ. Νεάπολης Εξαρχείων του ΣΥΡΙΖΑ και υπάλληλος στο γραφείο Τύπου της Κουμουνδούρου…
Την ώρα, λοιπόν, που ο Τσίπρας εμφανίζεται, βαθιά συγκινημένος, στην εξόδιο ακολουθία του Μάριου – Μιχαήλ Τουρούτσικα, η εξυπναδοχαρούμενη κομματική του «ντουντούκα» αφήνει να διαχυθεί προς την ελληνική κοινωνία ο δυσώδης απόηχος της ψυχοπνευματικής διαταραχής της. Διότι, μόνον, εξ αιτίας ψυχοπνευματικής ανωμαλίας, μπορεί κάποιος να νομίζει ότι η υπεράσπιση της Πατρίδας και η διαρκής προετοιμασία για την κρίσιμη ώρα, που η Ελευθερία και η Ιστορία θα ζητήσουν από κοινούς θνητούς να μεταβληθούν σε ήρωες, είναι μια απλή «εργασία» και μάλιστα «υπέρ ενός κερδοσκοπικού συστήματος», όπως υπογραμμίζει, με την περισσή αριστερόστροφη αναίδεια και ασέβεια που την διακρίνουν, η εν λόγω «δημοσιογράφος»…
Πως μπορεί κανείς να κατανοήσει τις διανοητικές δολιχοδρομίες, που καταλήγουν σ’ αυτά τα δυσώδη πνευματικά περιττώματα;
Να οφείλονται άραγε στην επήρεια οινοπνεύματος ή μπάφου, που, ίσως, συνοδεύει την χυδαιότητα μιας, ούτως ή άλλως, εκτροχιασμένης σκέψης;
Ή μήπως οφείλονται στην μόνιμη βλάβη που προκαλεί στην πνευματική λειτουργία η εμμονή στις καταχωνιασμένες στους σκουπιδοτενεκέδες της ιστορίας μαρξιστικές – λενινιστικές ανοησίες και στην οδύνη, που έχει προκαλέσει στους αμετανόητους νοσταλγούς του, η αποτυχία του σταλινικού συστήματος εξουσίας;
Διότι είναι βέβαιον ότι αυτή η «κυρία» – σταλινικό απολίθωμα, ουδέποτε θα είχε σκεφθεί να γράψει κάτι ανάλογο για τον σοβιετικό «κόκκινο στρατό» ή για τον αλήστου μνήμης «Δημοκρατικό Στρατό», με τον οποίο οι ομοϊδεάτες πρόγονοί της αποπειράθηκαν να μετατρέψουν την χώρα σε «παράδεισο» του «υπαρκτού σοσιαλισμού»…
Εγκλωβισμένη στις κατατονικές ιδεοληψίες της, είναι αδύνατο να καταλάβει ότι, χωρίς τους ήρωες πιλότους μας και τα λοιπά στρατευμένα παιδιά της Ελλάδας, θα κινδύνευε να γίνει η ίδια χαρωπό «γιουσουφάκι» στην αυλή του Ερντογάν…Πιθανότατα βέβαια κάτι τέτοιο να το επιθυμεί και να το φαντασιώνεται, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι νομιμοποιείται να εκφράζει τον βόρβορο της ψυχής της με τον ποταπό τρόπο, που επινόησε το κούφιο μυαλό της, την ώρα που ολόκληρη η Ελλάδα θρηνεί τα δύο παλληκάρια της…
Το γεγονός ότι η ανάρτηση κατέβηκε άρον – άρον, δεν σημαίνει βέβαια ότι ο ρυπαρός αυτός κονδυλοφόρος αντελήφθη το αποκρουστικό λάθος του. Αν είχε συμβεί κάτι τέτοιο θα είχε σπεύσει να ζητήσει ταπεινά συγγνώμη, αν όχι να κάνει χαρακίρι στα γραφεία της Κουμουνδούρου, προς παραδειγματισμό… Και μάλιστα, πριν προλάβει να γυρίσει ο Τσίπρας και μεταβεί στην συναυλία της συντρόφισσας Τσανακλίδου, για να πνίξει τον πόνο του, παρέα με την Σβίγκου και την ερυθροφορούσα Τσαπανίδου…
Αλλά πως να ζητήσεις συγγνώμη, όταν διακατέχεσαι από το περιλάλητο «ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς»; Αυτό, δηλαδή, που σου δίνει το δικαίωμα, να βρίζεις, να χυδαιολογείς, να διαπομπεύεις και να περιφρονείς ό,τι δεν ταιριάζει στην ανίατη ψυχοπνευματική σου συγκρότηση και, ταυτόχρονα, να νομίζεις ότι κατέχεις το μονοπώλιο της αλήθειας και της αρετής;
Η ανάρτηση, προϊόν αρρωστημένου μυαλού και ταραγμένης ψυχής, κατέβηκε απλά και μόνον επειδή κάποιοι κατάλαβαν το τεράστιο πολιτικό τους σφάλμα… Επειδή κατάλαβαν ότι αυτά που νοιώθουν στην ψυχή τους και ανακυκλώνουν στην σκέψη τους, δεν είναι όλα για να δουν το φως της δημοσιότητας, εν όψει μάλιστα εκλογών… Το μάζεψαν, λοιπόν, το βδελυρό δημοσίευμα και το έκρυψαν καλά στο μυαλό τους, εκεί δηλαδή όπου χάνεται η αλήθεια, η φρόνηση και η κρίση…
Όμως, τα δυο ηρωικά παλληκάρια μας, που, τώρα πια, θα σεργιανούν μόνιμα στους Ουρανούς που αγάπησαν, πάνω από την Πατρίδα, στην οποία προσέφεραν τη ζωή τους, δεν έχουν ανάγκη, ούτε από την συγγνώμη, ούτε από τα συναισθήματα εκείνων που, με το σκοτεινό μυαλό τους, πιστεύουν ότι πέθαναν για «να μάθουν να σκοτώνουν»… Διότι αυτοί οι παραληρηματικοί αριστεροπαράφρονες ποτέ τους δεν θα καταλάβουν ότι οι δύο αετοί, οι αντιπτέραρχοι πλέον Ευστάθιος Τσιτλακίδης και Μάριος – Μιχαήλ Τουρούτσικας, πέθαναν για να εξασφαλίσουν την βεβαιότητα ότι ακόμη και οι πνευματικά ανώμαλοι αυτού του τόπου θα ζουν ελεύθεροι, έστω και αν «σκοτώνουν» εμάς τους υπόλοιπους με την χυδαιότητα και την ανοησία τους.
Αλλά, ευτυχώς, δεν υπάρχουν μόνον τα απολειφάδια του σταλινικού σκοταδισμού… Ευτυχώς, πέρα από τα θλιβερά αυτά αποβράσματα της αριστερόστροφης σαπίλας, υπάρχουν οι δυο μικροί μαθητές από το Διαφάνι της Καρπάθου… Που έφτιαξαν με τα χέρια τους και με την βοήθεια της λαμπρής νεαρής δασκάλας τους ένα στεφάνι και το έριξαν στη θάλασσα, για να τιμήσουν τους ήρωες αεροπόρους μας… Για να νοιώθουν, στον αιώνιο ύπνο τους, ότι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες θα γονατίζουν πάντα με σεβασμό και δέος στην μνήμη Τους.-
