Η νύχτα που σώπαιναν οι λύκοι

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Κυριακή βράδυ, 29 Νοεμβρίου, το σωτήριον έτος 2009. Οι εσωκομματικές εκλογές, για την ανάδειξη νέου αρχηγού της ΝΔ, έχουν ολοκληρωθεί κι αναμένονται τα αποτελέσματα. Έως εκείνη την ώρα, οι περισσότεροι συνέχιζαν να μην πιστεύουν στην μεγάλη ανατροπή, στο ανέλπιστο θαύμα. Οι υποψιασμένοι έβλεπαν τη μαζικότητα της προσέλευσης, την ελπίδα χαραγμένη στα πρόσωπα των ανθρώπων κάθε ηλικίας και κοινωνικής τάξης και κατανοούσαν ότι κάτι γίνεται που ξεπερνά το αναμενόμενο, αυτό που οι υπολογισμοί των κλειστών γραφείων θεωρούσαν ως δεδομένο και διαχειρίσιμο.

Το σοκ, ορισμένων, για το “ακατανόητο” αποτέλεσμα υπήρξε τεράστιο. Αδυνατούσαν να συλλάβουν την αντίδραση της πλατιάς λαϊκής βάσης σε επιχειρήματα που τους κατέτασσαν στους ιδεολογικά ξεπερασμένους, στους κομματικά μη ελεγχόμενους. Αδυνατούσαν να αντιληφθούν την κοινωνική ανάγκη να σιωπήσουν οι κάθε είδους “λύκοι” και να ακουστεί για πρώτη φορά η δική τους φωνή. Ατόφια, κρυστάλλινη, ξεκάθαρη.

Κι όντας οι λύκοι σώπασαν για λίγο και τα ουρλιαχτά ανακούφισης της καταπιεσμένης, βουβής πλειοψηφίας αντήχησαν εκκωφαντικά σε όλη την ελληνική επικράτεια. Δώδεκα χρόνια μετά, κανείς δεν είναι τόσο σίγουρος ότι οι λύκοι δεν κούρνιασαν απλώς για λίγο, για να ακονίσουν τα δόντια τους και να επιτεθούν ξανά με μανία πάνω στη σάρκα του πολιτικού και του παραταξιακού γίγνεσθαι.

Λύκοι με διαφορετικές μορφές που ήθελαν να διασφαλίσουν το δικό τους μερίδιο στη λεία της εξουσίας. Παράγοντες και παραγοντίσκοι που τρέφονται, κυριολεκτικά και μεταφορικά, από την κομματική ύπαρξη τους. Επαγγελματίας “αγωνιστές” και “υπέρμαχοι” της ιδιωτικής οικονομίας που κουρνιάζουν ήσυχα σε κρατικές θέσεις. “Ιδεολόγοι” της στιγμής, που νοθεύουν, ενίοτε ξεπουλούν κιόλας, πατριωτικές και φιλελεύθερες αξίες στο όνομα της πολιτικής επιβίωσης.

Ο Αντώνης Σαμαράς συνέχισε να αντιμετωπίζει λύκους. Γνωστούς και καινούριους. Εντός κι εκτός της χώρας. Λύκους που ήθελαν απόλυτη στη λανθασμένη αρχική συνταγή του μνημονίου. Λύκους που ήταν έτοιμοι για οδυνηρούς συμβιβασμούς στα εθνικά θέματα. Λύκους που έμπλεκαν τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις στο κράτος και την οικονομία με εμμονές και ισοπεδωτικές λογικές. Λύκους που χάρηκαν ιδιαίτερα, αν δεν συνέβαλαν κιόλας, με την πρόωρη, και σχεδόν αντισυνταγματική, αποχώρηση του από την πρωθυπουργία.

Τελικά, μήπως το ουρλιαχτό των λύκων είναι πιο δυνατό από των ανθρώπων; Δεν θέλω να είμαι απαισιόδοξος. Η παράταξη στέκεται και πάλι ισχυρή κι αποτελεσματική απέναντι σε μεγάλες, απανωτές κρίσεις. Ανανεώνεται, μάχεται, μαθαίνει από τα λάθη της.  Και τα ιδανικά που πρόταξε τότε ο Αντώνης Σαμαράς, δεν είναι απλώς επίκαιρα και σήμερα. Αποτελούν τη ραχοκοκαλιά των σύγχρονων κεντροδεξιών παρατάξεων όλου του Δυτικού κόσμου, συνιστώντας την απόλυτη δικαίωση του.

Από τους κομματικούς σχηματισμούς μέχρι την Ε.Ε., κύριο ζητούμενο είναι η λογοδοσία και η διεύρυνση της δημοκρατικής νομιμοποίησης. Το έθνος ως έννοια δεν εξοβελίζεται, επανακάμπτει στη σωστή της βάση κι αναζητεί λειτουργική συνύπαρξη με τους πολυεθνικούς οργανισμούς. Το μεταναστευτικό ζήτημα και οι μακροπρόθεσμες συνέπειες του δεν εξαντλούνται στις κραυγές ή τους καθησυχασμούς. Αναδεικνύονται στην ολότητα της σοβαρότητας τους. Η ανάπτυξη κι ο εκσυγχρονισμός δεν μένουν σε κενές θεωρητικές έννοιες. Αποκτούν κοινωνική οντότητα.

Είναι πολλά, τα δώδεκα χρόνια. Κάποιοι λησμονούν, άλλοι υπεκφεύγουν, άλλοι δεν θέλουν να θυμούνται. Όμως δίχως τη μνήμη, η σκέψη δεν έχει ρίζα. Στέκεται αίολη, δεκτική σε κάθε άνεμο, σε κάθε καταστροφή. Κι αν κάτι χρειαζόμαστε, περισσότερο από ποτέ, είναι γερές νοητικές ρίζες, υπενθύμιση όσων συνεχίζουν να προσφέρουν ασφαλές καταφύγιο.