Γιατί ανεβαίνει ο “εθνικο-λαικισμός” στην Ευρώπη και στις Η.Π.Α.;
Γράφει ο Μιχάλης Παπουτσάκης, Φοιτητής Νομικής
Τις τελευταίες δεκαετίες παρατηρείται άνοδος του εθνικισμού ή έστω του συντηρητικού φιλελευθερισμού στην Ευρώπη και στις Η.Π.Α. Αυτή ξεκίνησε κυρίως τη δεκαετία του ’80 και “σφραγίστηκε” με τις Ευρωεκλογές του 2014, την έγκριση του Brexit και την εκλογή Trump στην Αμερική. Αναρωτιούνται πολλοί ακόμη και σήμερα, επειδή αυτό το φαινόμενο εξακολουθεί να υπάρχει, στο “γιατί”. Φυσικά όταν μιλάμε για τέτοια κινήματα-κόμματα εξαιρούμε από την συζήτηση άτομα/κόμματα σαν τον Μπέμπε Γκρίλο (Κίνημα 5 Αστέρων) ή τους Podemos. Αν και τοποθετούνται πολλές φορές στην ίδια κατηγορία είναι τελείως διαφορετικοί. Ο μεν Μπέμπε Γκρίλο (Ιταλία) έχει απόψεις και ένα κόμμα τύπου ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή έναν μαρξιστικό κορμό με διάφορες συνιστώσες(e-δημοκρατία, οικολογία κλπ), απέκτησε μεγάλη απήχηση λόγω της δημοσιότητας του ως κωμικός και είναι στάσιμος στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις. Το δε κίνημα Podemos (=Μπορούμε) της Ισπανίας είναι ένα αμιγώς μαρξιστικό κόμμα με σοσιαλδημοκρατικές τάσεις που έκαναν την εμφάνιση τους μόλις πρόσφατα για να αποκτήσουν ένα μεγαλύτερο ακροατήριο.
Τα εθνικιστικά και συντηρητικά φιλελεύθερα κόμματα έχουν μια κοινή βάση, αν και διαφέρουν πολύ μεταξύ τους. Εκφράζουν μια κοινή αντιμεταναστευτική (κυρίως αντι-Ισλαμική) πολιτική κλειστών συνόρων, προβάλλουν έντονα την προστασία του εθνικού τους πολιτισμού και έχουν μια ευρωσκεπτικιστική ρητορική. Ας δούμε εν συντομία (αν και δεν είμαι άνθρωπος των αριθμών) τα ποσοστά απήχησης αυτών των κομμάτων στην Ευρώπη.
Γαλλία: Εθνικό Μέτωπο 21-33% (Α’+Β’ γύρος Προεδρικών Εκλογών 2017)
Ολλανδία: Κόμμα της Ελευθερίας 13,1% (Εκλογές 2017)
Αυστρία: Κόμμα των Ελευθέρων 20% (Εκλογές 2013)
Ελλάδα: Χρυσή Αυγή 9,3% (Ευρωεκλογές 2014)
Κύπρος: Ε.ΛΑ.Μ (Εθνικό Λαικό Μέτωπο) 3,7% (Εκλογές 2016)
Ελβετία: Κόμμα των Ελβετών/Δημοκρατική Ένωση Κέντρου 29,4% (κυβερνόν κόμμα)
Βέλγιο: Φλαμανδικό Ενδιαφέρον 11% (δημοσκοπικά)
Ηνωμένο Βασίλειο: Κόμμα Ανεξαρτησίας 27,5% (Ευρωεκλογές 2014)
Γερμανία: Κόμμα Εναλλακτική για την Γερμανία 10% (δημοσκοπικά)
Ιταλία: Λίγκα του Βορρά 16% (δημοσκοπικά)
Ουγγαρία: Κόμμα Ουγγρικής Συμμαχίας Πολιτών 48% (Κυβερνόν κόμμα) + Γιόμπικ (Κίνημα για μια Καλύτερη Ουγγαρία 24%-Δημοσκοπικά)
Πολωνία: Κόμμα Νόμος & Δικαιοσύνη 37,58% (Κυβερνόν Κόμμα)
