Φωτιά στα τόπια…
Είδα για πρώτη -και τελευταία- φορά τον νυν συνταξιούχο καθηγητή Αντώνη Λιάκο, στον προθάλαμο του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη. Ήταν πρόεδρος του «Ομίλου Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Κοινωνίας» που είχε ιδρύσει ο Κώστας Σημίτης.
Γράφει ο Άννα Παναγιωταρέα
Για μένα η τεταρτοδιεθνιστική ιδεολογικοπολιτική καταγωγή Λιάκου και οι εκκλήσεις του για μετα-νεοφιλελεύθερη Αριστερά με έκαναν να πιστεύω ότι ναι μεν είχε προσκολληθεί στον Σημἰτη αλλά με την πρώτη ευκαιρία θα άλλαζε στρατόπεδο. Του παραπήγαινε ο εκσυγχρονιστής και ευρωπαϊστής Σημίτης. Το 2012 ο Λιάκος με… δικαίωσε. Εγινε μέντορας του Αλέξη, που πιστεύω ότι ακούει τα εθνομηδενιστικά Λιάκου με στόμα ανοικτό. Γούστο θα έχει…
Στη συζήτηση με τον πρώην πρωθυπουργό -παρόλο που το θέμα ήταν η τότε τρέχουσα πολιτική- βρήκα μια ευκαιρία να αναφερθώ στον ιστορικό αναθεωρητισμό που πρέσβευε ο Λιάκος και επεσήμανα ότι ξεκινώντας από τον τροτσκισμό διύλιζε τόσο δογματικά την σύγχρονη ελληνική ιστορία, ώστε να απομακρύνει κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο. Ο ήπιος και εξαιρετικά προσεκτικός Σημίτης με κοίταζε με… ημιχαμόγελο, όπως όταν άκουγε κάποια άποψη με την οποία μπορεί να μη συμφωνούσε αλλά η ευγένειά του δεν του επέτρεπε να το δείξει.
Έκτοτε διάβαζα κάποια στρατευμένα άρθρα του Αντ. Λιάκου, τα οποία έκαναν μεγάλη μερίδα των ιστορικών να μην καταδέχονται να κάνουν μαζί του διάλογο. «Δεν ανοίγεις επιστημονική συζήτηση με τον Λιάκο», είναι η επωδός.
Ξαναπέσαμε πάνω στον Λιάκο όταν, ως μέντορας Μαρίας Ρεπούση, μετά τον περίφημο «συνωστισμό», στο βιβλίο Ιστορίας της 6ης Δημοτικού, βγήκε να την υπερασπιστεί.
Ο καθηγητής Κων. Αρβανιτόπουλος έκανε την πραγματική αποτίμηση της επιστημονικής αξίας Ρεπούση: «Το θέμα δεν είναι αν έχει κανείς μια προοδευτική ή μια συντηρητική αντίληψη για τα ιστορικά γεγονότα. Το θέμα είναι αν η μεθοδολογική και επιστημονική του προσέγγιση είναι επαρκής και ακριβής και η τεκμηρίωσή του είναι τέτοια, ώστε να αποδίδει σωστά τα ιστορικά γεγονότα. Λυπάμαι να το πω, ότι πέρα από τα αριστερά και τα δεξιά, η καταγραφή των επίμαχων γεγονότων από την κυρία Ρεπούση είναι απλά λανθασμένη, είναι κακή ιστορία, είναι τσαπατσούλικη ιστορία».
Πιστεύω ότι ο Αντώνης Λιάκος υπηρετώντας την κακή ιστορία -με ιδιοτελή στρέβλωση θα έλεγα- από ιδεολογικό παρωπιδισμό αποφάσισε να επιδείξει και τον σοσιαλιστικό επαναστατισμό του δηλώνοντας ότι αν ήταν νέος θα έβαζε φωτιά στη Μόρια. Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης τον πήρε στα σοβαρά και του απάντησε όπως θα απαντούσε ένας λογικός, υπεύθυνος άνθρωπος που η ζωή των άλλων μετράει. Γιατί στη Μόρια δεν είναι ότι βρέθηκαν 13.000 άνθρωποι χωρίς στέγη. Είναι ότι και το μισό νησί κινδύνεψε να καεί και ζωές να χαθούν. Αποφεύχθηκε η τραγωδία χάρη στη μάχη των πυροσβεστών.
Ωστόσο η διατύπωση της πυρομανούς διάθεσης Λιάκου δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση. Είναι η θέση του απέναντι και στη Σύγχρονη Ιστορία, ανάλογες και οι ακραία αντιστόρητες διδαχές του στα πονήματά του. Θα έλεγα πάντως στον κ. Χρυσοχοΐδη να μην ανησυχεί. Η ηλικία του κ. Λιάκου δεν θα επέτρεπε τέτοιον ακτιβισμό.
