Το φωτογραφικό άλμπουμ του Τσίπρα!

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

Πως θα πρέπει να αισθανθείς όταν ο πρωθυπουργός σου αναφέρεται με περισσή ικανοποίηση στην δυνατότητα του να διαθέτει φωτογραφίες με πολλούς ξένους ηγέτες; Τι συμπέρασμα θα πρέπει να βγάλεις για τις προτεραιότητες και στους στόχους ενός πολιτικού που προβάλλει με περηφάνια την φωτογραφική συμπόρευση του με ισχυρούς διεθνείς “παίκτες”;

Με την αίσθηση του “φτωχού συγγενή”, που στέκει με δέος μπρος στο κορυφαίο επίτευγμα του, δηλώνει άθελα του (;) κάτι πολύ χειρότερο από μια απλή ταπεινότητα. Ένας ηγέτης που κομπάζει για τις τυπικές διπλωματικές επαφές θέτει πολύ χαμηλά τον πήχη των προσδοκιών του, ουσιαστικά αυτοπεριοριζόμενος σε ρόλο δευτεραγωνιστή.

Μετατρέπεται σε συμπληρωματικό διάκοσμο των εξελίξεων αποδεχόμενος την κυριαρχία των δυνατών και την αδυναμία του να δημιουργήσει συνθήκες επηρεασμού των αποφάσεων. Του αρκεί και μόνο η συνύπαρξη με όσους έχει πεισθεί ότι ορίζουν την μελλοντική του πορεία κι ο ίδιος ελάχιστα συνεισφέρει στην οριοθέτηση της.

Οι ελπίδες του επαφίενται στην διακριτή ευχέρεια και την ελεημοσύνη των ισχυρών. Αν φανεί αρκετά δουλικός, αν στηθεί με εμφανή υποχωρητικότητα στο πλάι τους ίσως και να ενεργοποιήσει την μεγαλοψυχία τους, ίσως να κερδίσει μια στάλα συμπάθειας. Άλλωστε του επέτρεψαν μια κοινή φωτογραφική αποτύπωση. Το πρώτο βήμα έγινε!

Πέρα από το κωμικοτραγικό του γεγονότος, η δήλωση του πρωθυπουργού αποδεικνύει την μικρότητα της προσωπικότητας και την διεύρυνση χρήσης της… δημιουργικής ασάφειας. Οι ρητορικές επαναστατικές ασκήσεις, για εγχώρια κατανάλωση, σιγούν με την έξοδο από τα ελληνικά σύνορα και μετατρέπονται σε ανέξοδες αβρότητες και επικλήσεις συμπαράστασης.

Ανακαλύπτεται η αξία όσων μέχρι χθες χαρακτηρίζαμε ως το “κακό που πρέπει να αποφευχθεί”. Αποδεχόμαστε τον κομβικό ρόλο όσων μέχρι χθες οικτίραμε ως καταστροφείς και φονιάδες. Λειτουργούμε με λογική προτεκτοράτου που εκλιπαρεί για μια στάλα κατανόησης επιδεικνύοντας την υπογραφή ετεροβαρών συμφωνιών ως επιβράβευση.

Ώρες ώρες είναι να αναρωτιέσαι αν ο αντικαπιταλιστικός οίστρος κάποιων μοσχαναθρεμμένων επαναστατών και ο δήθεν φθόνος τους για τον πλούτο και την εξουσία δεν υποκρύπτουν τίποτε λιγότερο από τον ακόρεστο πόθο τους να τα κατακτήσουν, όχι φυσικά για να υπηρετήσουν το γενικό καλό, αλλά για να αποκτήσουν πρόσβαση στα ευεργετήματα τους, και να γευτούν από κοντά τον απαγορευμένο καρπό.