Σλοβενία: Εθνικό Κόμμα Σλοβενίας 4% (δημοσκοπικά)
Λετονία: Εθνική Συμμαχία 16,6% (Εκλογές 2014)
Εσθονία: Συντηρητικό Κόμμα Εστονίας 14% (δημοσκοπικά)
Τσεχία: Ελευθερία και Άμεση Δημοκρατία 6% (δημοσκοπικά)
Λιθουανία: Κόμμα Νόμος & Δικαιοσύνη 5,5% (Εκλογές 2016)
Σλοβακία: Εθνικό Κόμμα Σλοβακίας 10% + Κοτλέμπα Το κόμμα των Σλοβάκων – Η Σλοβακία μας 12% (δημοσκοπικά)
Σερβία: Σερβικό Ριζοσπαστικό Κόμμα 8% (Εκλογές 2016)
Νορβηγία: Κόμμα της Προόδου 16,3% (συγκυβέρνηση με τους Συντηρητικά Φιλελέυθερους)
Ρωσία: Φιλελέυθερο Δημοκρατικό Κόμμα Ρωσίας 10% (Δημοσκοπικά)
Σουηδία: Σουηδοί Δημοκράτες 25% (Δημοσκοπικά)
Φινλανδία: Κόμμα Φινλανδών 17,7% (Εκλογές 2015)
Δανία: Κόμμα των Δανών 21,1% (Εκλογές 2015)
Ισλανδία: Κόμμα Ανεξαρτησίας 29% (κυβερνόν κόμμα)
Τα κόμματα αυτά αντλούν δυνάμεις από το εκλογικό σώμα για 3 βασικούς λόγους.
Ο πρώτος και ο πιο προφανής είναι το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης ή όπως το ονομάζουν οι πολιτικά ορθοί και μαρξιστές, των «προσφύγων» Αφρικής και Ανατολικής Ασίας. Ανεξαρτήτως από το εάν έχουν υπάρξει άμεσες συνέπειες λόγω της συνεχούς ροής λαθρομεταναστών, κυρίως με τη μορφή τρομοκρατικών χτυπημάτων, η συνειδητοποίηση του κινδύνου έκλειψης των εθνικών τους ταυτοτήτων ωθεί τα ευρωπαικά έθνη να προστατεύσουν τον άυλο και υλικό πολιτισμό τους, ήτοι τα “ήθη και έθιμα”, αλλά και να αποτρέψουν κοινωνικούς κινδύνους, όπως είναι η εγκληματικότητα, τα ναρκωτικά ή ακόμη και η ανεργία του γηγενή πληθυσμού. Ο βασικός λόγος που στρέφεται ο κόσμος λόγω της αθρόας λαθρομετανάστευσης σε τέτοια κόμματα είναι προκειμένου να αποφευχθεί η εθνολογική τους αλλοίωση.
Ο δεύτερος βασικός λόγος είναι φυσικά η οικονομική κρίση. Κλασικό παράδειγμα εδώ είναι κυρίως η Ελλάδα, η Κύπρος και η Ιταλία. Αυτές είναι και οι χώρες που έχουν πληγεί περισσότερο. Είναι απορίας άξιο ότι σε χώρες σαν την Ισπανία ή την Πορτογαλία τέτοια κόμματα δεν έχουν εισέλθει στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, αν και έχουν κάνει την εμφάνιση τους και έχουν σημειώσει κάποια έστω και ισχνή άνοδο (Εθνικό Κόμμα Ανακαίνισης στην Πορτογαλία-Εθνική Συμμαχία στην Ισπανία). Στην Ελλάδα ειδικά η οικονομική κρίση δεν έχει να κάνει μόνο με την εξαθλίωση που έχει ο κόσμος ελλείψει πόρων, αλλά και λόγω των ποικίλων οικονομικών κυρίως σκανδάλων σε συνδυασμό με τα εθνικά θέματα (όπως Κύπρος και ζήτημα ονομασίας Σκοπίων).
Το τρίτο και ίσως σημαντικότερο, γιατί αποτελεί την ρίζα όλων των άλλων, είναι η περαιτέρω ευρωπαϊκή ενοποίηση. Ανερυθρίαστα βγαίνουν πλέον οι “πολιτικά ορθοί” φιλελεύθεροι και μαρξιστές και μιλούν για την ανάγκη πολιτικής ένωσης των εθνών κρατών της Ευρώπης. Αυτό δεν σημαίνει απλά υποδούλωση, αλλά και μια έμμεση διείσδυση εκμαυλιστικών ή εθνικά επικίνδυνων συνολικότερα κανόνων δικαίου. Τα κράτη δεν χάνουν απλώς την οικονομική και εθνική τους ανεξαρτησία αλλά γίνονται όμηροι διεφθαρμένων αντιλήψεων που εισαγάγει η Ε.Ε. από την Αμερική. Είναι ηλίου φαεινότερον ότι το σχέδιο που βρίσκεται σε ισχύ είναι να δημιουργηθούν Ηνωμένες Πολιτείες Ευρώπης. Άραγε ρώτησε κανείς από αυτούς τους δήθεν “δημοκράτες” και “ανθρωπιστές” τον ίδιο τον λαό υπέρ της “προστασίας” του οποίου θεσπίστηκε η ενωσιακή έννομη τάξη; Στην Γαλλία και συγκεκριμένα στο δημοψήφισμα του 2005 για την θέσπιση ενός “Ευρωπαικού Συντάγματος” το εκλογικό σώμα με 54,67% τάχθηκε κατά της θέσπισης του, αλλά παρ’ όλα αυτά πέρασε δια της πλαγίας οδού μέσω της υπογραφής της Συνθήκης της Λισσαβώνας. Με άλλα λόγια το όλο δημοψήφισμα είχε μία προκαθορισμένη απάντηση, την οποία αν δεν δεχόταν το κράτος μέλος θα περνούσε δια της επιβολής (υποκρισία).
Πολλοί θα πουν γιατί οι άνθρωποι δεν αντιδρούν με “αριστερά” ή μαρξιστικά κόμματα; Η απάντηση είναι μία: ΠΑΣΟΚ (Ευρώ/Ε.Ε. και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο). Τα μαρξιστικά (ή η ηπιότερη και σημερινή έκφανση τους σοσιαλδημοκρατικά) κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ δημιουργούν την αίσθηση ότι έχουν ευρωσκεπτικιστικές τάσεις, αλλά στην ουσία δεν διαφέρουν καθόλου από τους Ευρωπαίους φιλελεύθερους ως προς την ευρωπαϊκή προοπτική, όπως εξάλλου δεν διαφέρουν και ως προς την ιδεολογία, αφού βασικός τους στόχος είναι η καταστροφή του κράτους, απλώς για διαφορετικούς λόγους. Οι πολίτες λοιπόν των εθνών κρατών προασπίζονται τέτοιες εθνικές απόψεις, τις οποίες δεν “εκμεταλλεύονται” απλώς για τα “ψηφαλάκια” τέτοια κόμματα, αλλά τις εφαρμόζουν και στην πράξη. Γι’ αυτό άλλωστε η Ε.Ε. και ο διεθνής σιωνιστικός παράγοντας τα διώκουν (όπως στην Πολωνία, Ελβετία, Ουγγαρία και Νορβηγία), ακόμη και αν είναι εκτός της Ε.Ε.. Είναι δηλαδή με λίγα λόγια, όχι απλώς μια αντιδραστική ψήφος-διαμαρτυρίας, αλλά μια φυσιολογική τάση ορμώμενη από εθνικά συναισθήματα προστασίας της έννοιας έθνους-κράτους (δηλαδή ομόαιμον, ομόγλωσσον, ομότροπον και ομόθρησκον).
Τέλος, φυσικά αυτά τα κόμματα διαφέρουν πολύ μεταξύ τους. Αρχικά επειδή το κάθε έθνος-κράτος έχει μια διαφορετική πολιτική κουλτούρα και ψυχοσύνθεση. Επιπλέον επειδή τα έθνη-κράτη έχουν διαφορετικά εθνικά συμφέροντα. Τέλος λόγω έντονων αντικομμουνιστικών τάσεων, κυρίως σε πρώην χώρες της Σοβιετικής Ένωσης και του ανατολικού μπλοκ.
Θα παύσει η εθνικιστική (ή και συντηρητικώς φιλελεύθερη) ή “εθνο-λαικίστικη”, όπως την χαρακτηρίζουν οι πολέμιοι της, άνοδος τέτοιων κομμάτων στην Ευρώπη; Εάν συνεχίσει η Ευρωπαϊκή Ένωση την ίδια πορεία μέσω της επιδίωξης περαιτέρω πολιτικής ένωσης, ήτοι μεταμόρφωσης της Ευρώπης σε Ηνωμένες Πολιτείες Ευρώπης, το μόνο σίγουρο είναι πως όχι.